Tanuki-Manga

Od ostatniego starcia zdążyło już minąć trochę czasu i postawiona przed faktem dokonanym Hikaru musiała pogodzić się z kolejnym sublokatorem, dzięki któremu jej wewnętrzne życie staje się jeszcze „bogatsze”. Jednakże ani ona, ani nawet jej nietypowi towarzysze nie mają pojęcia, że ich sielankowy żywot przerwie pojawienie się kolejnej pozaziemskiej istoty, którą zaalarmowały dziwne zjawiska na naszej planecie. Decyzja Tengaia i Maelstroma o pozostaniu razem z Hikaru niesie ze sobą bardzo poważne konsekwencje i cała trójka właśnie będzie miała okazję się o tym przekonać…

Jako pewnie jedna z wielu osób, które podejrzewały, że starcie z Maelstromem będzie głównym wątkiem tej mangi, byłam zaskoczona, gdy okazało się, iż sytuację można rozwiązać w taki sposób. Był to bardzo ciekawy i przynajmniej dla mnie nieprzewidywalny zwrot akcji, która dzięki niemu miała okazję podążyć w interesującym kierunku. Po lekturze drugiego tomu odniosłam jednak wrażenie, że autor nie do końca wiedział, co zrobić z podjętym przez siebie tematem. Owszem, niektóre motywy to niewątpliwe zalety, lecz historia jako całokształt prezentuje się po prostu średnio. Najbardziej odczuwalny jest brak wyraźniej zarysowanego zaplecza i widoczne uproszczenia. Niestety w pewnym momencie całość popadła w banał i wszystkie dramaty oraz dylematy sprowadzono do przesłaniu o sile przyjaźni, która najwidoczniej stanowi najskuteczniejszą broń w walce o losy Ziemi. W „walce” z istotą, której obce są uczucia – należy podkreślić…

Technicznie wydanie jest niemal bez zarzutu, gdyż prezentuje poziom podobny do reszty pozycji z serii Mega Manga i poprzedniego tomu. Większy format, śnieżnobiały papier, osiem kolorowych stron i dobra jakość druku – wszystkie te elementy są obecne. Tylko te nieszczęsne numerki pozostają wciśnięte w margines, więc pewnie część osób nadal będzie się zastanawiać, po co spis treści, skoro brakuje numeracji. Tłumaczenie w dalszym ciągu miewa wzloty i upadki, raz brzmiąc zbyt sztywno, by zaraz potem wydać się być aż nazbyt stylizowane na styl nastoletni, ale ja zawsze jestem pod tym względem wymagająca, więc po prostu napiszę, że całość czyta się bez większych zgrzytów. Korekta również sprawiła się dobrze, bo nie wychwyciłam żadnych błędów, pomijając ostatnie zdanie w streszczeniu na odwrocie tomiku, w którym możemy przeczytać o „sile ich troje”. Czyżby była mowa o (nie)sławnym polskim zespole?

Do drugiej części dołączono debiutancki oneshot pana Tadano, zatytułowany Hikikomori Headphone Girl. Znajdziemy tu także dwustronicowy dodatek Dzień z życia Hikaru oraz esej Krystiana Kruka (obecny również w poprzednim tomie). Całość zamyka stopka redakcyjna.