Tanuki-Manga

W czwartym tomie Tu detektyw Jeż przeplatają się kryminał i romans, a okazyjnie pojawia się nawet wielka polityka. Podobnie z jakością – tani „wyciskacz łez” sąsiaduje z solidnym komiksem, a wydumana historyjka o Akiko z autentycznym dramatem młodości straconej w więzieniu.

Rozdział pierwszy, Powrót w ciemność, część 2., kontynuuje opowieść o Jeżu i Renko. Jak można było przypuszczać, Jeżowi udaje się wydostać z tonącego samochodu (kolejny raz pomogło doświadczenie sportowe). I tu następuje prawdziwa niespodzianka – zamiast zawiadomić policję i ruszyć na pomoc Renko, nasz bohater najpierw przez dłuższy czas symuluje amnezję, a następnie ucieka ze szpitala, by zemścić się na swych oprawcach. Prowadzi to do nieoczekiwanego finału, w którym Jeż, doprowadziwszy do wojny gangów, dokonuje co prawda zemsty, ale traci Renko, która umiera z przedawkowania heroiny. Rozdział sugeruje, że detektyw nie do końca jest takim „grzecznym chłopcem”, jak mogłoby się wydawać na podstawie lektury poprzednich tomów. Jeż ma mroczną stronę i potrafi działać ze sporą dozą mściwości i bezwzględności. Ciekawostką jest podanie daty śmierci Renko, dzięki czemu wiemy, że akcja Detektywa Jeża toczy się w 1981 r.

Elegia o wilku – w moim przekonaniu najciekawszy rozdział 4. tomu, fabułę ma co prawda niezbyt skomplikowaną, ale za to świetnie pokazującą przemiany społeczne w Japonii lat 70. i 80. XX wieku. Oto po dziesięciu latach spędzonych w więzieniu na wolność wychodzi dawny komunistyczny aktywista (w mandze znany tylko z nazwiska – Shiozaki). Pierwsze kroki kieruje do agencji detektywistycznej, aby odnaleźć towarzyszkę z czasów działalności partyjnej. To spotkanie po latach staje się pretekstem do analizy postaw niegdysiejszych towarzyszy broni, którzy jak się okazuje, co do jednego porzucili dawne ideały, przechodząc na stronę zwalczanej wcześniej burżuazji. Przy okazji polski czytelnik kolejny raz ma możliwość zapoznania się z mniej znanym fragmentem historii Japonii – chodzi o protesty społeczne, spowodowane podpisaniem przez Japonię i USA traktatu o wzajemnym bezpieczeństwie w 1970 r., które doprowadziły do upadku rządu w miesiąc po jego ratyfikacji.

W Odrodzeniu i O zmierzchu autor powraca do wątku Jeża i Renko. Wydawałoby się, że romans z Renko to zamknięty rozdział w życiu detektywa, jednak za sprawą wizyty dawnego sąsiada rodziców ukochanej, Jeż dowiaduje się, że Renko miała siostrę bliźniaczkę, z którą została rozdzielona, gdy miała cztery lata. Oczywiście Jeż niezwłocznie wyrusza na poszukiwania dziewczyny. Teoretycznie chce jedynie zawiadomić ją o śmierci siostry, ale jak można się spodziewać, spotkanie ma o wiele dalej idące konsekwencje… Przyznam, że ta część tomiku najmniej przypadła mi do gustu. Pojawiająca się znikąd bliźniaczka i przewidywalne zakończenie historii pachną tanim romansem w najgorszym, harlequinowym wydaniu. Niemniej jednak jest to jakieś zakończenie dłuższego wątku, w ostatecznym rozrachunku nie takie złe.

Pocieszna para i Długonogi wujaszek to z kolei powrót do ogranych motywów z wcześniejszych tomów (Długonogi wujaszek to niemalże powtórzenie Narodzin gwiazdy z 2. tomu). Na szczęście pojawiające się w nich niezbyt udany komizm i sentymentalizm nie zdominowały tomiku.

Od strony wydawniczej tomik nie wyróżnia się niczym szczególnym, pozostając na tym samym poziomie, co poprzednie.