Tanuki-Manga

Po niezwykle oryginalnych stronach początkowych, będących, jak się później okazuje, wycinkami z mangi, zaczyna się mroczna historia. Dziewczyna wspomina, jak została zniewolona przez rodziców – stała się niewolnicą ich życzeń. Mroczna historia kończy się. Zaczyna się abstrakcyjna historia. Dziewczyna­‑manekin rozkłada swoje ciało na czynniki pierwsze, próbuje złożyć – ale jaki jest prawdziwy wygląd człowieka? Dlaczego wszyscy inni wyglądają tak dziwnie – tak brzydko? Abstrakcyjna historia kończy się. Zaczyna się historia pełna grozy, fantazji i dziwactw. Są tu wydziobujące wnętrzności kruki, jest bunt i samotność, a łączący je absurd poprzez kontrast świetnie komponuje się z refleksją dziewczyny. Historia się kończy. Zaczyna się kolejna, potem następna i następna. A każda inna – „fabularnie” i artystycznie. Dwadzieścia jeden oryginalnych historii – scen z życia – na koniec łączy się w całość, ukazując to, co tak trudno ująć w kreskę i słowa – dojrzewanie widziane przez pryzmat wnętrza bohaterki. Taki punkt widzenia wymusza oryginalność środków wyrazu – i tak oto autor sięgnął po eksperyment.

Eksperymenty – do czego służą, dlaczego niektórzy autorzy po nie sięgają i co chcą poprzez nie osiągnąć? Oczywiste jest, że eksperymentować można praktycznie ze wszystkim, na wielu płaszczyznach. Tak więc komuś za cel może przyświecać stworzenie oryginalnego rysunku. Drugi znowu zechce wywrócić na nice schematy prowadzenia fabuły czy narracji, albo też zakpić z czytelniczych nawyków i konwencji. Eksperyment oznacza całkowitą wolność – co, wbrew pozorom, wcale nie musi oznaczać lepszego efektu końcowego. Im dalej w kierunku abstrakcji, tym bardziej dzieła tracą na treści – ich interpretacja coraz bardziej zależy od indywidualnego podejścia, aż w końcu każdy odbiorca będzie je interpretować zupełnie inaczej. Ale jak tu przekazać coś konkretnego? No właśnie, nijak. Poszczególne sceny tej mangi można by właśnie uznać za pozbawione jakiejkolwiek treści. Jednak połączone w całość, sceny te nabierają sensu – czytelnikowi z pojedynczych „plam” zaczyna wyłaniać się obraz całości. Dzięki temu Furuya pozostawił sporą interpretacyjną dowolność odbiorcy, jednocześnie przekazując konkretną treść. Właśnie poprzez eksperymenty Plastic Girl ukazuje to, czego pod inną postacią pewnie nie udałoby się osiągnąć. Manga ta, abstrakcyjna w treści i niebanalna w formie, oddaje burzę emocji, wichurę myśli i tornado nastrojów, jakie towarzyszą okresowi dojrzewania.

W ten oto sposób rzeczywistość przechodzi przez dwa filtry. Pierwszym z nich są „oczy” bohaterki, drugim – jej uczucia, aktualny stan emocjonalny. Ten pierwszy powoduje zniekształcenie faktycznych wydarzeń, z zewnątrz widzianych zupełnie inaczej – jak wychowanie czy obowiązek szkolny, przez bohaterkę odbierane jako zniewolenie i kara. Drugi zaś sprawia, że bezpośrednio obserwowane sceny nie są już z „naszego świata”, lecz z jakiegoś surrealistycznego, w którym nie rządzą prawa logiki. Jednak nie tyle sam pomysł takiego przedstawienia dojrzewania jest godny pochwały, ale jego realizacja. Praktycznie każda scena stworzona została w innym stylu – znaleźć więc można zarówno nawiązania do dawnego wschodniego stylu rysunku, jak i stylu bardziej nowoczesnego, w którym coraz ważniejsza jest zabawa formą i techniką rysunku. Są sceny uproszczone i absurdalne, są sceny­‑dokumenty, a także mroczne, wręcz naturalistyczne, pomimo widocznego surrealizmu treści (jak poród pluszowego misia czy wiwisekcja anioła). Niektóre strony zostały stworzone w technice malarskiej, inne z wykorzystaniem specjalnych kredek, na kolejnych znowu znajdujemy fotografie albo nawet witraże. A to jeszcze nie wszystko, bo same strony przybierają formę albumu, papierowej wycinanki, pudełka ze skarbami, notatnika, kawałków płótna rozciągniętych na ramce… Słowem – pełna różnorodność, która dodatkowo pomaga odzwierciedlić szeroką gamę stanów emocjonalnych bohaterki.

Jedynym, co ewentualnie można by zarzucić tej mandze, jest fakt, że autor nie jest kobietą, choć przedstawia dojrzewanie dziewczyny. Aczkolwiek ja, także nie będąc kobietą, bardzo dobrze odebrałem ten tytuł – chociaż raczej nie doszukiwałem się w nim kompletnego i rzeczywistego odzwierciedlenia uczuć dojrzewającej dziewczyny (co nie znaczy, że są one wyssane z palca), lecz pewnej ekstrapolacji. Nie sposób odmówić mandze oryginalności, jaką nadają jej nieszablonowe formy wyrazu. Jednak nie powinny one dziwić, gdyż Furuya studiował sztuki plastyczne (między innymi zajmował się rzeźbą i abstrakcyjnymi formami), co łatwo można zauważyć w jego mangowej twórczości, która wyróżnia się na tle innych. Komu ta manga może się spodobać? Zapewne tym, którzy lubią eksperymenty, a także elementy psychologii i dramatu – choć tak właściwie trudno zdefiniować grupę odbiorców (aczkolwiek młodszym czytelnikom bym nie polecał). Ci, którzy docenią Plastic Girl, śmiało mogą sięgać po inne dzieła tego autora (od Palepoli i Short Cuts po Kanojo wo Mamoru 51 no Houhou i Genkaku Picasso).