Tanuki-Manga

Historia opowiedziana w tomie drugim Kenshina zaczyna się w środku pojedynku między rudowłosym szermierzem a Sanosuke Sagarą. Przy tej okazji ujawniona zostaje przeszłość „Zanzy”. Starcie kończy się w łatwy do przewidzenia sposób, a niedługo później sympatyczny zabijaka wprowadza się do należącego do Kaoru dojo. Osią fabuły tej części przygód Himury jest jednak opowieść o walce z Jin’ei Kurogasą, zabójcą eliminującym po kolei ważne osobistości japońskiego rządu epoki Meiji. Ów skrytobójca korzysta z techniki, która paraliżuje ofiary, czyniąc je niezdolnymi do podjęcia jakichkolwiek działań. Bezradna policja zwraca się do Kenshina z prośbą o pomoc. Pierwszy atak Kurogasy kończy się swego rodzaju remisem, potem jednak porwana zostaje Kaoru, co znacznie zwiększa zarówno tempo akcji, jak i jej dramatyzm. Tomik kończy się spotkaniem bohaterów z Megumi Takani, tajemniczą kobietą, ściganą przez popleczników bezwzględnego gangstera, znanego jako Kanryu.

Od drugiego tomu począwszy fabuła znacznie przyspiesza. Zakończony zostaje proces prezentacji głównych bohaterów, a na scenę wkraczają pierwsi z długiego szeregu prawdziwie czarnych charakterów. Oznacza to również, jak nietrudno się domyślić, znaczne zwiększenie ilości zaprezentowanych scen walki, co w przypadku Kenshina uznać można moim zdaniem jedynie za zaletę.

Dodatków, jakie zawiera tomik, jest za to mniej niż poprzednio. Mamy tu bowiem jedynie do czynienia ze stronami poświęconymi genezie i sposobowi rysowania większości z nowo pojawiających się postaci, podobnymi do tych, jakie już oglądaliśmy w tomie pierwszym.

Drugi tom to również ten, od którego wzrósł poziom mojej osobistej niechęci względem wydawnictwa Egmont. Bo o ile również ta część jest produktem bardzo odporny na upływ czasu i użytkowanie, o tyle poziom tłumaczenia dość wyraźnie spada. Być może jestem przewrażliwiony, ponieważ miałem okazję poznać historię Kenshina Himury, zanim manga ta pojawiła się na naszym rynku, tym niemniej jestem w pełni świadomy, że nie tylko ja zwróciłem uwagę na takie drobiazgi, jak nowa wersja powiedzonka głównego bohatera – „otto”.

Kończąc recenzję mogę jedynie napisać, iż uważam drugi tomik Kenshina za mangę świetnie narysowaną, której lektura potrafi wciągnąć bardziej niż przysłowiowe chodzenie po bagnach. Polskie wydanie, mimo ewidentnych niedociągnięć i błędów, mogę z czystym sumieniem polecić tym, którzy z różnych powodów nie będą mogli przeczytać tego tomu w innym niż wykonane przez Egmont tłumaczeniu.