Tanuki-Manga

Co jest nieodłącznym elementem każdej szkolnej serii romantycznej? Oczywiście, wycieczka, podczas której bohaterowie rozwijają swoje relacje. Także i tu nie może być inaczej. Czwarty tomik Citrusa to właśnie typowa szkolna wycieczka – choć zamiast sielanki bardziej przypominać będzie miłosny wyścig z przeszkodami.

Końcówka trzeciego tomu zapowiadała pewną stabilizację związku głównych bohaterek, a może nawet jakiś progres w tym kierunku. Niestety, tomik czwarty na dzień dobry funduje nam swoisty reset, cofając Mei i Yuzu niemal do punktu wyjścia. Dziewczyny mają znowu ciche dni. Szkolny wyjazd staje się zatem dla Yuzu okazją do zastanowienia się nad wszystkim i próbą wyjścia z impasu. Przynajmniej takie są plany. Poznana przypadkowo w pociągu dziewczyna, mówiąca otwarcie o swojej miłości, jeszcze bardziej utwierdza Yuzu w słuszności jej zamierzeń. Niestety, okazuje się, że ta, która udzieliła naszej bohaterce wsparcia, staje się jednocześnie jej rywalką. Jak to możliwe?

Czwarty tom wykorzystuje dość konwencjonalne schematy romansów shoujo. Mamy zatem szkolną wycieczkę połączoną z pojawieniem się kolejnej rywalki do serca jednej z bohaterek. Trzeba jednak przyznać uczciwie, że siostry bliźniaczki, Sara i Nina, są postaciami daleko bardziej sympatycznymi niż Momokino czy Matsuri, które odgrywały analogiczne role w poprzednich tomach. Ba, Sara, która zakochała się w Mei od pierwszego wejrzenia, jest osobą do bólu optymistyczną, zarażającą swoim nastawieniem innych. Sprawia to, że mimo oczywistej schematyczności lektura tego tomu nie irytuje tak, jak teoretycznie mogłaby to robić.

Inaczej rzecz ma się z głównymi bohaterkami. Przyznam, że postawa Mei, na początku jeszcze nawet jakoś tam zrozumiała, w tym tomie zwyczajnie drażni. Ciągłe zgrywanie przez ną zimnej i zdystansowanej sprawia, że czytelnik naprawdę musi wykazać dużo dobrej woli, aby nie zacząć życzyć jej różnych złych rzeczy. Przyznam, że co najmniej raz naszło mnie, że dziewucha zwyczajnie nie zasługuje na kogoś tak wiecznie poświęcającego się dla niej jak Yuzu. Cóż, czytelnicy nie piszą fabuły (co najwyżej fanfiki…), więc pozostaje zwyczajnie nadzieja, że Mei jakoś znormalnieje. Tak, sami dobrze wiecie, czyją matką najczęściej bywa nadzieja…

Historia przedstawiona w tym tomie powinna służyć, zgodnie z kanonami gatunku, wzmocnieniu relacji łączącej bohaterki. Mam szczerą nadzieję, że tak właśnie będzie. Jeżeli w piątym tomie autorka znowu postanowi zrobić uczuciowy reset, to będę, delikatnie rzecz ujmując, mocno zirytowany. Inna rzecz, że scenka pod koniec tomiku sugeruje, iż tym razem problemy nadejdą z innego kierunku.

Summa summarum, czwarty tom jest dość przeciętny. Jego najjaśniejszymi punktami są Sara i Nina, pozostaje pytanie, czy będą one postaciami epizodycznymi, czy też pojawią się jeszcze. W sumie nie miałbym nic przeciwko. Nota bene, dopiero teraz zauważyłem, że okładki poszczególnych tomów pasują do siebie, tworząc wspólnie większe grafiki – pomysł udany, ciekawy, ładnie wyglądający także w przypadku grzbietów, gdy stoją one obok siebie na półce.