Tanuki-Manga

Z ciekawości porównałem tomik 15 z 14 i poprzednimi bardzo dokładnie pod jednym i drugim względem. Czerń rzeczywiście jest miejscami bardziej wyraźna, co widać porównując na przykład napisy tytułowe, ale jest to subtelna różnica widoczna przy mocniejszym oświetleniu, która może być wywołana tak banalnymi powodami jak zmiana sprzętu stosowanego przez drukarnię. Nie wydaję mi się, żeby miało to istotne znaczenie dla widoczności szczegółów, aczkolwiek to już kwestia indywidualna.

Jeśli chodzi o wysokość, faktycznie tomik jest minimalnie niższy (różnica wyniosła około 1 milimetra). Wstrzymałbym się z oceną całej partii, ponieważ na podstawie jednego, czy nawet dwóch przypadków trudno jednoznacznie stwierdzić jak szeroko zakrojone jest to zjawisko. Dlatego też raczej wstrzymujemy się z komentowaniem tego aspektu, o ile na przepatrzeni kilku tomów widać wyraźne różnice. Do tej pory Fairy Tail nie wykazywał znaczących fluktuacji wysokości tomików (trafił mi się tylko jeden podobnie nieco niższy). Z ciekawością będę przypatrywał się sytuacji w kolejnych odsłonach, jak i przyglądał opiniom czytelników, bo dwa przypadki, jakkolwiek podobne, to wciąż żadna wielkość próby.

Świetna wiadomość :) Jakby jeszcze się ktoś o mangę pokusił, nieważne czy Amanchu!, czy może Arię.

Ja już popadłem w niesamowity hype, bo to materiał naprawdę na anime sezonu jak nie więcej ale jak zawsze pozostaje pytanie kto i jak się za to weźmie.

Co do ostatniego, to jednak pozwolę się nie zgodzić, bo to jednak angielszczyzna i choćby Guts nawet miał tą kwestię zapisaną alfabetem łacińskim obok kanji, to i tak warto by ją było zmienić. Guts oto nie Edward Elric z FMA, który takimi tekstami mógł swobodnie rzucać na lewo i prawo, i nie kontrastowało to z jego pozostałymi wypowiedziami. Wiadomo, to jedno słowo na cały tomik i żaden powód do przesadnego narzekania, ale przykład Anonima wydaje mi się tu uzasadniony.

Jeśli chodzi Ci o na przykład takie strony jak 170­‑171, gdzie druk jest rzeczywiście dość blady, to warto pamiętać kiedy pierwszy tom powstawał i jakie techniki były wówczas urywane (rok 1990, na komputerach się pisało, a nie rysowało mangi). Jasne, można by to wyretuszować cyfrowo, nasycić czernią etc., ale na przykład według mnie odebrałoby to mandze charakteru, tego poczucia, że czyta się klasyka sprzed lat.

Z tego co napisał Alt wynika raczej, że to pozostałości fabuły powieści, na szczęście do tej pory wątek polityczny był mocniej rozważany tylko podczas  kliknij: ukryte  wizyty „poselstwa” w Tokio, potem schodzi na o wiele dalszy plan. Z kolei struktura Imperium i tamtejsze polityczne napięcia są już przedstawione lepiej, ale to dlatego, że jest to fikcyjny świat, w którym autor może całą strukturę zależności nakreślić wedle swoich zasad, jedynie z lekka inspirując się historią.

W mandze nie zauważyłem tego objawów. Co prawda Chiny, USA i Rosję przedstawia się w niezbyt korzystnym świetle jako pazerne imperia, ale to nie dziwi, biorąc pod uwagę jakie są potencjalne profity z Bramy. W kreowaniu postaci i realiach społecznych też nic takiego nie stwierdziłem.

Pewną wskazówką może być jeden z członków JSDF, który poddaje teorię, że mając wyłączny dostęp do innego wymiaru Japonia mogłaby uzyskać gospodarczą niezależność od reszty tego świata i powrócić do polityki izolacjonizmu względem niego. Może będzie to jakoś dalej wykorzystane w scenariuszu, bo z tego co wiem manga pokrywa jak dotąd zaledwie początek powieści.

Nie ukrywam, że jestem oddanym fanem wszelkich produkcji, w których przy okazji przeniesienia bohaterów do innego świata wychodzą na jaw technologiczne, kulturowe i społeczne różnice. W Gate stanowią one bardzo istotny element układanki, realizowany konsekwentnie od początku w ramach określonej konwencji (nie zawsze 100% wiernej realiom, ale i tak wyjątkowo przemyślany). Zwroty akcji i nieporozumienia zaskakują BOHATERÓW, nie czytelnika, bo tylko on jest świadomy rozbieżności i ich konsekwencji.

Co rusz pozytywnie zaskakują mnie w tej mandze także rzeczy drobne – śmigłowce atakujące rycerstwo przy akompaniamencie muzyki Wagnera dla efektu psychologicznego, albo też genialne sceny typu „potwory vs. czołgi”. Ilekroć w toku fabuły pomyślałem „fajnie by było gdyby teraz stało się…”, to wydarzenie to następowało, ciesząc niezmiernie.

Głównym bohaterem jest dorosły żołnierz, obibok i otaku, ale jednocześnie kompetentny specjalista, który bez problemu przejmuje inicjatywę, gdy jest to niezbędne. Reszta bohaterów również się wyróżnia na tle innych mang, przede wszystkim dlatego, że posiada jasno określone priorytety i stara się do nich aktywnie dążyć, np. czarodziejka chcąca poznać jak najwięcej naukowych teorii, w celu zaaplikowania ich przy stosowaniu zaklęć. Znalazło się nawet sporo miejsca na lekki, niewymuszony humor.

Jeden tyci, niewielki, drobny, i bardzo warunkowy mankament jest taki, że bohaterom wiele rzeczy przychodzi dość łatwo, i nie mam tu na myśli walk, bo nawet przy technologicznej przewadze bohaterowie nie są wszechmocni. Bardziej chodzi mi o polityczne rozgrywki po „ziemskiej” stronie. Nie wchodzi to jednak w konflikt z przygodowa konwencją a przynajmniej autor unika tak ślepego brnięcia w skomplikowany temat.

PS. Jestem niezmiernie ciekaw powieści, na bazie których powstała manga (oraz light novel), o ile mi wiadomo poza Japonią jeszcze się nie ukazały.

Ironiczne, że manga początkowo tak udanie żartująca ze schematów stereotypowych romansideł, właśnie takim romansidłem ostatecznie się staje. Autorce zabrakło pomysłu, a może po prostu determinacji, by wszystko sprawnie zakończyć bez przedłużania i budowania dramatów, ale mimo wszystko dalej warto.

Akuratnie nie kierowałem się nawet wspomnianą książką. Z powodu mej miłości do kryminałów i horrorów (choć te drugie mają mniejsze znaczenie) wydało mi się oczywistym, że skoro  kliknij: ukryte  na spotkaniu grupki znajomych z internetu zupełnie przypadkowo pojawia się osoba niezwiązana to ewidentnie coś w tym musi być. Poza tym,  kliknij: ukryte  przed „pierwszą śmiercią” aż do znudzenia było powtarzane, że „zamordowana” podobno posiadała zdolności hipnotyzerskie czy coś w ten deseń.

Dokładnie, w dobrze napisanym kryminale  kliknij: ukryte  morderca jest czytelnikowi przedstawiony, a nie pojawia się z kosmosu, więc coś musiało być na rzeczy. Tu autor zadanie domowe odrobił. Nie wolno też zapominać, że to jednak manga, a poza chlubnym wyjątkiem Conana i paru innych serii  kliknij: ukryte  różne parapsychiczne moce, to bodaj najczęstszy sposób wyjaśniania jakiejkolwiek tajemnic, przed którym tamtejsi twórcy jakoś nie mogą się powstrzymać…

W zasadzie recenzent i tłumacz mają rację jednocześnie, bo to kwestia preferencji. Sam zdecydowanie wolę zapis skrótowy i numeryczny, ale żeby stwierdzić co przeważa wśród czytelników potrzeba ankiety. Pytanie tylko, czy warto robić ankietę na taki temat.

Po przeczytaniu ostatniego tomu nie pozostaje mi nic innego jak się zgodzić. Również jako pierwsza myśl przyszło mi do głowy takie rozwiązanie i nie byłem specjalnie zaskoczony, gdy okazało się prawdą. To w zasadzie klasyka kryminału, zgodna z wszelkimi prawidłami gatunku ( kliknij: ukryte  Dziesięciu Murzynków się kłania), ale fatalnie zrealizowana, przez co nazbyt oczywista. Przez trzy tomy bohaterowie snują się niczym zombi, wskazówek, fałszywych tropów itp. jest cała masa, ale chaotyczny sposób ich prezentacji i fakt, że pojawiają się znikąd, zamiast być rezultatem przemyślanych działań bohaterów, rujnuje napięcie. zresztą, jak się tu interesować wydarzeniami, skoro wiadomo, że wilk pod koniec i tak  kliknij: ukryte  objawi się głównemu bohaterowi i wyjawi cały swój misterny plan. A biorąc pod uwagę fakt, że  kliknij: ukryte  tropy prowadzące do wszystkich bohaterów poza Rei są wyraźnie niespójne, rozwiązanie może być tylko jedno. Przez chwilę zastanawiałem się nawet, czy nie był to celowy zabieg ze strony autora. Jednakże fakt, że trzeba było całego czwartego tomu, zauważalnie grubszego niż pozostałe, by po kolei wszystko wyjaśnić, nie świadczy najlepiej o mandze.

Niby super, ale wątpię, żeby się sprzedało dość żeby wypracować cokolwiek poza wyjściem na zero (i to nie od razu). Manga z tego co wiem jakiś szałowych wyników w Europie nie robiła.

Co tylko potwierdza jak wielką rolę odgrywa drugi z panów, który rysowniczy talent swojego współpracownika potrafi tak dobrze ukierunkować. Souji Sato poza Highschool of the Dead pławi się na razie w przeciętności, bo wspomniane przez ciebie Triage X to fabularna pustynia (1 bardzo ciekawa postać drugoplanowa tytułu nie ratuje), z kolei Fire Fire Fire mimo niezłych momentów też nie zachwyca, a ponadto jest już w zasadzie pogrzebanym projektem. Mam nadzieję, że Triage X skończy się szybko i sprawnie, bo z chęcią zobaczyłbym kolejną mangę tego autora, oczywiście robioną pod nadzorem ogarniętego scenarzysty.

Bywa i tak, ale przynajmniej coś ruszyło. Niby brak konkretnej daty ukazania się kolejnego rozdziału, ale jak dla mnie panowie Satou mogą tworzyć powoli, byle nie spuścili z tonu w imię spełnienia goniących ich terminów.

To akurat ciekawa sprawa – według bloga byłego wydawnictwa Del Rey Manga jest powszechnie powtarzana plotka, wedle wydawcy Mashimy nie mająca nic z prawdą wspólnego. Niestety, do pełnego rozstrzygnięcia brakuje informacji gdzie konkretnie ów wydawca miałby to oznajmić, a moje krótkie poszukiwania nie przyniosły odpowiedzi na ten temat.

Zakończenie serii tak beznadziejne, że po prostu ręce opadają. Przez 20 tomów było ciekawie – dużo fajnych postaci, sporo interesujących wątków przygodowych i sensacyjnych. Mimo wyraźnie naciąganych możliwości rozbitków (uczniowie wyprawiają momentami takie numery, że Bear Grylls wymięka, zwłaszcza stawiając czoła drapieżnym zwierzętom) autor starał się trzymać przyzwoitego stopnia wiarygodności. Potem przyszedł tom 21, chaotyczne i niespodziewane zakończenie, pozostawiające więcej pytań niż odpowiedzi i sprawiające wrażenie zrobionego we wielkim pośpiechu. Tylko dlaczego? Jakoś nie chce mi się wierzyć, żeby Yoshinobu skończyły się pomysły i doszedł do wniosku, że wystarczy sklecić cokolwiek. Stawiałbym na wydawców, którzy naciskali na zakończenie serii z sobie znanych powodów (chyba nie poszło o popularność, bo autor ma się ponoć brać za coś nowego). W każdym razie mam nadzieję, że się dowiemy, bo na razie ostatnie rozdziały są jeszcze gorsze niż niesławne zakończenie Mass Effect 3.

Swego czasu wspominało już o nim nawet Waneko: [link][link][/link]

Tak gwoli sprostowania Twojej wypowiedzi – manga jest autorstwa kobiety.

Co do problemu oceny jako samodzielnego tytułu, to kwestią nadrzędną są tu niemal na 100% sprawy wydawnicze. Nie mam pewności, ale ponieważ obie mangi w rozdziałach wydawane były w różnych magazynach (z mniej niż rocznym odstępem w starcie Arii po wydaniu Aquy), to podejrzewam jakieś czysto formalne, biznesowe powody.