Tanuki-Manga

Pamiętacie, jak będąc dziećmi, próbowaliście przejść po krawężniku tak, by z niego nie spaść? Zabawa w „białą linię”, w którą grają bohaterowie tej mangi, ma dokładnie takie same zasady, tyle że bogata wyobraźnia podsuwa jeszcze chłopcom wizje tego, co się stanie, jeśli „spadną”. Spotkanie Nishiego i Akiry to przypadek, chcąc „przeżyć”, muszą się jakoś wyminąć na białej linii, co oczywiście im się udaje. Niepozorna zabawa staje się pretekstem do codziennych spotkań, w wyniku których rodzi się przyjaźń, a potem miłość. Razem z autorką towarzyszymy Nishiemu i Akirze podczas ich wspólnej drogi przez życie…

Wędrując linią życia to zbiór wyselekcjonowanych scen prezentujących bohaterów na różnych etapach ich związku. Zazwyczaj są to momenty przełomowe, mające jakiś wpływ na ich losy. Chociaż okładka sugeruje lekką komedię romantyczną, mandze bliżej do refleksyjnych okruchów życia. Miya Tokokura odpuszcza fabularne pseudodramaty i wyszukane przeszkody na drodze do szczęścia na rzecz szarej codzienności, która nie raz i nie dwa potrafi dać w kość. Jednak błędne decyzje nie przekreślają wszystkich wysiłków Nishiego i Akiry i panowie dostają kolejne szanse. To bardzo ciepła i chwilami wzruszająca manga o poszukiwaniu szczęścia, która w prosty sposób mówi o rzeczach ważnych. Doceniam zwyczajnych i szalenie ludzkich bohaterów oraz ich niewyszukane problemy, a także próbę pokazania poważnego związku na przestrzeni wielu lat. Zresztą udaną i chwytającą za serce próbę. Naturalnie autorka nie rezygnuje z humoru, w końcu nie mamy do czynienia z przyciężkim dramatem, co tylko dodaje komiksowi uroku. Jedna ze scen będzie mi się śnić po nocach – zemsta wzgardzonej kobiety potrafi być straszna, zwłaszcza jeśli jest zasłużona!

Wydaniom Kotori zwykle trudno coś zarzucić i dokładnie tak samo jest tym razem. Komiks wydano w okładce ze skrzydełkami, stawiając na prostotę przy jej projektowaniu. Na skrzydełku znajdziemy kilka słów od autorki, która idealnie podsumowuje swoje dzieło – mniej więcej takie uczucia towarzyszyły mi podczas lektury. Pierwsza strona to romantyczna ilustracja przedstawiająca bohaterów, zaś na drugiej mamy mało czytelny (bo jasnoróżowy) spis treści, zapewne spadek po oryginale. Paginacja jest mocno niekompletna, ale przejrzysty podział na rozdziały maskuje ten brak. Nie mam zastrzeżeń do druku czy do przekładu – dialogi są naturalne i czyta się je bez żadnych zgrzytów. Annie Piechowiak należą się brawa za subtelne zróżnicowanie wypowiedzi. Inaczej wyraża się nastoletni, nieco oderwany od rzeczywistości Nishi, a inaczej jego dorosła, doświadczona wersja. Przy czym czytelnik nie ma wrażenia, że nagle ma przed sobą inną postać, a jest to sztuka, gdy czas przeskakuje między poszczególnymi rozdziałami o kilka lub kilkanaście lat. Mangę kończy „kalendarium” prezentujące daty wydania poszczególnych części oraz stopka redakcyjna. Nawet podziękowania mangaczka umieściła w komiksie, rezygnując z dodatkowej strony.

Wędrując linią życia to naprawdę miła niespodzianka, niby prosta historia, ale zapadająca w pamięć. Tym razem autorka postanowiła pokazać związek z bardziej ludzkiej, a nie filmowej strony. Nie brakuje tu namiętności, ale oprócz niej starczyło miejsca dla całej masy innych, równie ważnych, o ile nie ważniejszych uczuć. Oby więcej takich jednotomówek w ofercie polskich wydawnictw.