Tanuki-Manga

Stęskniliście się za słodką Sakurcią? Powracamy do perypetii dzielnej uczennicy w szkolny dzień sportu. Sakura, jako fanka sportów wszelakich, ma duże pole do popisu. Jeszcze lepiej jest popisywać się zdolnościami fizycznymi w towarzystwie rodziny i przyjaciół. Nawet matka Tomoyo pojawia się, by wesprzeć swoją latorośl. Tym samym okazuje się, że uwielbienie do Sakury jest kwestią dziedziczną. Niezbadane są drogi genetyki według CLAMP­‑a… Swoje pięć minut na kartach mangi otrzymał w końcu ojciec głównej bohaterki. Dzięki obecności jego starej znajomej nieco więcej dowiadujemy się o historii związku rodziców Sakury.

Ale, ale, czas powrócić do kart Clowa! Kolejne karty odkrywają przed bohaterami swoje moce i trzeba je ujarzmić, zwłaszcza że zagrażają bliskim Sakurci. Żeby nie było tak łatwo, na jej drodze staje tajemniczy Syaoran Li, który nie uznaje dziewczyny za godną miana łowczyni kart. Mało kłopotów? Na domiar złego Syaoran wydaje się zainteresowany Yukito. To już przecież przegięcie!

Wracając do przegięć – jak było to wspomniane w pierwszym tomie, rodzice Sakury poznali się w szkole. Niby tradycyjnie, ale jednak on był nauczycielem, a ona uczennicą – choć przynajmniej Nadeshiko miała te szesnaście lat. W tomie drugim poznajemy jedną z koleżanek Sakury, która ma starszego od niej chłopaka. Niech mi ktoś wytłumaczy pokrętną logiką CLAMP­‑a, że związek między jedenastoletnią uczennicą podstawówki a dorosłym nauczycielem to nie jest pedofilia. Ja rozumiem, autorki chciały podkreślić, że ten związek jest czysty i niewinny, a do tego polega na oczekiwaniu, aż oblubienica znajdzie się w odpowiednim wieku, żeby wziąć ślub, ale na litość… Czy sam fakt, że dorosły facet drogą doboru płciowego wybrał na swoją partnerkę nimfetkę (podziękowanie dla Nabokova), nie zakrawa na patologię?

Wizualnie wszystko na najwyższym poziomie. Rysunki są dopracowane i swobodnie można je określić jako cukierki dla oczu. Podobnie jak poprzednio, obwoluta tomu jest urokliwie błyszcząca, a pierwsze strony z ilustracjami zostały wydrukowane w kolorze. Ponownie jako dodatek w tomiku można znaleźć zakładkę – „kartę Clowa”, tym razem z Tomoyo. Nie mam się do czego przyczepić w kwestii tłumaczenia. Kontrast druku ponownie wydaje mi się nierówny w obrębie tomu, ale utwierdza mnie to tylko w przekonaniu, że taka jest charakterystyka kreski stosowanej przez autorki.

To dopiero drugi tom, a atmosfera już się zagęszcza. Wokół Sakury pojawia się coraz więcej tajemnic i kolejne karty Clowa do zdobycia. Niecierpliwie czekam na kolejny tom.