Tanuki-Manga

Nie ma ekranizacji, nie ma polskiego wydania, a fabuła według mnie daleko wykracza ponad średnią przeciętną.

Ciekawe, że często ekranizuje się zupełne gnioty z małą ilością treści, a to co treści posiada – leży odłogiem.

...Filozoficzny. Dokładnie tak – majstersztyk filozoficzny w najlepszym wydaniu. Dawno nie miałem do czynienia z dziełem, które ponad fabułę, stawiałoby ukazanie filozofii, w tym przypadku elementów personalizmu – czyli człowieczeństwa, jego godności, wolnej woli i pragnienia metafizycznego szczęścia utożsamionego z bezgraniczną miłością.

Panie i Panowie… Czytać! Albowiem warto, choćby dla pobudzenia tej refleksyjnej części własnego jestestwa.

bardzo dobra manga, autor widać że doświadczył jakiegoś dramatu bo wątek z odchodzeniem perfekcyjnie przedstawiony, bardzo pasujący do modelu odchodzących pacjentów w hospicjum i często realacji z rodzinami.
Pod tym względem opowieść jest niezwykle głęboka.
Troszkę zabrakło dramatyzmu przebiegu samej choroby, autor stara się to nadrobić to na samym końcu.
10/10

Przyjemna, przesycona słodyczą historia, niekoniecznie dla wszystkich, raczej dla wrażliwych ludzi, czempion w wyciskaniu łez ;)

Arti, właśnie dlatego to jest moja recenzja, która zawiera mój odbiór tego tytułu. I nie ma w tym żadnego wypaczenia. A „siódemka” przy „kresce” pojawiła się tam, bo ja ją tam umieściłem (choć nie dosłownie), heh…

Ikuru jest zwykłym chłopakiem w niezwykłej sytuacji. Mnie jakoś jego „narzekanie” nie dziwi, szczególnie jakby się postawić na jego miejscu.

Przykładowo bohaterowie opiekują się roślinką, typowa sielanka – czytelnik się uśmiecha – następnie Ikuru zaczyna wzdychać że roślinka umrze i jest strasznie – Czytelnik roni łzę – Potem bohaterowie walczą by roślinka przeżyła. – Czytelnik uśmiecha się – Zaczyna padać deszcz roślinka zagrożona – czytelnik dochodzi do wniosku że przesadzono z dramatyzmem i idzie zrobić sobie kanapkę. I tak jest cały czas. /cytuj]

Przyznam, że niezłą karykaturę Czytelnika stworzyłeś. Odnoszę wrażenie, że trochę tych Czytelników nie doceniasz. Oczywiście można odbierać to i w ten sposób, ale mocno się w ten sposób ogranicza, podobnie jak przez nieustanne wpychanie wszystkiego w stare, dobre formy, by dopiero potem móc się temu przyjrzeć.

„Ai­‑Ren jest jedną z pierwszych mang, jakie czytałem” tak widać to w recenzji. Sentyment do tego tytułu wyraźnie wypaczył ogólną ocenę.
Primo kreska jest słaba. Projekty postaci są wręcz fatalne, tła są niewyraźne, częsty zabieg z umieszczeniem jednego małego kadru na stronie, mający na celu podkreślenie dramaturgi, szybko zaczyna denerwować. 5 wydaje się odpowiednią oceną skąd w recenzji wzięła się 7 nie wiem.
Secundo, fabuła nie poraża, mamy tu mieszankę emo, dramatu, si­‑fi i romansu i niestety nie ta mieszanka zbyt strawna. Przykładowo bohaterowie opiekują się roślinką, typowa sielanka – czytelnik się uśmiecha – następnie Ikuru zaczyna wzdychać że roślinka umrze i jest strasznie – Czytelnik roni łzę – Potem bohaterowie walczą by roślinka przeżyła. – Czytelnik uśmiecha się – Zaczyna padać deszcz roślinka zagrożona – czytelnik dochodzi do wniosku że przesadzono z dramatyzmem i idzie zrobić sobie kanapkę. I tak jest cały czas. Pozycja idealna dla nieco bardziej romantycznych przedstawicieli emo. Jeżeli jest miło to autor za chwile nam przypomni że bohaterowie i tak niedługo umrą.
Bohaterowie są marni. Ikuru przez większość czasu narzeka na swój los na zmianę z zakochiwaniem się Ai. Ai przez większość czasu jest dzieckiem zakochanym w Ikuru. I na jakieś zmiany przyjdzie nam długo poczekać.
Czytając Ai­‑ren odniosłem wrażenie ze autor nie wiedział do końca co chce zrobić. Początek sugeruje romans echi, potem dramat „terminalny”, potem jakaś katastroficzna wizja przyszłości a następnie dostajemy jeszcze kilka innych wątków, przez co żaden nie został dobrze rozwinięty.
Ai­‑Ren jest mniej więcej 200 mangą którą przeczytałem. Nie mogę odmówić jej oryginalności. Niestety autorowi za brakło umiejętności by wykorzystać całkiem ciekawy pomysł 7/10