Tanuki-Manga

Ciąg dalszy perypetii biednego Mano ma miejsce już następnego dnia po powitalnej popijawie – przy okazji, kiedy budzi go radośnie niejaki Geron, niegdyś ponoć bibliotekarz, obecnie persona non grata, wychodzi na jaw, że trójka wampirów również mieszka w bibliotece. Jakim cudem chłopak wcześniej na to nie wpadł, nie pojmuję. Ponieważ Geron nie chce wziąć nóg za pas nawet na widok skacowanego Carvela, trafia – ewidentnie zgodnie ze swoim tajnym planem – do książkowego więzienia. Jako bonusową zakładkę… znaczy, zakładnika, zabiera ze sobą Mano, który niepotrzebnie się wtrącił. Tam albinos dowiaduje się, że cała akcja miała na celu połączenie się Gerona z ukochaną, z którą został rozdzielony, a dla której gotów jest nawet dać się zamknąć w psychodelicznym więzieniu zaprojektowanym przez sadystkę Olivię. Po zwiedzeniu symbolicznej liczby cel (co przy okazji dowodzi, że: 1. Mano ma moc; 2. nie należy ufać elektronice), odnajdują ową Rózię… o której więcej słowa nie powiem, oprócz tego, że nie jest to do końca pasujące imię. Pojawienie się trójki strażników pozwala na jakąś – waham się użyć słowa „sensowną” – konkluzję, a epilog stanowią zamieszki wśród więźniów wywołane przez złe warunki bytowe. Nie dziwię się im.

Druga opowiedziana w tym tomiku historia dotyczy Gourmeta (! – tak zwą się wampiry, na które polują Carvel, Louis i Olivia) imieniem Lamia, żywiącego się krwią dzieci. Jest to istota o ciele pięknej kobiety, lecz duszy zatrutej – przede wszystkim we własnym mniemaniu – oparami lektur z pewnego szczególnego działu literatury współczesnej. Odkrycie tej słabości przez Mano pozwala ująć kryminalistkę, a jedynym ratunkiem dla jej nadszarpniętej okrutną rzeczywistością psychiki okazuje się… nowe więzienie Olivii. Czy ktoś w tym komiksie jest normalny? Yyy, jak zdefiniować tu normalność… Na pewno nie jest jej przykładem kolejna nowa postać, mianowicie prezes całego przedsiębiorstwa i fundator biblioteki, zboczony na punkcie staroświeckich strojów, kocich uszek i Carvela. I aż boję się myśleć, czego jeszcze, bo nie jest to wszystko zbyt oryginalne. Sugeruje on, że Mano może być szpiegiem konkurencji, czyli podejrzanie zachowujących się Łowców, a na koniec dowiadujemy się, czego możemy się spodziewać w trzecim tomie – historii Carvela i wspominanej przez niego z bólem serca Eve, do której Mano jest dziwnie podobny…

Mimo to nie spodziewam się nagłego wzrostu wskaźnika dramatu – raczej kolejnego przekrętu, gdyż takimi właśnie przekrętami i wywijaniem kota na wszystkie strony napędzana jest fabuła tej manhwy. Jeśli coś wygląda na „poważne” – prawie na pewno skończy w gęstszych lub lżejszych oparach absurdu. Bywa to nawet zabawne, nie przeczę, choć raczej prychałam z rozbawienia, niż pokładałam się przy lekturze ze śmiechu – ale też dzięki temu nie uznaję tego czasu za stracony. Rysunki są, jak stwierdziłam poprzednio, całkiem przyjemne, jeśli chodzi o projekty, tyle że na mój gust nieco za dużo się na nich dzieje (czasami to „dużo” to po prostu włosy Carvela albo fałdy wielce ozdobnych i powiewających wampirzych szat), w czym nie pomaga też pokaźna liczba rastrów. Jednak kadry nie są brzydkie czy niedopracowane; po prostu lubię zupełnie inną, czystszą kreskę. Tłumaczenie też jest w porządku – pojawia się kilka ostrzejszych wyrazów, ale nic nieuzasadnionego; nie przypominam sobie poważniejszej wpadki językowej. W dymkach użyto wielu czcionek i podobnie jest z onomatopejami, co samo w sobie jest oczywiście plusem, ale i powiększa wizualny chaos. Paginacja występuje w ponadprzeciętnej ilości, do wydania jako takiego nie mam zastrzeżeń. Podobnie jak poprzednio, w bonusie dostajemy kilka kolorowych stron.

Podsumowując – jeśli ktoś lubi ten rodzaj lekko absurdalnego humoru, jaki prezentuje Vampire Library, to jest to chyba najważniejszy argument za sięgnięciem po manhwę, gdyż reszta elementów, w tym bohaterowie, stanowi dość typowy pakiet, opisany wyróżnikami na stronie głównej tytułu.