Tanuki-Manga

Kiedy w 2001 roku wydana została jednotomowa manga Dogs: Stray Dogs Howling in the Dark, jej autor, Miwa Shirow, oznajmił, że jest to dla niego punkt wyjściowy i bardzo by chciał kontynuować rozpoczętą opowieść. Kilka lat później temu życzeniu stało się zadość; na rynku pojawiło się krótkie Hardcore Twins, a niedługo potem światło dzienne ujrzała główna historia z uniwersum Psów – Dogs: Bullets & Carnage.

Bullets & Carnage zaczyna się tam, gdzie pierwsza część się skończyła i rozwija wątki, których kontury zostały tam ledwie zarysowane. Naoto podróżuje po mieście, szukając informacji, mogących jej pomóc w odnalezieniu mordercy swoich rodziców. Mihai nadal pracuje w Buon Viaggio, dodatkowo ma teraz do pomocy dwie znajome twarze – gangsterów, którzy w prequelu usiłowali zabić Badou, a po występie rudowłosego zostali bez pracy. Sam Badou jest w trakcie kolejnego śledztwa i w sposób naturalny dla siebie wpakował się w głębokie bagno, z którego tym razem ratuje go Heine. Zabójcze duo jest aktualnie na językach wszystkich przestępców – każdy, kto się obraca w odpowiednich kręgach, słyszał o dwóch wariatach, którzy roznieśli dom uciech Melvina Scrooge'a. Ostatecznie do obu panów dołącza Naoto, nawiązując z nimi mniej lub bardziej niechętną współpracę (szczególnie z Heine nie może się dogadać, choć walcząc ramię w ramię są niezwykle wręcz skuteczni).

Po zapoznaniu się z prequelem, a szczególnie z jedną z ostatnich stron, niektórzy na pewno zastanawiali się, kim są te dodatkowe postaci, widoczne na owej stronie, a nieobecne w mandze. Luki, Noki, Herbst oraz Campanella Freuling będą odgrywały mniej lub bardziej kluczowe role w Bullets & Carnage, przy czym Luki i Noki (które, swoją drogą, są głównymi bohaterkami historyjki Hardcore Twins), można dostrzec w jednym z kadrów rozdziału o Mihaim.

Poza wprowadzeniem nowych postaci, Miwa Shirow krok po kroku odsłania przed czytelnikami różne sekrety znanych nam już bohaterów. Dowiemy się między innymi, czym jest „obroża” Heine, skąd się wzięła oraz jakie relacje łączą jej właściciela z tajemniczymi Giovannim i małą Lily, która pojawia się jedynie we wspomnieniach pozostałej dwójki. Wraz z kolejnymi rozdziałami i krótkim aneksem poznamy fragmenty bolesnych wspomnień Badou, a dla rozładowania napięcia zobaczymy, jak świetnie radzi sobie z igłą i nitką. Zyskamy trochę informacji o Fuyumine, wpadniemy wreszcie na trop mordercy rodziców Naoto. Będziemy mogli podziwiać, jak Mihai, pomimo kilku katan przebijających mu ramiona, walczy z wykorzystaniem drzwi. Odkryjemy również pewien zaskakujący szczegół odnośnie Bishopa i doczekamy się powrotu jednego z drugoplanowych, acz istotnych bohaterów. Jednak w miarę, jak udzielane będą odpowiedzi, rodzić się będzie coraz więcej pytań. Wiele z nich dotyczy poszczególnych postaci, co może z powodzeniem podtrzymać zainteresowanie tych, których urzekli bohaterowie, a których nie wciągnęła fabuła.

W Bullets & Carnage autor wykazuje się zdolnością niezwykle zręcznego łączenia wartkiej akcji z odpowiednią, nieprzytłaczającą czytelnika, dawką dramatu i sprawnie wplecionymi elementami komediowymi. Humor jest rozbrajający, a to, że czasem pojawia się w całkowicie niespodziewanych momentach, ani trochę nie zakłóca przebiegu wydarzeń, pomaga zaś w stworzeniu specyficznego klimatu, który dodaje serii uroku. Jako że jest to przede wszystkim manga akcji, spora jej część przedstawia naprawdę dobrze pokazane walki, jeśli więc ktoś nie lubi takich atrakcji, szybko zmęczy się lekturą. Należy się też liczyć ze sporą liczbą scen brutalnych, jak na przykład odgryzanie ludziom kawałków twarzy, wciskanie lufy pistoletu do rany, żeby móc sobie tam w środku postrzelać czy też obraz dziewczynki, której ciało od klatki piersiowej w dół to wystawa wnętrzności.

A wszystko to nakreślone rewelacyjną kreską. Muszę przyznać, że długa przerwa oddzielająca wydanie Dogs i Bullets & Carnage wyszła serii na zdrowie, co widać szczególnie po projektach postaci. Bohaterowie wyglądają jeszcze lepiej niż w prequelu, nadal mają wyrazistą mimikę twarzy, a podczas walk niemal da się odczuć dynamikę ruchów i impet ciosów. Niekiedy rysunki wyglądają nieco niedbale, miejscami wydaje się wręcz, że mamy do czynienia z niedokończonymi szkicami, co może trochę zaskoczyć, ale zdecydowanie nie odrzuca. Dochodzi też kwestia tła, czy też raczej jego braku. Kiedy Miwa Shirow chce pokazać nam pociąg, jakiś budynek lub tłum ludzi, rysunki są staranne i dosyć szczegółowe, lecz bywa, że za bohaterami mamy niewiele ponad puste białe pola, zupełnie jakby autor skupiając się na bohaterach, postanowił ograniczyć tła do kilku kresek oraz gry świateł i cieni. Czemu więc wystawiłam mandze najwyższą ocenę za kreskę? Powód jest prosty: braki w tłach nie są rażące, ani nawet specjalnie zauważalne i szczerze przyznam, że nie zwróciłam na nie najmniejszej uwagi, kiedy czytałam komiks za pierwszym czy za drugim razem – rzuciło mi się to w oczy dopiero, gdy przyglądałam się rysunkom pod kątem pisania recenzji. Mogę z czystym sumieniem zaliczyć oprawę graficzną do najlepszych, z jakimi się spotkałam.

Dogs: Bullets & Carnage nie jest mangą dla każdego. Ze względu na brutalność niektórych scen z grona potencjalnych czytelników możemy od razu wykreślić tych młodszych oraz tych, którzy nie przepadają za widokiem krwi czy też przyglądaniem się temu, co człowiek ma w środku. Jeśli ktoś szuka spokojnej, refleksyjnej opowieści nie powinien liczyć na znalezienie jej tutaj. Za to dla każdego fana mang akcji jest to pozycja niemal obowiązkowa.