Tanuki-Manga

Początek działalności wydawnictwa Waneko – koniec ubiegłego tysiąclecia – obfitował w oryginalne tytuły, których chyba nikt w Polsce się nie spodziewał. W przeciwieństwie do J.P.F., Waneko zdecydowało się na publikację komiksów zupełnie u nas nieznanych (aczkolwiek dosyć popularnych w Japonii) i raczej starych. W rezultacie dane nam było zobaczyć takie mangi, jak Locke Superczłowiek, Zapiski detektywa Kindaichi czy właśnie Tu detektyw Jeż. Żadna z nich nie została wydana w Polsce do końca, jednak dzięki temu czytelnicy mieli okazję poznać trochę inny komiks japoński, zaś Waneko – ugruntować swoją pozycję na rynku.

Recenzowany tom zawiera opowieści charakterystyczne dla całej serii, bardziej obyczajowe niż kryminalne (aczkolwiek te drugie od czasu do czasu też się znajdą). Dobrym przykładem jest fabuła drugiego rozdziału, Przyjazd starej matki, w którym bohaterowie na zlecenie przybyłej z prowincji matki szukają w Tokio młodego człowieka, próbującego ukryć fakt niezdania egzaminów na studia… Pozostałe rozdziały utrzymane są w zbliżonym tonie. Siłą napędową akcji jest najczęściej jakiś problem rodzinny, względnie inna relacja o charakterze osobistym (np. pomiędzy młodą, kaleką dziewczyną a staruszkiem w Preludium lat 17­‑tu). I tylko w Białym szatanie pojawia się wątek sensacyjny – pół kilograma heroiny, użyte jednak w dosyć szczególny sposób.

Pierwszy tom Tu detektyw Jeż ukazał się w maju 2000 r.; tym samym można go uznać za jedną z pierwszych mang wydanych w Polsce. Niestety, brak doświadczenia wydawnictwa jest wyraźnie widoczny. O ile tłumaczeniu nic nie można zarzucić, o tyle jakość druku jest wyjątkowo słaba. W pierwszym i w ostatnim rozdziale druk jest wyblakły i mało wyraźny. W pozostałych farby nie brakuje, ale cóż z tego – kreska jest niewyraźna i rozmazana.

Pomimo wyżej wspomnianego problemu z drukiem, ogólnie wydanie prezentuje się całkiem nieźle. Na drugiej i trzeciej stronie sztywnej okładki znajduje się informacja biograficzna o autorze (w przeciwnieństwie do popularnego w Polsce schematu, utrzymana w poważnym tonie). Tomik zaopatrzony jest we wstęp, pokrótce wyjaśniający takie pojęcia jak „manga” albo „gekiga”, oraz przybliżający pozycję mangi na rynku japońskim. Ewenementem, niespotykanym w innych wydanych w Polsce mangach, jest recenzja Tu detektyw Jeż autorstwa Tomasza Gawrońskiego (Mr. Gato), zamieszczona na stronach 155. i 156. tomiku.