Tanuki-Manga

Kouichi Sakakibara przeniósł się do Yomiyamy, rodzinnego miasta jego matki, w związku z wyjazdem ojca na wyprawę do Indii. Zamiast jednak, jak każdy porządny uczeń, rozpocząć naukę w liceum, Kouichi trafia do szpitala ze względu na problemy z płucami. Tutaj też dane mu będzie poznać pierwszych znajomych, pośród których istotne miejsce zajmie dziewczyna idąca z wizytą do kostnicy.

Pierwszy tom mangi stopniowo wprowadza w opowieść, dając nam do ręki jedynie bardzo szczątkowe informacje i powoli odkrywając swoje tajemnice. Pokazuje zarys charakterów postaci, z którymi przyjdzie koegzystować Kouichiemu, zaczynając od jego szkolnych kolegów i członków rodziny, a na tajemniczej Mei kończąc. Muszę przyznać, że mimo ewidentnych wysiłków ze strony autora kompletnie nie czułem tej gęstej, ciężkiej atmosfery z anime (możliwe, że wpłynął na to brak sugestywnych efektów dźwiękowych), a zachowanie kolegów Kouichiego wydawało mi się bardziej irytująco­‑protekcjonalne niż podejrzane (oczywiście wiem, jaki jest tego powód, jednak piszę to z perspektywy czytelnika, który od mangi zaczyna swoją przygodę z tą serią).

Grafika stoi na przyzwoitym poziomie, jednak zauważyłem jedną usterkę, które mnie nieco drażniła. Projekty postaci są narysowane starannie, choć bez większej ilości detali, co daje wrażenie, że rysownik zna się na swoim fachu, jednak już po kilku chwilach od rozpoczęcia lektury zdałem sobie sprawę, że mam koszmarne problemy z rozróżnieniem bohaterów – ich twarze są niemalże identyczne. Owszem, to może być mój problem, jako że w prawdziwym życiu mam z tym podobne kłopoty, dlatego też w tej kwestii pozostawiam osąd innym. Dużo lepiej rzecz ma się z tłami, narysowanymi z dbałością o detale i często się pojawiającymi (kadrów, w których widzimy postać na tle wielkiej pustki, jest stosunkowo niewiele), a rastry doskonale nadają całości głębi i wyrazu.

Zarówno okładkę, jak i obwolutę tomiku zdobi postać głównej bohaterki – Mei (odpowiednio w czerni i bieli oraz w kolorze) i przyznaję, że wygląda ona bardzo ładnie. Już wewnątrz mangi dostajemy parę kolorowych stron na papierze kredowym, przedstawiających bardzo ogólny zarys wydarzeń, na końcu zaś znajduje się komentarz od tłumacza dotyczący różnic pomiędzy naszym a japońskim systemem edukacji. Skoro już o tłumaczeniu mowa, muszę niestety stwierdzić, że znalazłem kilka wpadek, które rzucają się w oczy już od samego początku. Początkowo myślałem, że to jedynie błędy w druku, jednak kwiatki takie jak „klasa ce” czy „tajming” robią naprawdę kiepskie wrażenie. Poza tym nie mam jednak żadnych zarzutów do wydania – czcionka jest bardzo czytelna, literówek brak, a jakość papieru, na jakim wydano mangę, jest wysoka.

Czy więc warto kupić Another? Jeśli jesteście fanami horrorów lub kryminałów, cenicie sobie uczucie zaszczucia i przytłaczającą atmosferę, a przy okazji jesteście w stanie przymknąć oko na parę technicznych niedociągnięć, to jest to zdecydowanie manga dla was. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie usterki w tłumaczeniu zostaną poprawione i będę mógł zarekomendować tę mangę bez żadnych przeszkód.