Tanuki-Manga

Nadeszła pora na zakończenie historii Sato. Po emocjonującym finale pierwszego tomu dziewczyna próbuje dojść do ładu ze swoimi uczuciami, natomiast Isobe coraz bardziej pogrąża się w bezsensownej rozpaczy. Dzięki wymianie zdań na blogu, który chłopak przejął po zmarłym bracie, dowiadujemy się nieco więcej o stanie jego rodziny, samobójstwie brata i motywacji niektórych działań. Rozwinięto też wątek Kashimy i Keiko, koleżanki głównej bohaterki. Mam wrażenie, że jeszcze większy nacisk został położony na bezgłośne oddanie emocji bohaterów. Isobe jest bardzo ciekawym studium przypadku, jak hiberpolizowanie pewnych przykrych przeżyć z przeszłości wpływa na postrzeganie rzeczywistości.

Podobnie jak w poprzednim tomie, tak i tutaj nie zabrakło scen seksu, jednakże emocje im towarzyszące są już zgoła inne. Autor przedstawia jeden bardzo intensywny dzień obojga nastolatków, podczas którego Isobe poszukuje coraz to nowych doznań. Byle więcej, byle mocniej. Gdzieś w tym wszystkim gubi się między nimi to kruche „coś”, które dotąd tworzyli. Chłopak, wciąż myśląc o śmierci, zatraca się w czarnych myślach. To ostatnie połączenie fizyczne bohaterów jest wręcz odarte z godności i niełatwe do prześledzenia dla czytelnika. Tym bardziej wiarygodny jest znacznik 18+ w przypadku tej mangi.

Czy tego chcemy, czy nie, historia znajduje tu zakończenie. Trudno mówić o nim w kategoriach „dobra” czy „zła”. Bohaterowie otrzymują „post scriptum”, z którego dowiadujemy się o ich losach po upływie kilku lat.

Grafika utrzymuje równy, wysoki poziom. Rysunki są dopracowane, a w wielu miejscach zamiast słów odczytujemy mimikę bohaterów. Ponownie mamy do czynienia z pozorną cenzurą. Trzeba przyznać, że z namaszczeniem zostały dopracowane tła, zwłaszcza w kadrach, gdzie akcja dzieje się na zewnątrz budynków.

Podobnie jak poprzedni tom, także ten został zaopatrzony w miękką obwolutą ze skrzydełkami. Tym razem nie znajdziemy żadnego dodatkowego opisu fabuły. Na ostatniej stronie zamieszczono uwagi tłumacza odnoszące się do aspektów kultury japońskiej obecnych w tej historii. Tekstu jest stosunkowo mało, obyło się zatem bez wpadek (a przynajmniej ja niczego nie zauważyłam).

Dziewczyna znad morza jest trudnym w odbiorze dramatem psychologicznym. Nie jest to lektura, którą można zaklasyfikować do „przyjemnych”, ale przedstawia czytelnikowi zagadnienia do przemyślenia. Nie będzie to na pewno tytuł dla każdego, jednak osoby szukające ciekawie skonstruowanych psychologicznie postaci nie będą miały powodów do narzekań.