Tanuki-Manga

Nie wiem, czy komukolwiek się ta opinia przyda, ale podzielę się nią – a co. Odpuszczam lekturę całej serii po czwartym tomie. Jeśli przymknie się oko na pewne drastyczne zbiegi okoliczności i nieudolnie prowadzone śledztwo, to da się tę mangę czytać. Tyle że w stosunku do kryminałów, z racji ich obecnej popularności, oczekiwania czytelników do tego gatunku rosną. Moje również. Pewnie lata temu oceniłabym ten tytuł lepiej.

Wiem, że ktoś powie: „To tylko manga”, ale skoro ma imitować realistyczną, to powinna jednak trzymać się pewnych ram.

Zastanawiałam się dosyć długo, jaki mam problem z Monsterem. Co ciekawe, z pomocą przyszedł podręcznik scenopisania, gdzie autor (Snyder) umownie dzielił gatunki filmowe/powieściowe na swoje indywidualne kategorie. Otóż ta manga powinna wliczać się – według założeń – do kategorii Whydunit, czyli szukanie sprawcy i odkrycie motywów, które nim kierują. Tyle że sprawca jest płaski. Nudny. Jednowymiarowy. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby jego motywem było po prostu sianie zamętu dla samego zamętu, bo taki skrzywdzony z niego chłopiec. Czyli nie ma tu drugiego dna.(Chyba że coś się zmienia pod koniec – proszę dać mi znać w komentarzu lub pw).

W dodatku główny bohater, Tenma, jest nieskazitelny. Taki Gary Stu (męski odpowiednik Mary Sue). I robi się z tej serii inna kategoria – Superhero, czyli śledzenie nadczłowieka, poddanego trudnemu zadaniu ratowania świata.Genialny lekarz, dobry człowiek. Nie popełnia błędów, a jeśli je popełni, to z jakiejś błahej słabostki, a nie z powodu np. egoizmu czy innych brudnych motywów. Nie da się tego faceta znieść na tle pozostałych postaci, które są paskudne, zapatrzone w siebie, złośliwe itd.

Czyli co zawiniło? Moim zdaniem – miszmasz tych dwóch kategorii. Gdyby Tenma był bardziej ludzki, manga wiele by zyskała w moich oczach. Gdyby „złol” miał jakieś ukryte motywacje, stałby się ciekawszy. W Superhero podobno odczucia widzów mają oscylować wokół podziwu do „nadczłowieka” przy jednoczesnym współczuciu mu, bo musi ponieść konsekwencje swojej, nazwijmy to, boskości. Tyle że Tenma jest przedstawiany jako taki koleś jak wszyscy, mimo że to nieprawda, bo jego kompas moralny zawsze jest prawidłowo nastrojony, nie w głowie mu własne potrzeby czy zrobienie komuś świństwa celem ratowania siebie. A, i wszyscy go kochają  – nie ma pacjenta, który by go nie uwielbiał.

Nie twierdzę, że to zła manga. Parę pomysłów ciekawych. Tyle że równoległe wątki, które się przeplatają, w pewnym momencie wydają się zbyt zawiłe, na siłę, umowne… Nie po drodze mi z tym tytułem. Zdecydowanie najbardziej podobał mi się początek, czyli pierwsza połowa polskiego wydania I tomu. Potem robi się z tego sensacyjna opowiastka pełna absurdalnych plot twistów.

Dopiero jestem po lekturze pierwszego tomu, ale już kłują mnie w oczu pewne błędy logiczne albo niedociągnięcia. Może ktoś mi wyjaśni, jakim cudem  kliknij: ukryte  dziecko, które nie miało możliwości ruszać się z łóżka szpitalnego, przygotowało rzekomo cukierki z trucizną i potem zabiło tego szefa szpitala i innych lekarzy. Musiałoby wziąć skądś truciznę i przewidzieć niezwykle dokładnie, że oni je zjedzą. Dwa. Skoro była narzeczona Tenmy twierdzi, że wszyscy jej faceci chcieli tylko od niej pieniędzy, żerowali na jej majątku, a potem dodaje, że dzięki rozwodom się wzbogaciła, no to jest to dla mnie jakiś mini zgrzyt. Mały, ale jednak. I trzy: gość (Tenma) ucieka z dziewczyną policji/detektywom, a potem jak nigdy nic wraca sobie do pracy w szpitalu i nikt się nim nie interesuje z tych glin, którym zwiał.
Ciekawa fabuła, początek historii był genialny, ale takie elementy fantasy mocno zniechęcają do lektury kolejnych tomów. Niemniej postanowiłam, że zapoznam się co najmniej z trzema. Zobaczymy, jak będzie.

W tomie 6 dostajemy od wydawcy naklejki uzupełniające puste dymki w tomie 5. Cieszę się, że wydawnictwo podjęło działania, żeby uzupełnić wybrakowane tomiki (co prawda w wersji „zrób to sam”, ale zawsze to coś), choć akcja mogłaby zostać zorganizowana jakoś mądrzej (pasek naklejek umieszczony jest w tomie pomiędzy kartkami bez żadnego oznaczenia, zabezpieczenia ani informacji, że on się ma w tym tomie znajdować. Łatwo może wypaść podczas wertowania).

W dalszym ciągu mamy bijące po oczach/uszach określenie „picture book”. Czy naprawdę nie ma jakiegoś lepszego, bardziej naturalnego określenia dla książki z obrazkami, „tylko picture book”? Srsly? Dlaczego nie „książka z obrazkami” po prostu? Why?

Znów pojawia się dziwnie dla mnie brzmiące określenie „szpital­‑pomnik”. Kłuje jednak co raz mniej – wydawnictwo powoli mnie do tego określania przyzwyczaja (przyznaję że w ciągu całego swojego życia pierwszy raz takie określenie przeczytałem w pierwszym tomie „Monstera”).

Poza tym tom 6 jest OK. Mam nadzieję, że okres oczekiwania na następny tom będzie krótszy. Z drugiej strony jednak wolę, żeby wydawnictwo oddawało do rąk czytelnika tomiki dopracowane, nawet jeśli ma to zająć więcej czasu.

[link] powtarzam post żeby każdy zauważył.

Ktoś jeszcze dostał puste ramki bez opisów na stronie 51 w piątym tomie polskiego wydania, czy tylko mi się taki egzemplarz trafił?

Bardzo dobra historia, trzymająca w napięciu. Ciekawy bohater. Na pewno kupię wszystkie tomiki, aby mieć to cudeńko u siebie w domciu.

Hanami ogłosiło, że wyda Monstera, wydanie zbiorcze po dwa tomy.

Zrobiło się ciekawie, istnieje realna szansa na to, że doczekamy się w tym roku „Monstera” w Polsce. Pozostaje nadzieja, że wydanie będzie analogiczne z amerykańskim, tzn. 2 tomy w jednym.

Dr Tenma, lekarz jak każdy inny, tylko trochę lepszy. Podjął decyzję swojego życia… wypełnił lekarski obowiązek, przez który później pożałował, sam przyczynił się do śmierci ludzi.

Jest to manga moim zdaniem jedyna w swoim gatunku…
Czytając ją nie kierował mną strach, czy tego typu uczucia związane z horrorami i dramatami, tylko ciekawość, co będzie za… tymi drzwiami. Fabułą totalnie nieprzewidywalna, nie pomyślałbym, że lekarz wypełniając swój „lekarski obowiązek”, doprowadza do takich zdarzeń.

Monster jest jak dla mnie świetnie napisanym dramatem, opowiadającym o prostych zdarzeniach, które stają się skomplikowanymi śledztwami, pościgami, poszukiwaniami – i znowu, powrotem do szarej codzienności. 10/10

Muszę przyznać, ze spodziewałem się więcej, ale nie potrafię sprecyzować, czego więcej. Może to niezbyt szybkie tempo fabuły, przynajmniej miejscami, albo zbyt natrętne wykorzystanie deus ex machina. Może po prostu zasugerowałem się ocenami i recenzjami i ustawiłem zbyt wysoko poprzeczkę. Może zakończenie nie do końca przypadło mi do gustu. Jednakże spodziewałem się… więcej. Nie oznacza to bynajmniej, że Monster mi się nie podobał. Przeczytałem go szybko i sprawnie i nie bardzo miałem ochotę robić przerwy na sen albo pracę.
Ma niezłą, choć trochę zbyt zagmatwaną fabułę, która miejscami ociera się za bardzo o naciąganie. Bardzo dobrze zarysowanych bohaterów, z których części wcale by mi nie brakowało, ale czarny charakter bardzo mi się podobał.
Podsumowując, bardzo dobra seria, oczywiście mogła by być lepsza, ale nie do końca jestem w stanie określić, w jaki sposób. Czuję pewien niedosyt, i nie dlatego, że skończyłem czytać.

manga momentami dla mnie przewidywalna(bo a to tu panu x zaczyna się dziać w życiu prywatnym ok, a to znaczy, że zaraz wpadną źli panowie i zrobią sajgon), aczkolwiek i tak w niewielkim stopniu. Wielowątkowa, dobrze przemyślana, zazwyczaj pozytywnie zaskakująca, czasem wręcz szokująca, przyjemna, niebanalna, bardzo dobra jednym słowem. Tutaj to fabuła jest głównym bohaterem. Cieszy mnie umiejscowienie akcji w Niemczech i Czechach, a nie w nieśmiertelnym Tokyo. Cieszy również to, że bohaterami nie jest banda nastolatów, tylko dorośli ludzie. Kreska…tła powalające, postacie już mniej, jednakże nie jest tak, że one odrzucają, za to można powiedzieć, że są bardzo charakterystyczne, a mimo to­‑nie skarykaturyzowane, chociaż z drugiej strony ciężko by mi było nazwać kreskę realistyczną. Dzięki bogu nie uświadczy się biszów pokroju e'La, których uroda służy tylko podniecie fanek i odwraca uwagę od fabuły :/ Każdy jest tu żywy, ma tutaj jakiś swój wkład, nie jest tak, że ktoś jest na doczepkę, „a bo w każdej historii potrzebna jest komediowa postać.” Co do wad, to brakowało mi na początku pewnej siateczki powiązań, ot, Johan był tu i tam, Tenma rozmawiał z x i y, ale nie było pokazane jak x ma sie do „tu” albo y do „tam”...wszystko wydawało się być dość losowe, nowe miejsca, nowe postacie, nowe zdarzenia, nawet jeśli poszczególne wątki były pogłębiane, jednakoż…z czasem ta wada zanika zupełnie, po prostu trzeba czytać dalej. I uważnie śledzić tę budującą się w dalszych rozdziałach siateczkę- strasznie boleję nad swoim angielskim, który pozwala mi na zrozumienie w tym wypadku TYLKO 80­‑90% tekstu, po prostu brakuje mi zdolności do wyłapania pewnych niuansów…dlatego piszę­‑CHCĘ TĘ MANGĘ W POLSCE :DDD To jest cudo dla smakoszy, dla wyrobionego czytelnika i tylko doskonałe tłumaczenie pozwoli większej rzeszy ludzi cieszyć sie tym dziełem w 100%