Tanuki-Manga

Nieliczne mangi shounen­‑ai pomimo swojego gatunku potrafią pokazać więcej niż tylko bishounenów i płytką, słodką historię miłosną (oczywiście zakończoną happy endem). Te wyjątkowe mangi nie zawsze kończą się szczęśliwie i nie zawsze są pięknie narysowane. Tym, co je wyróżnia, jest realizm więzi łączących bohaterów i poprowadzenie fabuły tak, aby czytelnik poczuł się uczestnikiem wydarzeń. Boku wa Kimi no Tori ni Naritai niewątpliwie jest taką piękną mangą.

Piętnastoletni Kei Koyama jest bardzo samotny. Jego ojciec jest zapracowanym lekarzem, matka zmarła, kiedy miał osiem lat, a najlepiej dogaduje się ze starszą siostrą, Moe, oraz wujkiem Rintarou, który poniekąd zastępuje Keiowi ojca. Chłopak nigdy nie wierzył w miłość, ponieważ nie doświadczył tego uczucia. Życie Keia odmienia się z chwilą, kiedy jego serce zaczyna bić szybciej na widok pewnego chłopaka. Problem polega na tym, że ów chłopak jest partnerem jego ukochanej siostry…

Historia opisana w dwóch powyższych akapitach jest zaledwie zarysem fabuły mangi, dlatego też może wydać się banalna. Dlaczego? Ponieważ niejedna manga shounen­‑ai koncentruje się na trudnościach związanych z miłością. Jest jednak coś, co zdecydowanie wyróżnia Boku wa Kimi no Tori ni Naritai z morza jakże wielu podobnych tytułów. Tym czymś jest sposób poprowadzenia fabuły. Historia przedstawiona w tej mandze bardzo prosta i zapewne każdy czytelnik ją zrozumie. Takich banalnych romansów jest dużo, więc dlaczego akurat ta manga przyciąga czytelnika?

Narratorem jest Kei. Przez całą mangę śledzimy jego z pozoru proste problemy. Jednakże historia przedstawiona jest w sposób, który wciąga czytelnika – kiedy czytałam mangę, czułam się, jakbym spacerowała z głównym bohaterem po parku i słuchała opowieści o jego pierwszej miłości. Dzieliłam z Keiem jego ból, radość, problemy i chwile szczęścia. Czasem uśmiechałam się, czytając mangę, innym zaś razem byłam wzruszona i bliska płaczu. Zaskoczyło mnie podejście tego młodego człowieka do tak delikatnej sprawy, jaką jest miłość. Nie wtrąca się w związek siostry i jej chłopaka, stara się nie sprawiać kłopotów i spędza czas z Fujim tylko kiedy tamtemu to pasuje. Kei dobrze wie, że jeżeli wyznałby swoje uczucia, skrzywdziłby dwie najbliższe osoby. Dlatego trzyma język za zębami i cały ból, jaki sprawia mu ukrywanie miłości przeżywa w samotności, czasem zwierzając się wujkowi.

Postaci są sympatyczne i zróżnicowane. Każda wyraźnie różni się od pozostałych, ale ta różnorodność wychodzi im na dobre. Na pierwszy plan wysuwa się Kei. Jest to z pozoru zbyt poważny jak na swój wiek, odizolowany od świata nastolatek. Po bliższym poznaniu okazuje się, że to zdecydowanie sympatyczny chłopak, który rzadko ma szansę okazywać swoje prawdziwe uczucia ze względu na nieśmiałość i brak jakiegokolwiek doświadczenia w relacjach międzyludzkich. Jego totalnym przeciwieństwo stanowi Fuji. Jest on absolutnie pozytywną osobą, której oprócz pogody ducha i optymizmu nie brak także odpowiedzialności i dojrzałości. W odróżnieniu od Keia, Fuji jest bardzo towarzyski, chociaż najbardziej zwariowaną postacią bezdyskusyjnie pozostaje młodsza siostra głównego bohatera, Moe. Jest to dziewczę tak optymistyczne, że niemal można by jej przypiąć etykietkę idiotki. Na szczęście ta delikatna granica nie została przekroczona i Moe sprawia po prostu wrażenie zdziecinniałej dziewczyny o dobrym sercu. Wartą wyróżnienia postacią jest Rintarou – brat zmarłej matki Keia i Moe. Chociaż jest on autorem opowiadań erotycznych i lubi się napić, wkłada dużo cierpliwości i troski w wychowanie siostrzeńca. Oprócz nich przez mangę przewija się kilka postaci epizodycznych, jednak ograniczenie się do wąskiego grona bohaterów z pewnością jest plusem tego tytułu. Wprowadzanie dodatkowych postaci, biorąc pod uwagę, że Boku wa Kimi no Tori ni Naritai to manga jednotomowa, byłoby zbędne. Nie pokazuje się nagle Przyjaciółka z Dzieciństwa, nie poznajemy także Zaginionej Młodszej Siostry ani podkochującego się w Keiu od dawna młodszego kolegi. Autorka skupia się na więzi między głównym bohaterem a jego ukochanym, zaś na drodze ich kwitnących uczuć staje tylko Moe, której do żadnej z powyższych kategorii nie da się wrzucić.

A jak Boku wa Kimi no Tori ni Naritai prezentuje się od strony graficznej? Niestety kreski nie można nazwać piękną. Autorce świetnie wyszły zbliżenia twarzy bohaterów i rysunki z profilów, jednakże czasem postać jest tak niestarannie narysowana, że trzeba główkować, co się na danym kadrze znajduje. Okazjonalnie pojawiające się kwiatki niestety nie wynagradzają braku tła… Na szczęście projekty postaci nie są najgorsze. Każda jest proporcjonalna i nikt nie jest do nikogo podobny. Manga jest narysowana przejrzyście, miejscami tylko trzeba popatrzeć dłużej na kadr i zastanowić się, co jest na nim przedstawione. Graficznie Boku wa Kimi no Tori ni Naritai ani nie odpycha, ani nie zachwyca.

Trudno jest mi określić jakąkolwiek grupę docelową. Dlatego też polecam Boku wa Kimi no Tori ni Naritai każdemu zainteresowanemu. Manga z pewnością jest warta uwagi, nawet jeśli kogoś odrzuca shounen­‑ai. Całość czyta się bardzo szybko, a fabuła jest zamknięta, dlatego po przeczytaniu ostatniego rozdziału nie powinno się czuć niedosytu. Boku wa Kimi no Tori ni Naritai jest dowodem na to, że manga nie potrzebuje rewelacyjnej kreski czy oryginalnej fabuły, aby spodobać się czytelnikowi.