Tanuki-Manga

Mordercza rozgrywka nakręcana przez rząd Republiki Dalekowschodniej Azji dopiero co się rozpoczęła, a mimo to Program zebrał już pierwsze ofiary wśród uczniów klasy 3B Liceum Shirowa. Co gorsza, nie wszyscy podzielają idealistyczną wizję zawieszenia broni i współpracy propagowaną przez Shuuyę, czego chłopak doświadcza na własnej skórze, ledwo uchodząc z życiem. Z niezamierzoną pomocą przychodzi mu trzeźwo myślący Shogo Kawada, który przystaje na pokojowe rozwiązania, ale stawia też własne warunki. Tymczasem koordynator przebiegu badań podaje aktualną listę zabitych, która swoją objętością wprawia w osłupienie.

Oprócz głównego wątku historii, skupiającego się na aktualnych poczynaniach Nanahary, na samym początku przedstawiona zostaje także postać wyzutego z emocji i skrajnie pragmatycznego Kazuo Kiriyamy. Jednakże pierwszoosobowym narratorem tej historii jest, nietypowo, Mitsuru Numai, który opisuje Kazuo z perspektywy samozwańczego sługi. Oprócz tego czytelnik stanie się świadkiem desperackiego aktu ucieczki dwojga zakochanych w samobójczą śmierć. Na końcu tomu znajduje się kolejna poboczna historia, lecz tym razem jej zadaniem jest przybliżenie czytelnikowi przeszłości głównego bohatera, co pozwala lepiej zrozumieć jego momentami naiwne zachowanie. Ponadto scenki rodzajowe z życia uczniów uwypuklają skrajny charakter sytuacji, w której się znaleźli.

W trakcie lektury drugiego tomu miałem nieodparte wrażenie, że Shuuya to mocno denerwująca postać. Idealista, narwaniec, w dodatku z syndromem zbawiciela. O ile w pierwszej chwili takie zachowanie jest logiczne, gdyż nikt nie chciałby znaleźć się w jego sytuacji, to ostatecznie z takim podejściem chłopak ma nikłe szanse na przetrwanie. Na szczęście Shogo świetnie balansuje temperament głównego bohatera, dzięki czemu manga w dalszym ciągu trzyma wysoki poziom.

Od strony wydawniczej nic nie zmieniło się w porównaniu do pierwszej części. W egzemplarzu, który otrzymałem, razi mnie jedynie krzywo złożona obwoluta – w dodatku defekt występuje od dołu, co może dać negatywne skutki przy stawianiu mangi na półce. Tłumaczenie ponownie spisało się na medal i w wypowiedziach bohaterów czuć młodzieżowy, przepełniony wulgaryzmami i agresją żargon. Ponownie nie obyło się też bez nawiązań do popularnych polskich memów, tym razem padło na sławne „wiedz, że coś się dzieje”. Do gustu przypadło mi także pozostawienie w oryginale wtopionych w tło onomatopei, przekładowi uległy jedynie te umieszczone w dymkach. W ramach dodatków odautorskich pojawia się tylko skierowany do czytelnika tekst autorstwa Takamiego Koushuna, umieszczony na samym końcu mangi.