Tanuki-Manga

Amazon Studios planuje wersję aktorską – scenarzystą i producentem ma być Derek Kolstad, twórca filmów o Johnie Wicku :]

„Hellsing” jest zdecydowanie moją ulubioną mangą. Czemu? Właśnie sam nie wiem. Grafika to istny majstersztyk. Startuje z bardzo wysokiego poziomu, aby skończyć na poziomie „perfekcja i litr miodu”. Spodobał mi się brak wielkich oczu (Policjantka to wyjątek :)) i ogólny realizm postaci epizodycznych oraz widoczne szaleństwo pierwszoplanowych. Same postaci też niczego sobie- Alucard, wiadomo- najbardziej kozacki wampir w historii, Victoria- coś, co nie chce przyznać się do bycia wampirem, etc.
Fabularnie trochę gorzej, co nie oznacza, że źle. To po prostu uzasadnienie dla coraz większej masakry i niespecjalnie mi to przeszkadza- tym bardziej, że tą ogląda się dość przyjemnie. I z tego uzasadniania masakry wyszła dość ciekawa historia.
„Hellsing” ma jednak jeszcze inny atrybut. Frajdę z czytania. Przyznam, że nigdy nie doświadczyłem uczucia znużenia i przez kolejne rozdziały przebijałem się z przyjemnością. To jest wielki plus, taka boska iskra.

Oceny cząstkowe:
Postaci 9/10
Fabuła 7/10
Grafika 9/10
Ogólna: 9/10… albo zaraz… przeczytałem niektóre tomy 3 razy, a rzadko wracam do tytułów przeze mnie skończonych… za to dycha wejdzie, więc- 10/10. Ani ambitne, ani wybitne- po prostu fajne…

Manga jest na wysokim poziomie ale to nie jest cały kunszt Hirano. Hirano tworzy świetne dzieło teraz jakim jest Drifters :)

Kto mi wytłumaczy, dlaczego bardzo często w anime/mandze pojawia się Kota, zazwyczaj jako zboczeniec…
To jest tak, żeby go wkurzyć… O co w tym chodzi?

Recenzent ma rację, nie jest to tytuł ani wybitny, ani ambitny. Co nie przeszkadza w tym, żeby należał do moich ulubionych ^o^
Co mi się w nim tak bardzo podoba? Chyba nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie ;) Ale myślę, że coś tak abstrakcyjnego jest jakąś odskocznią od tych wszystkich słodziasznych anime, których się ostatnimi czasy naprodukowało całe mnóstwo…

Ogólnie daje tej mandze 9/10. Kreska fajna, postacie świetne (w końcu kto nie lubi psycholi?) i fabuła… No cóż tu właśnie „Hellsing” utracił jeden pkt. Otóż, wkurzyło mnie zakończenie – zbyt urwane było, a także nagła nielogiczna zmiana charakteru nazistów, bez sensu.
A teraz czas na listę rzeczy, z których nie byłem zadowolony:
 kliknij: ukryte  -za mało czasu dla Schrodingera (tak się to chyba pisze)
-śmierć ojczulka Andersena
-końcowe teksty Doc'a
-za mało Alucarda w tomach 6­‑10

to tyle.

jeśli będą chcieli udowadniać rodzicom, że manga nie składa się wyłącznie z demoralizujących i pustych pornobajek

Jezu, czy znajdę na tym portalu choć jedna recenzję, w której nie ma takich durnot?Hellsing to totalna rzeź, ale elementów pornograficznych tyle co kot napłakał (chyba że za takie uważa się sporadyczne opowieści o gwałtach…)
Manga jest przeznaczona dla starszych czytelników, autor wymyślił P.S. chyba tylko dlatego, ze koniecznie chciał sie jeszcze do czegoś przyczepić…

większość postaci drugoplanowych to podobne do siebie otyłe dziadki o naćpanym spojrzeniu, o raczej niewielkich walorach estetycznych

Bzdura.

Co to za recenzja, w której nawet nie wspomniano o najbardziej istotnej cesze dzieła? Kiepska. Jakaż to cecha?
Szaleństwo. Niemal wszystkie postaci są szalone. Bez chwili zastanowienia rzucają się w wir walki, widać, że kochają ją z całego serca, ponad wszystko ine, dążą do spotykania coraz to silniejszych przeciwników i zwyciężania ich, nie baczą na rany, odniesione obrażenia, liczy się walka z potężnym oponentem, zwykle w imię podniosłego ideału (wiara, religia, ideologia faszystowska, i inne, mniej znaczące)... dodatkowo podkreśla to ich mimika, nierzadko twarze wykrzywiają się wręcz w chore grymasy na myśl o czekającym ich zaciętym pojedynku. Uwielbiam przemowy przed pojedynkami, w ich środku czyt też po pokonaniu przeciwnika. Czuć w nich tę pasję, oddanie sprawie, całkowite poświęcenie się ideałom, zamiłowanie do przemocy… Coś pięknego. Walki? Zaskakujące, co chwilę kolejne plot twisty, postaci są nieprzewidywalne, nigdy nie wiadomo, co im wpadnie do głowy w danym momencie, często się nagle rozpoczynają, czy też ktoś je przerywa… Jucha tryska w nieprzebranych ilościach, trup ściele się gęsto, bohaterzy mangi znajdują wręcz ekstatyczną przyjemność w mordowaniu odwiecznych wrogów… Coś pięknego.
Ten KLIMAT. Sposób rysowania postaci, cieniowanie, szczególnie prezentujące się w przypadku tych z okularami, ujęcia na pewne, zdecydowane kroki nadciągających osób, które niechybnie wpłyną na dalszy rozwój wydarzeń, boskie dwustronicowe kadry, wspaniale pokazujące skalę wydarzeń, ich majestatyczność, wagę… Nigdy nie zapomnę sceny, w której  kliknij: ukryte  Alucard, niby odcięty od pola walki, wpływa do Londynu teoretycznie unieruchomionym statkiem dzięki temu, że przyjął postać upiornych masztów i żagli, co pozwoliło mu na powolną acz niechybną podróż do celu. Organzacja Hellsing zdawała się przegrywać, Londyn znajdował się na skraju zagłady, a tu przybywa ON, wielki, niepokonany, najpotężniejszy wampir, jako jednoosobowy galeon, w pełni chwały, żądny krwi wrogów, którzy odważyli się podnieść rękę na jego święty Kościół… (spoiler z drugiej połowy mangi, dość mocny)

Moja ocena mangi? Niewątpliwa dycha.
Klimat, szaleństwo, żądza krwi, brutalność, przemoc, chore zachowania, podniosłość wydarzeń, przepełnione patosem przemowy, fanatyczna ideologia, dynamika, mrok… Kocham ten tytuł.

Warto by było odnotować, że warsztat autora się dramatycznie poprawia z kolejnymi tomami, różnica jest ogromna, to raczej absolutna podstawa przy ocenianiu kreski~


Na pewno nie dla każdego. Ludzie, których łatwo urazić – nawet się nie zbliżać, tu jest pełno mordów, fanatyzmu, faszystów etc. Ludzie bez dystansu? To nie dla Was.
Miłośnicy szaleńczej rzezi? Ciężko Wam będzie znaleźć coś lepszego. Czytać!


Tag poprawiony, drugi komentarz usuwam :)
Moderacja

„Hellsing” zdecydowanie nie jest moja ulubiona manga. Jak dla mnie jest mocno srednia – nie wyroznia sie niczym specjalnym sposrod horrorow. Fabula nie jest ani wciagajaca ani porywajaca, po prostu nijaka. Jak to okreslil autor recenzji „rzez za rzezia”, watki niespecjalnie ze soba polaczone…
Ja rowniez nie czulam „tej jego słynnej magii”.

Hellsing dosyć mnie zawiódł. Nie poczułam tej jego słynnej magii. Masakra masakrą tam poganiała i w zasadzie niczego więcej nie dało się tam dopatrzeć.
Gdyby do bogatych w mięso przeciwników kolejnych walk dorzucić szczyptę jakiegokolwiek wątku, byłoby fajnie. Bo manga w pewnych momentach mocno nużyła. Postaci zaś są całkiem intersujące, nie powiem- Walter to taki miły starszy pan! Alucard zaś… nie sposób o nim nie wspomnieć, naturalnie. Nie zdobył mego serca, choć sympatyczny z niego gość.  kliknij: ukryte  Jego reakcja na samobójstwo żołnierza wrogiej organizacji tuż przed jego nosem w uroczy sposób łączy w sobie głębokie oburzenie z nutą pogardy ^^ Integra sprawia wrażenie równej babki, a ojciec Andersen przeuroczo wywija ostrzami.
Niemniej nie sięgnę po kolejne tomy Hellsinga, skończywszy lekturę na trzech. Z wymienionego na wstępie powodu historia ta po prostu mnie nie wciągnęła.
Styl super­‑deformed natomiast jest przecudownie groteskowy- w sam raz w moim guście <3

Dzieło Kohty Hirano jest dość specyficzną mangą. Nie ma w niej głębszego sensu ani morału, i pełno w niej brutalnych scen i mnóstwo krwi. Ale mnie to nie przeszkadzało. Sceny walki oraz dialogi, a także niesamowita kreska i grafika wszystko wynagradzają :)
Alucard jest prawdziwym wampirem, który nie stara się zaprzyjażnić z ludźmi i brak mu jakichkolwiek wzniosłych uczuć. Nie wie co to strach ani przebaczenie, jest bezwględny wobec wrogów.

Polecam mangę, ale nie osobom młodszym niż 16­‑17 lat, ponieważ niektóre sceny sa dość brutalne i wykorzystane są wątki religijne oraz historyczne, ktore niektóre osoby mogą obrażać. Hellsing ma swój specyficzny humor i grafikę i albo się go kocha albo nienawidzi :)

Manga podobała mi się bardzo, mniej więcej do samego końca, który okazał się zaskakująco kiepski. A epilog, który w moim mniemaniu zaprzepaścił całkowicie cały awesomeness skumulowany przez wcześniejsze tomy tego dzieła, doprowadził mnie do szewskiej pasji. Co mam powiedzieć? Znielubiłem Alucarda! Ilekroć wracam do Hellsinga odkrywam, że coraz większą przyjemność sprawiają mi sceny, w których Alucarda po prostu nie ma.

Hellsing, według mnie ta manga ma po prostu cudowne poczucie humoru !!!!! Ale nawet bez tych żartów pana Hirano jest zaj**isty (w szczególności polecam zdjąc obwolutę 9 tomu i poczytac to co jest na okładce) Hellsing jest moja pierwszą mangą, i go krótko mówiąc kocham, death note przy nim to mały pikuś !!!!

Wiec tak zaczynajmy ;p
Fajna manga, fabula juz skads mi znana… hmm… nie wazne…
Kreska mi przypominala ta z 20+ tomow berserka, pasujaca do klimatu hellsinga – duzo krwi, duzo przemocy…
Dreczylo mnie tylko uczucie, ze  kliknij: ukryte  alucarda nie da sie zabic (to bylo boskie), noi sie kurde zawiodlem i to straaaasznie… bo „smierc” jaka przedstawili w mandze byla, ze tak powiem, NIE WLASCIWA! (az chce sie zabluznic)
Seras… hmm… ludzki wampir, milo pomyslane, pozniej prawdziwy wampir, jeszcze milej.
Mange fajnie sie ogladalo jednak zakonczenie bylo lipne. Chociaz moge sie nei znac bo przeczytalem zaledwie 3 mangi, ocena to 8/10

Ja w przeciwieństwie do poprzednika o wiele bardziej wolę mangę niż anime. Jednak ja zaczynałam od wersji papierowej dlatego to anime wydało mi się nie na miejscu. Było zbyt nudne, poważne a raczej przedramatyzowane i nieciekawie narysowane. Dla mnie poważne podejście do tematyki organizacji kościelnych walczących z wampirami jest przynajmniej nie oryginalne i bez polotu. Jedyne co mi się podobało w anime to muzyka, która idealnie pasowała do klimatu.

Wracając do mangi, przepadam za czarnym humorem tego tytułu. Cały czas czuć, że autor nic nie bierze na poważnie a szczytem tego są okładki od 2 tomu. Ilość brutalnych scen i rozlewu krwi w ogóle mi nie przeszkadza( cierpię na zaawansowaną znieczulicę )a w nie których przypadkach śmieszy. Postaci są znacznie barwniejsze oraz lepiej narysowane niż w anime. Do tego są bohaterowie, których w ogóle w ekranizacji nie ma. Sama fabula jest prosta i groteskowa dzięki czemu świetnie popycha akcję do przodu.

moim zdaniem manga jest żalowa. Jako fan anime hellsing, z radością dziecka zakupiłem wszystkie tomy, i muszę powiedzieć że czegoś tak głupiego to chyba nie czytałem. Owszem, postacie i klimat są genialne, ale tematyka mangi jest…no bynajmniej dziwna. Chaos na każdej stronie, ostatni tom (8 chyba) był doskonałym tego przykładem. Tyle czekania, no i niby ciekawy zwrot akcji z Alucardem, no ale czytanie tego naprawdę wyniszczało komórki mózgowe. Uważam i z uporem maniaka będę uważać, że manga Hellsing jest ciekawą, ale no idiotyczną pozycją. Po pierwszych ciekawych tomach, dalej mamy chorą rzeź, która jak dla mnie jest niestrawna. To rzadki przykład pozycji, w której anime wydawało mi się lepsze od mangi

Nie mogę, ta Manga potrafi nawet najłagodniejszemu pacyfiście pokazać, że tak naprawdę jest zdziczałym mordercą bez uczuć :). Niewiarygodne, że budzi tyle „złych emocji” :D. A humor? Humor mana przykład tytuł: papierowy model ludzkich uczuć luke'a i Yana, zwłaszcza to: „Jeśli nie macie chleba, jedzcie gó*no, moi drodzy, na zdrowie” xD. Polecam.

jest to moja najulubiona manga.
na początku wydaje się być nudne, ale potem jest zajebiste
a jak się zwala do londynu Milenium, 2 dywizja krzyżowców i banda alucarda to człowiek się może posikać ze szczęscia jak widzi tych wszystkich ludzi ponabijanych na pale, pociętych, porozrywanych, lejącej sie krwi, grymasów na tważy enriko ;-p
szkoda mi tylko yuomie, ale i tak nie była właściwie nikim ważnym

Manga bardzo oryginalna. Fabuła to, jasna rzecz, tylko pretekst do kolejnych jatek, ale jak to często bywa – diabeł tkwi w szczegółach. Manga (podobnie jak anime, moim zdaniem lepsze, głównie przez muzykę, która serii nadaje absolutnie genialny klimat) ma w sobie coś, co powoduje, że na kolejne tomy czekam jak ćpun na kolejną dawkę towaru. Nie wiem co to dokładnie jest. Z pewnością świetna kreska, bardzo szczegółowa i miejscami karykaturalna lekko. Po za tym wielu na prawdę interesujących bohaterów, zwłaszcza Alucard. Do tego dochodzi humor – nie ten sytuacyjny, tylko ten bardziej ogólny. Seria jest jakby parodią historii o superbohaterach, wampirach, inkwizytorach i innych mniej lub bardziej popularnych motywach. Autor na każdym kroku pokazuje, że przy rysowaniu i pisaniu scenariusza do tej mangi miał ubaw po uszy. Polecam wszystkim fanom masakry i niekonwencjonalnych komiksów.

Zarówno po kresce jak i fabule widać, że autor traktuje to wszystko swobodnie i nie próbuje się stosować do jakichś ustalonych reguł, a na dodatek był w stanie permanentnej głupawki ;) Bardzo oryginalna. I wcale nie przeszkadzają mi oderwane kończyny, krew i flaki ^^'

Jest to tytuł którego nie poleciłabym: dzieciom (wiadomo za co); osobom o słabych nerwach (wiadomo za co); katolikom którzy nie potrafią złapać dystansu do religii (wiadomo za co :D ); miłośnikom „klasycznie mangowej kreski” (wiadomo za co); ludziom po obiedzie (wiadomo za co); miłośnikom zawiłych fabuł (wiadomo za co) oraz ludziom lubiącym głębokie charaktery (wiadomo za co). Ale jeżeli komuś nie przeszkadza ręka, noga, mózg na ścianie i hektolitry krwii na sufitach; oraz postacie o charakterach o głębi nocnika. Jeżeli lubi się obłąkańczy humor, krwawą jatkę oraz eksperymenty graficzne; no i potrafi złapać dystans do naszego kręgu kulturowego, to polecam z całego serca. Zwłaszcza, jeżeli lubi się wampiry…

Na zakończenie dodam jeszcze, że to jedna z najciekawiej narysowanych serii wydawanych w Polsce.

hej no ja popieram kreska w Hellsingu jest genialna staranna po prostu swietna nic dodac nic ujac po prostu boska rozplywam sie :D