Tanuki-Manga

Najwyraźniej ucieczka w przebraniu puddingu przed sierżant Lyne spodobała się Rihito, bo powraca w wielkim stylu i w tym samym stroju, by ponownie zagrać na nosie zaangażowanej w sprawy lokalnej społeczności pani podoficer. Kolejny pościg, tym razem z udziałem licznej grupy sprzedawców oraz kupujących, obecnych w tym czasie na miejscowym targu, kończy się poważniejszą konfrontacją wyżej wymienionego z porucznikiem Jailem, nie bez przyczyny zwanym „Stalowym”. Okazuje się, że Jail jest posiadaczem artefaktu, co pozwala mu generować ostrza różnych rozmiarów oraz inne metalowe przedmioty. Wychodzi również na jaw, że wartość widniejąca na jego liczniku nie wskazuje rzeczywiście zdobytych punktów, co może oznaczać spore kłopoty dla Rihito.

Dowiadujemy się co nieco o artefaktach oraz o ich oddziaływaniu na posiadaczy. Nie jest to jednak zbyt obfita porcja wiedzy, szczególnie biorąc pod uwagę, że część informacji mogliśmy zaczerpnąć już z pierwszej odsłony tej historii. Równie powściągliwy w dzieleniu się jakimikolwiek informacjami jest Rihito. Spytany o cel swojej podróży odpowiada wymijająco i w mało wybredny sposób, mający na celu zakłopotanie rozmówczyni. Przyjdzie nam zatem jeszcze trochę poczekać, aż główny bohater stanie się choć trochę bardziej rozmowny. Na razie jasne jest, że dysponuje również wiedzą na temat tajemniczej, potężnej siły trapiącej okoliczne miasteczka.

W drugim tomie mamy okazję poznać bliską osobę jednego z bohaterów, ale historia z nią związana jest znacznie mniej interesująca niż główna linia fabularna. Dowiadujemy się za to, że w Alcji zostały wprowadzone restrykcyjne przepisy dotyczące eksperymentów z lataniem, a wojsko błyskawicznie reaguje w przypadkach ich naruszenia. Wydaje się, że przynajmniej na razie wątek ten jest zamknięty, choć nigdy nie wiadomo. Jego główna bohaterka twierdzi, że być może zagości jeszcze na kartach tej mangi.

Przy okazji drugiego tomu warto wspomnieć o humorze, który tym razem przeżywał zarówno wzloty, jak i upadki. Oczywiście, od początku jasne było, że dowcipy oscylować będą głównie wokół głównego bohatera, jego upodobania do kobiecych wdzięków oraz dolnych partii damskiej garderoby, ale takim humorem też trzeba umieć operować. Przyznam, że początkowa scena pościgu za Rihito była naprawdę niezła i jako czytelniczce starszej daty luźno skojarzyła mi się z finałowymi scenami serialu Benny Hill. Natomiast powtarzanie do znudzenia żartów ze zbyt krótkich spodni sierżant Lyne nie czyni ich zabawniejszymi, a wprowadza tylko niepotrzebnie zażenowanie i refleksję nad sensem regulujących ich długość przepisów. Podobnie mało śmieszna wydaje się wspomniana wyżej wypowiedź Rihito o celu jego wędrówki. Liczę, że autora, który stworzył interesujący świat przedstawiony, stać będzie na trochę większą oryginalność w doborze humoru, nawet jeśli mają to być żarty niezbyt wysokich lotów.

Od strony technicznej tom prezentuje niezły poziom, podobnie jak pierwsza część mangi. Jeśli ktoś sięgnął po jej drugą odsłonę, to znaczy, że nie przeszkadza mu lub przyzwyczaił się do stylu Suu Minazukiego. Dlatego też zamieszczone tu odważniejsze ilustracje również tym razem nie będą stanowiły problemu. Okładka zaprojektowana została z myślą o męskiej części czytelników – prezentuje się na niej Hina, z zawstydzeniem próbująca przytrzymać targaną przez wiatr kusą spódniczkę. Polskie wydanie jest dobrej jakości zarówno pod względem papieru, jak i druku. Brak też widocznych błędów w tłumaczeniu i korekcie.

Drugi tom zostawia czytelników z licznymi niewiadomymi dotyczącymi tajemniczych i tragicznych zdarzeń w alcjańskich miasteczkach. Z pewnością trzeci rzuci nieco światła na tę sprawę. Liczymy również, że główny bohater podzieli się jakimiś informacjami, choć wydaje się, że o to może być trochę trudniej.