Tanuki-Manga

Wściekły Akitora morduje Handę i przy okazji zostaje ranny, zaś sprawca całego zamieszania, Rogi, wychodzi z zajścia praktycznie bez szwanku. Ponieważ mężczyzny po całym mieście szuka mafia, Akitora ukrywa go w jednym ze swoich mieszkań, gdzie dochodzi między nimi do namiętnego zbliżenia. Sytuacja nieco się komplikuje, kiedy na gorącym uczynku przyłapuje ich żona mafioza, Asami. Jednak zamiast wpaść w szał, kobieta po prostu przyjmuje do wiadomości, że jej mąż ma kochanka i jak gdyby nigdy nic pozwala mu zostać w domu. Całe to zamieszanie źle wpływa na Asodę, który z coraz większym niepokojem obserwuje toksyczny związek szefa ze znienawidzonym Rogim.

Większość tomu upływa pod znakiem współzawodnictwa o względy Akitory, chociaż wyraźnie widać, że to Rogi wręcz desperacko stara się zwrócić uwagę ukochanego. Asami podchodzi do wszystkiego bardziej na chłodno i traktuje nieproszonego gościa jak rozkapryszone dziecko. Z boku wszystko obserwuje zniesmaczony Asoda – jest zbyt przywiązany do szefa, by mu się przeciwstawić, ale z drugiej strony żal mu Asami, z którą łączy go przyjacielska więź. Jakby tego było mało, yakuza zgadza się, by Rogi pracował dla jego grupy – ma zająć się operacjami na giełdzie. Jednak żeby się wykazać, musi najpierw zdobyć fundusze na start i tu pojawia się problem, ponieważ bohater nie ma w zwyczaju pracować jak zwyczajny człowiek, a i pożyczać nie lubi. Tradycyjnie więc przedobrza, co kończy się dla niego wyjątkowo nieprzyjemnie…

Serio, takiego stężenia autodestrukcyjnych idiotów nie widziałam już dawno. Do głębi współczuję żonie Akitory, która zamiast jednego dziecka ma pod opieką czwórkę i jestem w szoku, że jeszcze nie rozgoniła tego stada szczeniaków i nie zaczęła zarządzać grupą. Panowie w tej mandze myślą penisami (dosłownie) i to niezależenie od zajmowanej pozycji. Wszelkie rozgrywki między poszczególnymi grupami wypadają mało przekonująco, głównie dlatego, że dorośli, wysoko postawieni i teoretycznie inteligentni faceci pozwalają wodzić się za nos nic nieznaczącemu masochiście o mentalności nastolatka. Wszystko wskazuje na to, że Rogi sam ściąga na swoją głowę kolejne problemy i co gorsza, miesza w nie także postronnych ludzi, mając w głębokim poważaniu jakiekolwiek konsekwencje. Mam wrażenie, że autorka próbuje kreować go na postać tragiczną, ale ja dostrzegam tylko żałosnego, egoistycznego dupka, który stracił resztki rozsądku dla drugiego egoistycznego dupka. Jedynym jasnym punkcikiem na fabularnym firmamencie jest Asami i to dla niej kontynuuję lekturę. Przepraszam, drugim powodem jest ładna i dopracowana kreska autorki.

Nie mam natomiast zastrzeżeń do polskiego wydania. Na obwolucie drugiego tomu mangaczka umieściła Akitorę w zdecydowanie mniej odważnej stylizacji niż poprzednio Rogiego. Mangę otwiera bardzo ładny rysunek, prezentujący głównych bohaterów na spacerze, chociaż Rogi wygląda na nim na małego chłopca. Zarówno druk, jak i papier są dobrej jakości. Trochę męczące dla oczu jest użycie dużej liczby krojów liter – przynajmniej dwa dla dialogów, osobny do opisów i kilka do onomatopei, więc chwilami na stronach robi się nieco chaotycznie. Poza tym opis fabuły z tyłu obwoluty mógłby być trochę większy. Natomiast miłym dodatkiem są spis postaci i streszczenie dotychczasowych wydarzeń, zamieszczone na początku tomiku.

Cóż, trudno powiedzieć, w jakim kierunku zmierza ta manga. Niby oglądamy przeszłość znanych już bohaterów, ale ich zachowania są tak nielogiczne i nieprzewidywalne, że w tej chwili dziwię się, że niebo nie zwaliło im się na głowy. Pozostaje czekać na kolejne pomysły Scarlet Beriko, której moim zdaniem lepiej wychodzą niewinne romantyczne komedyjki.