Tanuki-Manga

Rozgrywki w Piekle ciąg dalszy. Demony walczą między sobą, żałują swoich czynów, orientują się, że są tylko marionetkami (Sytry), a ktoś inny pociąga za sznurki (Baalberith), lub próbują kogoś przekabacić na swoją stronę. W tę całą kotłowaninę zamieszany jest William z przebłyskami świadomości Salomona, oraz oczywiście Kevin i Dantalion z Baphometem, w tym momencie jedną z najważniejszych postaci. A także miałkie dialogi, mające zagrać na emocjach. Wszystko kończy się dramatycznie, szczególnie dla Dantaliona, ale przybycie floty Astaroth przerywa walkę i wszyscy rozchodzą się do domów. W całym tym zamęcie doskonale zdaje się odnajdywać do tej pory obserwujący wszystko z boku i pozornie niezainteresowany czynnym udziałem w walce o namiestnictwo Gilgamesz. Wyciąga on nagle pomocną dłoń do Dantaliona, jednak towarzyszą jej demoniczne podszepty skierowane przeciwko postaciom, które zasadniczo chyba lubimy i nie chcielibyśmy, aby stały się wrogami głównych bohaterów.

W szkole Williama zaś pojawia się Arthur Christian (to chyba znaczące nazwisko, nie?), antypatyczny i od sztancy stworzony nowy doradca szkoły do spraw administracyjnych, u którego swego czasu paziem był przerażony teraz jego widokiem William. To jeszcze nie jest najgorsze. Po walce w Piekle w końcu do szkoły wraca Dantalion wraz z… Gilgameszem (serio, co te wszystkie stare byki mają z tym chodzeniem do szkoły? jakieś niedobory z dzieciństwa?). Ten pierwszy, na dokładkę, z przylepionym irytującym uśmieszkiem i odmienną od dotychczasowej postawą. Zapowiadają się kolejne fluktuacje w układach, na które – jak na razie – William zdaje się w ogóle nie mieć wpływu, aż człowiek się po raz kolejny zastanawia, po co on tam w ogóle jest. Czy ta walka to dalej jeszcze walka o namiestnictwo? Bo wydaje się, że jednak już coś więcej…

Sam tomik prezentuje się absolutnie przeciętnie na tle swoich poprzedników, czyli można powiedzieć, że jest w porządku. Pod obwolutą tym razem konkretne informacje o Plutonie i Gilgameszu, a na skrzydełku parę słów od autorek. Jedyną rzeczą, która zatrzymała mój wzrok na dłuższą chwilę, było niewłaściwie przeniesione słowo „serafin”. Przyznam, że ten „ser-" trochę mi zaburzył obraz boskich wojowników…