Tanuki-Manga

W tomie piątym Tu detektyw Jeż autor powraca do stosowanego wcześniej schematu krótkich, niezwiązanych ze sobą opowieści. Niestety, nie wychodzi to recenzowanemu tomikowi na dobre – na tle wszystkich wydanych w Polsce tomów Detektywa Jeża prezentuje się on raczej słabo.

Na początek, w charakterze przystawki, dostajemy Mały romans. Tytuł mówi właściwie wszystko – ot, taka sobie historyjka zupełnie zwyczajnej pary, mającej dosyć szczególne wyobrażenie o sobie nawzajem. Znacznie ciekawsze są Ostatnie chwile, opisujące ostatnie dni chorego na raka lekarza. Mimo nieco moralizatorskiego tonu rozdział czyta się nieźle, szkoda tylko, że Jeż został sprowadzony do roli… kierowcy. W dłuższej Przepaści zapomnienia autor sięga po jeden ze swoich ulubionych motywów, czyli amnezję (i doprawdy, wydaje się, że gdyby nie ta przypadłość, pracownicy Akatsuki przymieraliby głodem). O ile początek rozdziału jest mocno naciągany, a zakończenie przewidywalne i melodramatyczne, o tyle sama historia Makoto Ody, jego kariery i burzliwej przeszłości, jest naprawdę ciekawa i poruszająca. Patrząc na współczesną Japonię, dobrze wiedzieć, że po II wojnie jej gospodarka była w ruinie, a dzisiejszy sukces powstawał niekiedy w zaskakujących okolicznościach. Pomijając tę nieszczęsną amnezję, Oda jest jedną z ciekawszych postaci, jakie pojawiają się na kartach Detektywa Jeża.

Rozdział czwarty, Sen nocy letniej, jest chyba najsłabszy w całym tomie. Dzięki niezwykłym zbiegom okoliczności Jeż wyjaśnia w nim tajemnicę morderstwa, przypadkowo zauważonego przez właściciela kawiarni, przy której mieści się agencja detektywistyczna Akatsuka. Właściwie nawet trudno mówić tu o jakimś wyjaśnianiu – dowody same pchają się Jeżowi w ręce, a jeden zbieg okoliczności goni drugi. Na dobitkę autor w całą sprawę wplątuje romans Jeża i Ranko, sugerując, że więź łącząca ową parę przetrwała przez setki lat dzięki reinkarnacji. Taka fabuła bardziej niż do gekigi (przypomnijmy – to komiks aspirujący do poważnej analizy zjawisk społecznych) pasuje raczej do sensacyjnej historyjki rodem z tabloidu, i nawet w przyjętej przez Kenshiego Hirokane „lekkiej” konwencji robi złe wrażenie.

Wydawniczo piąty tom prezentuje identyczny poziom, jak poprzednie. Ciekawostką jest informacja dla czytelników o wycofaniu mangi Tu detektyw Jeż ze sprzedaży w kioskach RUCH­‑u; ten sposób dystrybucji, obecnie niemal niespotykany, niegdyś był dosyć powszechny. Można powiedzieć, że tak tworzy się historia rynku.