Tanuki-Manga

Wróżyłem wcześniej, że będę stękał i kwękał przy ciągnącym się kulinarnym turnieju, a okazało się, że nie jest tak źle – tom ósmy czytało mi się dużo lepiej, niż oglądało jego ekranizację anime. Zamiast koncentrować się na ciągu pojedynków, autorzy sporo uwagi poświęcają wątkom obyczajowym i bardzo dobrze. Wątek z Tadokoro i Soumą uczącymi gotować dzieci w przedszkolu co prawda nie powalił mnie na kolana (już bardziej sztampowo się chyba nie dało), ale imprezka bohaterów w akademiku była bardzo sympatyczna i świetnie rozładowała napięcie pomiędzy pojedynkami, tak z punktu widzenia postaci, jak i czytelników. Na końcu tego tomu zamieszczono również sympatyczny dodatek „Letnia Erina”, który z powodzeniem przybliża tę postać, choć nie bez widocznej dawki fanserwisu.

Kulinarnie też jest ciekawie, jako że tym razem to przegląd kuchni japońskiej. Mnóstwo było w tym tomie potraw i składników, których nawet wielu Japończyków może nie kojarzyć, zatem bardzo miło, że ich znaczenie klarują komentarze tłumaczki. Może więc zaskoczyć, że związane z tym przepisy są przystępne jak na polskie warunki. Szczególnie polecam gyozę – Japończycy dzielą z Polakami miłość do pierogów, a ich wariant tej potrawy jest godny podziwu i równie prosty jak nasz miejscowy, zresztą to właśnie danie pokazuje dzieciom w przedszkolu Souma. Warto wiedzieć, że w przepisie pojawia się „kupne ciasto na gyozę”, co jest dużą przesadą, u nas jest absurdalnie drogie, a mało co się różni od prościutkiego w wykonaniu ciasta na rodzime pierogi.

Co do tłumaczenia: jedno z dań Soumy jury określa jako „łańcuchową eksplozję smaku (kaori no yuuboku). Brzmi to dosyć sztywno, a jeśli już koniecznie chcemy stawiać na dosłowność tłumaczenia, to yuuboku oznacza „eksplozję wtórną”. Pozostając w temacie niekoniecznie potrzebnej literalności, Souma podczas nieco pompatycznego monologu stwierdza, że będzie się dalej uczył, aby „posiąść nowe bronie”. To manga w stylu shounen, ale bez przesady, tutaj gotują, a nie się biją. Co prawda oryginalne buki to literalnie „narzędzia wojny”, ale w języku polskim aż by się prosiło o jakieś naturalniejsze wyrażenie, na przykład również zahaczające o oryginalne znaczenie „atuty”. W przepisie na risotto znajduje się lista składników „ciasta na omlet”, gdy chodzi o „masę”, zresztą w dalszej części przepisu jest słusznie tak właśnie nazywana. Pojawiają się yaki gyoza określone jako „gotowane pierożki”. Są one smażone, jak zresztą sama nazwa (yaki) wskazuje. Mówiąc ściśle, w Polsce przyjęło się określenie „smażyć na parze” – to technika, w której najpierw podgotowuje się potrawę na parze w patelni, a później zdejmuje pokrywkę i po wyparowaniu wody podsmaża.

Jak widać, powyższe uwagi do przesadnie znaczących nie należą, natomiast bardziej zirytowało mnie określenie „liście shiso” na liście składników. W tym samym tomie, jak i we wcześniejszych, pojawiła się aojiso, czyli „zielona pachnotka”, przetłumaczona jako „pachnotka” (przyprawa ta występuje w dwóch wariantach – zielonej i czerwonej). „Zielona pachnotka” jest więc w polskim tłumaczeniu „pachnotką”, a „pachnotka” bez przymiotnika „liśćmi shiso”. Brak w tym jakiejkolwiek konsekwencji.

Mam też uwagę edytorską – na końcu tego tomu zamieszczono wyniki konkursu na przepisy czytelników z „Shounen Jumpa”. Miło, że są, ale upchnięcie czterech przepisów na dwóch kartkach zaowocowało tym, że litery mają momentami 0,8 milimetra (zmierzyłem).