Tanuki-Manga

Jak w przypadku większości tytułów, które mi się spodobały, dopada mnie problem z wyrażeniem tego, co tak naprawdę o nich myślę. Manga zrobiła na mnie bardzo „pozytywne” wrażenie, chociaż może nie jest to odpowiednio dobrane słowo. Może raczej powinnam powiedzieć, że tytuł do mnie trafia.

Zasadniczo, wyraźne są tutaj dwie części w fabule — 1. Coś, co nazwałabym „bazą” oraz 2. Coś, co nazwałabym „Zmaganiem się z przeszłością”. Każdą z nich przeczytałam z równie dużym zainteresowaniem, lecz ono wynikało już trochę z innych czynników. Pierwszą przede wszystkim z powodu coraz bardziej zagęszczającego się nastrój sennego koszmaru. Wszystko właściwie zmierzało ku katastrofie. I chociaż z początku miałam wrażenie, że poczucie zaszczucia było trochę zbyt wyeksponowane jak na rodzaj przewinienia, to potem, z każdym kolejnym błędem głównego bohatera (bo właściwie całe jego postępowanie w tej części mogłabym tak nazwać) było jak najbardziej uzasadnione. Poza tym, rodzaj nastroju, który sugeruje, że Takao znajduje się w sytuacji „bez wyjścia” zrzucam na karb czegoś w rodzaju subiektywnej narracji — chodzi mi o to, że wydarzenia obserwujemy za jego sprawą i z jego strony. A jest to jednak uczeń gimnazjum, na dodatek „miękki” i będący życiową ofermą.
Bardzo podobało mi się ukazanie oddziaływania między sobą poszczególnych bohaterów. Głównie piję tutaj do trójkąta Nakamura­‑Takao­‑Saeki. Rozwój ich charakterów był stosunkowo do przewidzenia, co nie zmienia faktu, że obserwowałam to z prawdziwym zainteresowaniem. Powiedziałabym, że to, o dziwo, ostatnia z tej trójki wzbudziła we mnie największą ciekawość — jej transformacja wypadła naprawdę realistycznie. Z kolei nieco rozczarował mnie wątek Nakamury. Dokładniej to brak jakiejś próby wyjaśnienia, co tak bardzo rzutowało na jej osobowość. Być może ma to związek ze wspomnianym wcześniej faktem, że całość obserwujemy od strony Kasugi, lecz nie pogardziłabym jakąś wskazówką na temat tego, co tak naprawdę w niej siedzi. Póki co ta postać pozostaje niezrozumiała. Być może tak to właśnie miało wyglądać i niektórzy to będą uważać za zaletę. A mnie czegoś tu zabrakło.

Odczuwałam lekką obawę ze względu na zmianę nastroju w części drugiej, gdzie nie ma już patologii goniącej patologię, a następuje raczej rozrachunek bohatera z samym sobą. A jednak drugą połowę czytało mi się chyba nawet lepiej. Po eskalacji zagubienia i niedojrzałości na pierwszym etapie, tutaj już do tematu podchodzi się dojrzalej. Czuję się usatysfakcjonowana zarówno  kliknij: ukryte  pozytywną przemianą Takao, jak i rozegraniem wątków. Łącznie z zakończeniem.

Uważam, że to faktycznie dobra pozycja. Coś, co schodzi do tematów ludzkiego upodlenia, a jednak nie robi czytelnikowi też krzywdy. Dużym plusem jest złożoność psychologiczna i rozwój poszczególnych bohaterów. Nie ma problemu z przyswojeniem fabuły, łyka się ją właściwie błyskawicznie. Również strona graficzna faktycznie mi się podobała, nawet jeśli z początku twarze wydawały mi się zbyt nadmuchane, to potem się to poprawia.

Ja polecam. Sądzę, że warto spróbować.

W pewnym momencie czytania poczułem się oszukany.  kliknij: ukryte  Nagle manga zaczęła się prostować, a wszystko układać zbyt pomyślnie. Nie wiem, może tylko ja liczyłem na to, że bohaterom uda się zburzyć mur. Oczekiwałem zakończenia z hukiem a dostałem miodne zakończenie. Czekałem, aż Nakamura i Kasuga odstawia coś niewybaczalnego. W ogòle japońskie środowisko jest tutaj bardzo skłonne do wybaczania i zapominania o krzywdach.

Ta manga wciąga, parę naprawdę prześwietnych momentów ( kliknij: ukryte  np. dewastowanie sali, bijatyka na plaży w ostatnim tomie i cały ostatni rozdział) i jest po prostu dobra. Nie można się oderwać i, jak napisał Kurt przede mną, właściwie nie wiadomo dlaczego tak się dzieje. Ale nie zgodzę się z nim w jednym -że trudno jest się utożsamić z bohaterami. Bohaterowie „Aku no Hana” mają naprawdę ciekawe i rozbudowane charaktery, skrywające pod warstwą normalności i grzeczności, swojego rodzaju zło -niezgodę wobec świata, egoizm. I ogromną pustkę w sercu, chociaż w początkowych tomach w ogóle tego nie widać. Są bardzo, bardzo ludzcy i prawdziwi i dzięki temu się z nimi utożsamiam, szczególnie z głównym bohaterem. Przez to „Aku no Hana” kojarzy mi się z „Homunculus” -tam również bohaterowie odsłaniali swoje prawdziwe dusze. Obie te mangi są dojrzałe i przemawiają do czytelnika w sposób bardzo osobisty. Tak przynajmniej było ze mną i myślę że również inni czytelnicy choć po części się ze mną zgodzą.

Sięgnąłem po tą mangę całkiem przypadkowo i nie spodziewałem się raczej niczego szczególnego… po kilku rozdziałach nie mogłem się już od tego uwolnić i bardzo szybko połknąłem wszystko [do tej pory wydane].

Jedna z dziwniejszych pozycji z jakimi do tej pory się spotkałem i to dziwna nie tyle pod kątem absurdalności fabuły/humoru,oryginalności (w dobrym czy złym tego słowa znaczeniu), ale swego rodzaju perwersji. I nie mam tu na myśli golizny czy czegoś w tym stylu (bo wbrew pozorom jest tego bardzo mało i to akurat moim zdaniem bardzo dobrze), chodzi o pomysły, zachowanie i osobowości postaci.

Nie potrafię wskazać elementów (bodaj nawet jednego), które jakoś szczególnie mnie w tym tytule zachwyciły, trudno jest utożsamiać się czy choćby sympatyzować z bohaterami, trudno doszukiwać się czegoś głębszego ...
Pomimo tego czyta się to świetnie ! Dawno nic mnie tak nie wciągnęło. Czekam na więcej i zachęcam do czytania. Chociaż trudno wskazać mi „target” tej mangi, bo na prawdę gdybym przed sięgnięciem po ten tytuł przeczytał jakąkolwiek recenzję/dłuższy opis to najprawdopodobniej omijał bym to szerokim łukiem. ^^

Muszę przyznać, że ta manga mnie oczarowala. Na początku przeczytałam sobie pierwszy tom, bo mnie ciekawilo,a potem BUM! W trzy dni dotarlam do rozdziału 52 i czekam na dalsze.
Podczas pierwszych sześciu tomów akcja się szybko dzieje, a w kolejnych aż do teraz jest nieco wolniej, ale nadal manga jest bardzo dobra i ta „zmiana tempa” nie jest sztuczna.
Jakbym miała napisać coś więcej o fabule i postaciach, to bym napisała niemal to samo co Ara­‑chan. A kreska jest ładna ^^
Krótko mówiąc, podobało się. I polecam, polecam,polecam!

Co tu dużo mówić – ta manga naprawdę bardzo mi się podoba jak dotąd (biorąc pod uwagę, że nie jest jeszcze zakończona). Moja przygoda z nią zaczęła się od tego, że w jednym z pism o tematyce m&a recenzent stwierdził parę rzeczy, które chciałam zweryfikować osobiście. Szanowny Recenzent pisał jednak o tej produkcji w kontekście anime, które powstało na podstawie tejże mangi. Nie wiem, nie znam się, nie tykałam. Chciałam zobaczyć, jak mogłaby potoczyć się historia japońskiego gimnazjalisty, który zwinął strój do wf­‑u swojej koleżance, a dostałam…
 kliknij: ukryte  Historię rozwijającą jeden z moich ulubionych motywów w literaturze – motyw popadania w szaleństwo. Chłopak w niektórych momentach naprawdę zdaje się nie wiedzieć, co czyni, a jako że bardzo się w tę mangę wciągnęłam, dziwnie płynnie udało się wczuć w jego sytuację…
Teraz o bohaterach. Jeśli miałabym stwierdzić, który z bohaterów – nie biorąc pod uwagę warstwy wizualnej produkcji – najbardziej przypadł mi do gustu, powiedziałabym, że będzie to ojciec głównego bohatera. On jeden – w przeciwieństwie do jego matki, której z kolei nie cierpię z całego serca – starał się zachowywać zimną krew w sytuacjach, które spadły na jego rodzinę, on jeden zachowywał zimną krew kliknij: ukryte  (choć oczywiście, jak to człowiekowi, czasami i jemu nerwy puściły), on też – w przeciwieństwie do matki chłopaka – starał się syna jakoś WYCHOWAĆ, zamiast biadolić, że „czy wiesz, jak ja się teraz czuję, gdzie popełniłam błąd, itp.”.
Lubię postać Nakamury. Poza walorami estetycznymi – mimo swej upiorności jest naprawdę ślicznie, kobieco narysowana – fascynuje mnie, ponieważ tak trudno jest mi ją rozgryźć. Cóż, może kolejne rozdziały mangi przyniosą jakieś odpowiedzi na dotyczące jej pytania. Przypuszczam, że wszystkie osoby śledzące mangę zadają sobie te same – dlaczego ona to wszystko zaczęła? Jakie były jej motywy?
Co do fabuły to chyba nie mam zbyt wiele do napisania, jeżeli nie chcę zdradzić za dużo – powiem tyle, że niektóre akcje głównych bohaterów przyprawiały mnie o wielkie „WTF?!”, niemniej cóż, sytuacja, od której wyszła manga, jest dość niezwyczajna, tak więc i zachowanie postaci musi takie być. Prawda?

Podsumowując, jak dotąd super, wystawiam tej mandze spokojnie ocenę 9/10, biorąc pod uwagę, że jeszcze opowiedziana w niej historia nie doszła do końca. Kto wie, może finał tej opowieści będzie godzien pełnej dychy, a może autor pójdzie na łatwiznę, albo wręcz pokręci wszystko tak bardzo, że „Aku no hana” jako całokształt nie będzie warte nawet przysłowiowego funta kłaków?