Tanuki-Manga

Ścieżki młodości z tomu na tom zawierają coraz więcej wydarzeń mających znaczący wpływ na relacje między postaciami. Oraz wzbudzają coraz większe emocje. Tomik szósty bez wątpienia jest tego dobrym przykładem. Historia zostaje podjęta w momencie, kiedy ciekawa rywalki Futaba stara się oszacować, na ile powinna się czuć zagrożona przez Narumi. W uzyskaniu odpowiedzi na to pytanie przeszkadza jej zarówno sam Kou, jak i pojawiający się coraz częściej Kikuchi. Touma jest coraz bardziej zaintrygowany dziewczyną i nie jest nieśmiały, jeśli chodzi o próby zaimponowania Futabie. Zaproszenie jej na koncert okazuje się brzemienne w skutki, zarówno pozytywne, jak i te, których chłopak zdecydowanie wolałby uniknąć. 

Czasowo akcja nie posuwa się zbytnio do przodu. W gruncie rzeczy obejmuje jedno popołudnie i wieczór szkolnego festynu. Nie jest to długi okres, jednak emocjonalnie Futaba przeżywa bez wątpienia dziką jazdę bez trzymanki. Dziewczyna ma naprawdę interesującą osobowość jak na bohaterkę shoujo. Nie jest z kamienia, płacze, oczywiście, ale robi to w uzasadnionych momentach. Niezmiernie ją podziwiam, że stara się zrozumieć wybranka, zamiast tłuc jego głową o bruk, na co ja wielokrotnie miałam ochotę. W tomiku oprócz bliższego poznania Yoshioki czytelnik może się dużo dowiedzieć o motywach postępowania Kou. Dla mnie wcale go to nie usprawiedliwia, ale skrzywdzony przez los, piękny bishounen musi mieć tragiczną historię i w gruncie rzeczy dobre serduszko.

Poza bardzo intensywnymi przeżyciami, związanymi z główną parą, w tomiku znajduje się kilka interesujących scen, w których pierwsze skrzypce gra Kominato. Okazuje się on całkiem niezłym przyjacielem dla Kou, a ponadto w niesamowicie uroczy sposób zabiera się do podrywania Murao, podoba mi się jego determinacja i samozaparcie.

W kwestii językowej tomik szósty dostarczył mi wiele radości. Być może ze względu na niedługi czas, jaki minął pomiędzy czytaniem piątego i szóstego tomiku, moje postrzeganie języka jest nieco inne niż poprzednio. Tym razem większość zwrotów mnie rozbawiła. Narumi jako „chytra pinda” czy „foczka szykująca się na wojnę”, tudzież Kou jako „świntuszek” były rozczulające. Nie wiem co prawda, jak foki szykują się na wyprawy wojenne (a jako biolog mam wrażenie, że powinnam wiedzieć), ani skąd wie to tłumacz, ale nie zmienia to faktu, że zwrot sam w sobie był zabawny. Postaci nadal bardziej przemawiają niż wyrażają się jak współczesne nastolatki.

Nie ukrywam, że czytałam tomik z wielkim zainteresowaniem, bo właśnie tutaj z Kou wychodzi największy buc. Miesza on w głowie Futabie i jak dla mnie, beztrosko bawi się jej uczuciami. Ale żeby dowiedzieć się, co dokładnie wyprawia główny bohater i jak reaguje na to bohaterka, zapraszam do przeczytania tomiku.