Tanuki-Manga

W poprzednim tomie czytelnik pożegnał się z bohaterami w momencie, gdy sekundy dzieliły ich od śmierci. Na szczęście zostają wyratowani z opresji i mogą wrócić do zwykłego, nudnego życia. Czyli do pisania bloga (Watson) i rozwiązywania nudnych spraw zwykłych ludzi (Sherlock), które to sprawy zostaną potem opisane na blogu Johna pod dziwnymi tytułami. W międzyczasie pojawia się też Lestrade z kolejną sprawą, dotyczącą katastrofy lotniczej i jednego z pasażerów, który miał być na liście, ale jego ciało znaleziono gdzie indziej. Oraz klient twierdzący, że zabił człowieka. Znaczy, normalne, nudne życie. Do czasu, gdy obaj bohaterowie zostają zabrani przez służby specjalne na spotkanie z bardzo ważną osobą i wplączą się w aferę mogącą zagrozić bezpieczeństwu państwowemu. Jak zwykle.

Nowo wprowadzoną postacią jest Irene Adler, przy czym należy przypomnieć, iż twórcy serialu BBC zmienili sporo w jej przypadku. W oryginale, czyli w powieściach A.C. Doyle’a była aktorką, złodziejką, kochanką króla Bohemii i jedyną kobietą, która wzbudziła zainteresowanie Sherlocka i pokonała go w jego własnej grze. Natomiast w serialu, a co za tym idzie, także w tej mandze, Irene jest dominą, szpiegiem i szantażystką, a tym, co pozostało bez zmian w stosunku do powieści, jest zainteresowanie nią Sherlocka; jak twierdzi on sam, z pobudek czysto intelektualnych.

Z początku ucieszyła mnie wiadomość, że Sherlock w końcu otrzyma dalsze tomiki, jednak decyzję o podzieleniu historii Skandalu w Belgrawii na dwie części uważam za lekko zaskakującą. Sądzę, że w tym wypadku można złożyć to na karb zazębiającej się fabuły – zanim poznamy Irene i jej wątek, musimy przejść przez zakończenie i rozwiązanie rozgrywki z Moriartym, która została urwana dramatycznie w trzecim tomie. A została, ponieważ autor/ka dokładnie odtwarza scenariusz serialu, w którym tak właśnie skończył się odcinek trzeci. Skandal w Belgrawii wrzuca widza od razu w ciąg dalszy – i o ile na ekranie można zmieścić to w rozsądnych ramach czasowych, po rozpisaniu na „obrazki” całość się rozciąga, co zwiększa objętość tomiku. Cóż, przynajmniej jest urwane w momencie, który zaskoczy widza nieznającego serialu.

Czwarty tom jest ponownie prawie dokładnym odwzorowaniem scen i kadrów z serialu, postacie są podobne do serialowych pierwowzorów, choć miejscami daje się zauważyć bardziej zniekształconą kreskę, a już milczeniem pominę stale rosnące nosy bohaterów… Tła nadal są mało widoczne, za to dużo jest operowania rastrami oraz ułożeniem kadrów. Do tłumaczenia nie mam zastrzeżeń, jest konsekwentne i pasuje do sytuacji.

Szata graficzna nie uległa zmianie i zachowuje jednorodny wygląd z pozostałymi częściami. Jednak tym razem pod kolorową obwolutą przedstawiającą Johna i Sherlocka z przodu, a Irene Adler z tyłu, mamy dokładne odwzorowanie tych samych obrazków. Sam tomik zawiera cztery rozdziały, oznaczone hashtagiem z kolejnym numerem i z paginacją strony, na początku zaś cztery pokolorowane strony z kadrem z mangi, rozkładówką przedstawiającą obu braci Holmes, Watsona i Irene, oraz spis treści na tle pary bohaterów. Tomik kończy się rozkładówką z nafuczonym Sherlockiem w prześcieradle oraz zapowiedzią drugiej części Skandalu w Belgrawii, która ukaże się wkrótce.