Tanuki-Manga

Mia jest księżniczką dość specyficznego królestwa, którego mieszkańcy dzielą się na sadystów (S) i masochistów (M). Rodzina królewska, jak łatwo się domyślić, składa się jedynie z sadystów, natomiast poddani to masochiści. Oczywiście panujący musi wychodzić naprzeciw potrzebom swojego ludu, dlatego księżniczka regularnie leje wszystkich, którzy jej się nawiną. W dniu szesnastych urodzin Mia dowiaduje się, że aby odziedziczyć sławną bondage dress i prawowity tytuł królewski, musi na rok wyjechać do innego kraju, aby zaznajomić się ze społecznością, w której nie ma podziału na S i M. Oczywiście krajem, do którego trafia, okazuje się Japonia. Dziewczyna ma problemy z zaakceptowaniem, że reguły gry są tu zupełnie inne. Popełnia pierwszy błąd, traktując kolegów z klasy jak poddanych w domu, co generalnie okazuje się średnio dobrym pomysłem i powoduje, że sama staje się obiektem do dręczenia dla koleżanek. Nie byłaby jednak sobą, gdyby pozwoliła na coś takiego. Jednakże zanim zdąży zareagować, na ratunek przybywa jej książę w lśnią… kolega z klasy, Nikanashi Shinya, przezywany Kaną, który nie może patrzeć na cierpienia niewieście.

Manga nie ma skomplikowanej fabuły. Pierwszy rozdział pokazuje, jak księżniczka żyła dotąd i w jakich warunkach się wychowywała, natomiast kolejne przedstawiają już wydarzenia z życia Mii po przeniesieniu do nowej szkoły. Dziewczyna oczywiście jest oczarowana rycerskim kolegą, chociaż sama nie zdaje sobie sprawy z tego, co czuje. Dotąd nie musiała się przejmować uczuciami innych ludzi, ponieważ gnębienie ich było przyjemnością dla obydwu stron. Dlatego też w niecodzienny sposób zabiera się do zacieśnienia więzi z kolegą. Postanawia za wszelką cenę dowiedzieć się, czy chłopak jest sadystą, czy masochistą. Wszystko się komplikuje, kiedy próbując odkryć prawdziwą naturę Kany, wplątuje się w trójkąt romantyczny. Można było nieco bardziej wykorzystać fakt, że dziewczyna jest sadystką, jednakże mam wrażenie, że wtedy manga zostałaby zdecydowanie zaliczona do hentai. W gruncie rzeczy wydarzenia tu przedstawione nie są szczególnie oryginalne czy też wyszukane, ot – standardowe sceny z życia szkolnego nastolatków, pokazane po prostu z dodatkiem absurdalnych okoliczności.

Jak można wnioskować z powyższego opisu, Joou­‑sama no Tamago nie jest mangą, którą należy traktować poważnie. Absurd pomysłu i zachowanie bohaterów zwala z nóg, ale przez to właśnie nie mogłam przestać czytać komiksu. Historia jest tak radośnie głupia, że chociaż nie śmiałam się na głos, to momentalnie poczułam się lepiej po przeczytaniu. Dodatkowo jeden tomik wystarcza, aby zapewnić rozrywkę, ale nie zanudzić czy też zirytować (bo ileż można patrzeć na jęczących z rozkoszy poddanych, których księżniczka łaskawie kopie?).

Kreska nie olśniewa, ale jest satysfakcjonująca jak na shoujo. Postaci zostały narysowane poprawnie, nie przeszkadzało mi też, że autorka nie przykłada specjalnej uwagi do tła. Moje wątpliwości wzbudził jedynie narysowany dość specyficznie ojciec Mii, który zapewne miał stanowić element komiczny, ale wyglądał zbyt dziwacznie, jak za przeproszeniem dmuchana lala z sexshopu w wersji męskiej. Sposób, w jaki rzeczonego króla traktuje jego własna małżonka, potęguje to wrażenie.

Joou­‑sama no Tamago to lekka i zdecydowanie komediowa manga, która nawet przez chwilę nie próbuje silić się na powagę. Jeśli komuś potrzeba absurdalnej odskoczni od realistycznych i ciężkich mang, mam wrażenie, że ten komiks zdecydowanie się nada. Należy jednak wyzbyć się wygórowanych oczekiwań i po prostu wyłączyć mózg na czas czytania.