Tanuki-Manga

W poprzednim tomiku Czarodziejek.net trochę się działo. Aya nieświadomie zamordowała swojego potencjalnego gwałciciela oraz jedną z dręczycielek. Drugiej dręczycielce, zresztą liderce grupy, Tsuyuno podcięła gardło nożykiem do tapet. Do tego wszystkiego mieliśmy pobicie przez sfrustrowanego brata, zemstę na mordercy rodziny Tsuyuno i walkę z Magic Hunterem, który okazał się zaginioną znajomą Tsuyuno. Ogólnie było krwawo, brudno i nieprzyjemnie. Trzeba przyznać, że na tle tego wszystkiego tomik drugi wypada dużo spokojniej.

Stanowi on zresztą, co za niespodzianka, bezpośrednią kontynuację dotychczasowych wydarzeń. Aya i Tsuyuno dzięki Notesikowi Morderstw sprawdzają żyjące jeszcze potencjalne czarodziejki w celu znalezienia mocy, która pozwoli im uzyskać informacje na temat Tempestu. Idąc tym tropem, zdobywają nową sojuszniczkę, Nijimi Anazawę – idolkę występującą w kostiumie psa, a prywatnie także czarodziejkę. Atmosfera się przy tej okazji nieco zagęszcza, bo ma ona na pieńku z Magic Hunterem, a pod maską słodkiej idiotki kryje się ktoś, kto może być bardzo… mroczny. Szczegóły może przemilczę, niech czytelnik przekona się sam. Z ważniejszych informacji należałoby podkreślić, że do aktywnego uczestnictwa w wydarzeniach dołącza Internetowa Miss Universe, czyli administrator Nana, oraz Sarina. Ta ostatnia w skądinąd zaskakującej roli.

Mimo pewnego rozbudowania świata przedstawionego, czy też może raczej wyjaśnienia pewnych niejasności fabularnych i nakreślenia szerszego tła wydarzeń, w samej mandze wiele się nie zmieniło. Mamy tu sporo retrospekcji, mających uzasadniać pewne wydarzenia i postawy postaci (co moim zdaniem wyszło średnio, no ale cóż…), za to o wiele mniej przemocy i patologii. To akurat według mnie wyszło serii na dobre. Nadal jest oczywiście brudno, okrutnie i nieprzyjemnie, ale skupienie się na fabule, a nie na dręczeniu nijakiej Ayi, sprawiło, że czytelnik może nieco bardziej wciągnąć się w wydarzenia i, trochę paradoksalnie, zżyć się z bohaterkami, które, o dziwo, zaczynają nieco bardziej sensownie działać. Nawet Aya wykazuje pewną inicjatywę i być może z czasem stanie się kimś więcej niż tylko workiem do bicia. Tak nieco przy okazji, ten tomik całkiem skutecznie pokazuje, dlaczego termin „otaku” trudno uznać za pochlebny.

W kwestiach technicznych mamy do czynienia dokładnie z tym samym co poprzednio. No, pomijając bijącą po oczach frontową część obwoluty. Co prawda, daje ona niejakie pojęcie na temat kreski, ale jej kolorystyka i ekspresja postaci pasują do zawartości mangi jak przysłowiowa pięść do nosa. Moim zdaniem okropność. Choć pewnie trudno mieć w tym zakresie żal akurat do strony polskiej. Trochę z czapy jest też, w mojej ocenie, tekst na skrzydełku tejże obwoluty. W środku już jednak nie mam na co narzekać. Brak tu kolorowych grafik, ale też licznych reklam. Mamy tę samą kreskę z całkiem bogatymi tłami i nieszczególnie urodziwymi czy szczegółowymi postaciami. Jako się wyżej rzekło, zdecydowanie mniej tutaj akcji, więc nie trzeba tak często przecierać stron z wszechobecnej wcześniej krwi czy wymiocin. Poziom trzymają też tłumaczenie i czcionka. Nic kompromitującego czy też wymagającego wypomnienia w oczy mi się nie rzuciło.

Pozostaje mi stwierdzić, że manga z grubsza trzyma ten sam poziom. Mamy do czynienia z tą samą, okrutną i groteskową wręcz historią skupiającą się na wyciąganiu z ludzi tego, co w nich najgorsze. Ale dzięki poświęceniu większej uwagi fabule, a nie wyrywaniu flaków, całość zdecydowanie zyskuje. Wydarzenia trochę się zagęszczają, mamy też wyraźniejszy zarys tła fabularnego. Do tego pojawia się konflikt interesów wśród samych „sojuszniczek”, co potencjalnie może zaowocować ciekawym obrotem spraw w przyszłości. Myślę, że ci, którym pierwsza część się spodobała, mogą śmiało śledzić ciąg dalszy.