Tanuki-Manga

Kiedy pisałem recenzję tomu trzeciego, trwała w najlepsze pseudozima, a świat był jeszcze w fazie przed koronawirusową pandemią. Teraz, gdy piszę recenzję tomu czwartego, pandemia trwa w najlepsze, a za oknem mamy lato na pół gwizdka. A co tam, panie, w mandze słychać, pytacie? Yarahata się dzielnie trzyma? A co, trzyma. I pełznie do przodu, aczkolwiek tomik zawiera kilka bardzo ważkich fabularnie wydarzeń.

Waseda i Morishita zostali oficjalnie parą, o czym zresztą czytelnik dowiaduje się zaraz na początku. W zasadzie nie bardzo wiadomo, jak do tego doszło, ale Aiya utrzymuje, że to moc Teorii Psiego Szoguna. Osobiście jestem co do tego sceptyczny, ale co tam. Jak się spiknęło dwóch otaku, jeden z wielkim fryzem, a drugi… Z sami wiecie, czym wielkim, którzy mają hopsia na temat ten samej pasji, to tak się może stać. Z dalszych wieści: Saki kryje mroczne i tragiczne tajemnice. Yarahata ma coraz mniej czasu, by uniknąć mrocznego (?) przeznaczenia, ale zyskuje niespodziewaną szansę, by zaliczyć wreszcie kobietę. I à propos kobiet: manga uczy, że nie każdy „pasztet” musi koniecznie źle wyglądać.

Omawiany tomik jest już przedostatnią częścią opowieści o perypetiach Yarahaty, więc naiwnością byłoby liczyć, że przyniesie rozwiązanie głównego wątku fabularnego. Ten jednak, w przeciwieństwie do wydarzeń z poprzedniej części, nabiera wreszcie nieco tempa. Co prawda, w tomiku nadal sporo miejsca poświęcono wątkowi Wasedy i Morishity, ale jest też zdecydowanie więcej głównej pary bohaterów. Powiedziałbym za to, że mniej tu jednak humoru. Albo to ja jestem zbyt sztywny, żeby go dostrzec.

Nie brak za to będących swego rodzaju znakiem rozpoznawczym tej mangi licznych super­‑deformed. Te są, jak zwykle, totalnie odjechane i nie sposób odmówić ich autorowi talentu oraz surrealistycznego zacięcia. Nie wiem, czy za „x” lat będę pamiętał miłosne teorie Ayi, ale te liczne i specyficzne kadry mają szansę zapaść mi w pamięć. Poza nimi jednak też nie jest źle. Autor utrzymuje znany z poprzednich tomów poziom, postaci, tła i ogólne wrażenia estetyczne są przyjemne. Część akcji rozgrywa się tym razem na plaży, więc nie zabraknie widoku Saki i Morishity w kostiumach kąpielowych. Wrażenia wizualne miałem pod tym względem mieszane, ale nie każdy czytelnik musi podzielać mój gust w kwestii wdzięków niewieścich. Tłumaczenie z kolei i techniczna strona mangi utrzymują się na stałym, porządnym poziomie. W oczy rzucił się mi tylko jeden babol, związany z jedną z nowych Teorii Miłości. Mianowicie teoria nazywana konsekwentnie „słomianym milionerem” jednorazowo przepoczwarzyła się w „słomianego wdowca”. Nie powiem, w kontekście fabularnym tej mangi to nawet zabawna wpadka.

Jak więc widać, nie jest źle. Nie jest też wybitnie, ale wybitnie nigdy nie było. Jeśli więc, Czytelniku, śledzisz tę historię już od tomu pierwszego i ciekaw jesteś, czy, a raczej jak, Yarahata przezwycięży swoje słabości i ograniczenia, to kupuj śmiało. Żałować nie powinieneś, może się nawet trochę pośmiejesz, a Saki i Morishita w bikini na okładce być może ozdobią ci półeczkę.