Tanuki-Manga

Przyznam że od początku podchodziłam do tego tytułu jak do czystej rozrywki i moje wrazenia są jak najbardziej pozytywne. Postacie dają się lubić, a moim faworytem jest oczywiście Meago :) Opowieść jest opowiedziana w dość sprosty sposób, widoczne są inspiracje innymi tutułami ale mnie to nie bardzo przeszkadzało. Po prostu trzeba patrzeć na niektóre sprawy z przymrużeniem oka i czerpać przyjemność z lektury ;)
Kreska jest również przyjemna dla oka (uwielbiam kolorowe strony z 2. tomu) i naprawde podziwiam wkład jaki włożyła autorka tworząc mange. Tytuł jak najbardziej polecam i czekam na trzeci tom.

A ja przeczytałem pierwszy chapter i w cale mi się nie podobał. Nie dość, że znowu jakieś schematyczne bajeczki o demonach, zapięczętowanych w ludzkim ciele to jeszcze nieprawdopodobne zachowania bohaterów. Dziewczynie jakiś obcy koleś wyżera ciasto, a ona potem go jeszcze do cukierni zaprasza. Albo Meago po pięciu minutach przyznaje się, że jest demonem… I jeszcze widoczny na pierwszy rzut oka paring. I straszna rzecz: Daffodil chcą porwać do cyrku! Co to będzie?!

Chyba najfanjniejsza polska manga, jaka czytałam. Śmieszna i fajnie narysowana. Kupię drugi tom napewno, jak tylko wyjdzie.

manga robi duze wrazenie ze wzgledu na kreske, ktora bardzo mi przypadla do gustu – oby tak dalej ;)
ale jak kazda manga ma swoje minusy – w tym przypadku jest to slownictwo uzywane przez bohaterow, ktore, co tu duzo mowic, sprawilo, ze ledwo przebrnelam przez niektore dialogi… moze jestem wybredna, ale trudno mi sie czyta dialogi, w ktorych dwoje nastolatkow uzywa slownictwa na poziomie podstawowki… mam nadzieje, ze drugi rozdzial bedzie lepszy pod tym wzgledem ;)
poza tym interesujaca fabula :D – napewno przeczytam kolejne rozdzialy

Podchodziłem do tego tytułu jak do jeża, ani to moje klimaty, ani kreska, której styl bym lubił. Tymczasem, gdy komiks trafił w moje ręce, przeczytałem go błyskawicznie – bo prawda jest taka, że „Meago Sagę” po prostu dobrze się czyta. Autorka, choć korzysta z dość prostych chwytów, potrafi sprawić, że czytelnik chce czytać dalej, a nie odkłada mangi na bok o kilku stronach.
To raczej tytuł młodzieżowy, ale w swojej kategorii, to czołówka naszego młodego rynku mang fanowskich.

Czy autor mógłby wytłumaczyć, co miał na myśli pisząc: aczkolwiek ciekawe byłoby zobaczyć Meago wydrukowanego w przyzwoitej drukarni.

Tzn, że „Meago” była drukowana na domowej drukarce ?

Szczerze przyznaję – choć MS nie jest ani narysowana ani opowiedziana w stylu, który leży w moim guście, muszę stwierdzić, że pod względem technicznym to najlepsze krajowe doujinshi od czasów „Vampire Delight”.
Choć rysowników w kraju wielu, niewielu z nich radzi sobie sprawnie jeśli chodzi o rysowanie komiksów. Meago pokazała, że ma warsztat i umiejętności. Fabuła, choć nie jest szczególnie ambitna, jest skonstruowana logicznie i przemyślana. Kreska raczej równa a przy tym przekonująca. Nic dziwnego, że ludziom ten tytuł szczególnie przypadł do gustu.

zgadzam sie w stu procentach a propo fabuly :3
Na szczescie jestem z grona tych osob ktorym konstruktywna krytyka bardzo pomaga i motywuje aby robic dalej i lepiej. Dzieki za zamieszczenie tej recenzji :3 pomoze mi ona uniiknac w przyszlosci niektorych bledow ^_____^

Mała uwaga: nie Haru Elmo, a Haru Elamo. ;>
Co do samego komiksu, zgapianie fabuły z FMA było momentami aż nadto widoczne, ale – co ciekawe – nie przekreśliło dla mnie tej historii. Wręcz przeciwnie, może jestem dziwna, ale lubię „infantylnych bohaterów” i z chęcią będę śledzić ich dalsze losy. A coś mi mówi, że dalej może być już tylko ciekawiej… ^^
Swoją drogą, razem z siostrą ochrzciłyśmy sposób wydania komiksu mianem „tłuszczowa manga”, co chyba niestety mowi samo za siebie.