Tanuki-Manga

Rzadko się spotyka tak urocze mangi yaoi. Nie ma tu patologii, super poważnych dram, a problemy pary (i ich przyjaciół) są normalne i naturalne ( kliknij: ukryte  jak martwienie się przyszłością, albo tym czy jest się odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu, albo czy się nie szkodzi tej drugiej). Tytuł ma też wielki plus za naprawdę fajną postać kobiecą, którą jest Hiromi. Ponadto bawią mnie gagi związane z Ruttą i jego „supersiłą”. Wiele rzeczy mogłabym jeszcze wymieniać, jak chociażby to, że Kodama nie jest po prostu uroczym chłopczykiem na łasce swego seme, co jest jak najbardziej na plus i tak dalej, no ale, sama gorąco polecam tytuł. A to, że autorka nie za bardzo inwestowała w tła itd.? Meh. Sama historyjka jest sympatyczna i cieszę się, że mam całe trzy tomy na swojej półce.

Z jednej strony nie jestem w stanie pojąć dlaczego, bo ja sama się nie nudziłam (nawet postanowiłam sobie przez naszą konwersację serię odświeżyć), a z drugiej przecież nikt nie może cię zmusić, by coś Ciebie zainteresowało i cóż, każdy ma własny gust, prawda? Zresztą, jestem pewna, że nie tylko ty odpadłeś :D jak mówiłam, moją przyjaciółkę odstraszył wszędobylski dramatyzm. Mój brat by tytułu nawet nie tknął z powodu „bo nie”, więęęc… Ta.

Umm, anime oglądałam co prawda dawno, ale w samym pierwszym odcinku wpadają do nowego świata, zdobywają wiedzę, walczą z wiedźmą i dostają się do lasu ciszy, a potem co rusz a to trzeba się przedostać bez użycia magii, a to odblokować nowe zdolności, a to obudzić boską maszynę i przejść test, w tle za to powoli dostawaliśmy hinty odnośnie tego, jak sytuacja wygląda od strony Zagato i Emeraude, tam… naprawdę sporo się dzieje. Nie chcę Cię oceniać, nie znam Cię, ale niemal ciągła akcja kłóci mi się ze słowami „nie działo się nic”. Nie mniej spokojnie, nie mam zamiaru ci gloryfikować tytułu czy coś, po prostu jestem troszeczkę zmieszana.

Nie wiem jak, skoro dosłownie w każdym odcinku coś się dzieje, ale każdego ma prawo odstraszyć cokolwiek. Moją przyjaciółkę odstraszył dramatyzm.

(choć aż mi się wierzyć nie chce, by jakikolwiek miłośnik M&A w Polsce nie znał tego tytułu)

^ Głównie młodsi fani m&a, których odstrasza kreska i dramatyzm anime. Co może być jak najbardziej zrozumiałe, zwłaszcza, że tytuł jest dosyć stary. Ci co wychowali się na rtl7 (jak ja) mają lepiej, ale ogólnie o tytule nigdy nie mówiło się nawet w połowie tak bardzo, jak chociażby o „Code Geas” czy „Tsubasa Chronicle”.

Hikaru, Umi i Fuu to zdolne, ładne i pełne dobrych chęci dziewczęta, które właściwie bez większego wahania poświęcają się dla dobra obcego im kraj

^ Bez wahania to rzuciła się Hikaru, Umi zdecydowanie była na mocne „nie” i natychmiastowy powrót do Tokio. Ostatecznie zdecydowała się pomóc tylko z tego względu, że to jedyny sposób na powrót do domu. Z Fuu podobnie, ona była po prostu spokojniejsza.

Pod obwolutą znajduje się jej boska maszyna Rayearth.

^ Nie ma to jak spoiler dla osób, które z tytułem spotykają się po raz pierwszy. Bo tak, nie każdy na pierwszy rzut oka ogarnie, że boska maszyna Hikaru będzie nazywać się Rayearth.

Ogólnie recenzja pierwszego tomiku wyszła mocno chaotycznie. Więcej w tym nostalgii niż właściwej recenzji, polecałabym na przyszłość rozplanować sobie recenzję, zanim się ją wrzuci. Nie ma tragedii, ale może być dużo lepiej.

Kłaniam się,
Tokusa

Mnie osobiście trochę irytuje jednostronne podejście recenzentki do postaci Ritsu, tym bardziej, że jest ona tego świadoma.

Kilka spraw (w spoilerze by ci co nie czytali nowszych tomików się nie zdziwili w razie czego):
 kliknij: ukryte  - Ritsu jest dziedzicem firmy, która jest bardzo rodzinna,
a z tego co można wywnioskować z rozmów z Isaką i Ritsu z jego matką, rodzice nie za bardzo liczą się z tym, że ich syn nie za bardzo może tego chcieć, co może równać się z przymusowym przeniesieniem Ritsu z wydawnictwa Murakawa do Onodera.
- Rodzice Ritsu nie są zbyt pomocni w sprawie życia ich własnego jedynaka, zwłaszcza matka, która na upartego przez cały czas próbuje zeswatać go z An, te dwa podpunkty razem sprawiają,
że Ritsu jest postacią zagonioną w kozi róg, nie bardzo wiedząc co z tym fantem zrobić.

- Zranienie w przeszłości doprowadziło go do tego, że teraz nie jest w stanie werbalnie ubrać w słowa swoje uczucia i jemu samemu jest z tym źle. Chciałby, ale coś go blokuje. Już jako nastolatek nie był zbyt asertywny i raczej łatwo go było wszystkim wystraszyć. Oczywistym jest, że czuje miłość do Takano ale BOI SIĘ jak to będzie: co z wydawnictwem Onodera, jak jego rodzice mogliby zaakceptować związek z innym facetem, skoro najchętniej chcieliby by przekazał kiedyś pałeczkę w wydawnictwie swojemu synowi czy coś. Boi się mimo wszystko, że znów jego związek z Masamune skończy się źle, samo zapewnianie „kocham cię” nie wystarczy.

- Ritsu mimo wszystko próbuje, mimo agresywnej postaci Takano,
który to wg. mnie powinien dostać po głowie za to, że nigdy nie słucha Ritsu gdy ten już próbuje coś powiedzieć. Co według mnie jest odważne.

- Ritsu wbrew pozorom jest postacią dosyć sympatyczną. Pomaga swoim współpracownikom, nigdy nikomu nie życzy źle, nawet Yokozawie, stara się jak może w swojej pracy i nie chce krzywdzić Masamune. Jego panika wynika ze wszystkich podpunktów powyżej.

Ritsu nie należy do moich najbardziej lubianych postaci mangowych, ale jest zdecydowanie ok. Większe problemy mam z agresywnym, nie słuchającym co się do niego mówi Masamune, który sam powoduje takie a nie inne reakcje u Ritsu.

Możesz wyjaśnić, dlaczego taka błahostka cię tak odstraszyła?

 kliknij: ukryte  Tartaros Arc największą wadą całego Fairy Tail :C