Tanuki-Manga

Zaczęłam – wszystko dobrze, zaczyna się miło, szybko idzie dalej.
Jestem w środku – „O niee… Niee… Zaczęłam… Muszę to do cholery skończyć…”
Koniec – „W T F”, niby fajnie, ale jakoś nie czuć tego czegoś.
Taka zwykła manga, może się komuś spodoba, może nie.

Fajna manga. Bawiłam się przy niej dobrze
Bohaterowie sympatyczni no i autorka pokazała również losy postaci drugoplanowych.
Poznałam też losy bohaterów czyli dlaczego były konflikty, dlaczego on nie lubi tej dziewczyny itp.

Sięgnęłam po Strobe Edge w momencie, w którym zaczęłam mocno wątpić w mangę i anime, że w tej dziedzinie znajdę jeszcze coś dla siebie. SE jest lekturą bardzo przyjemną, nawet jeśli momentami akcja wlokła się niemiłosiernie. Koniec końców myślę, że było warto.

Okropnie mnie wk***iło zakończenie. Gdzieś do połowy, a nawet dalej czytało się to świetnie, bo postacie są bardzo realistyczne i niejednoznacznie schematyczne. Bardzo polubiłam Andou  kliknij: ukryte  i naprawdę życzłam mu by był z Ninao Dlatego w sumie nie dałam rady, w pewnym momencie przeszłam tylko do zakończenia by się dłużej nie katować.

Przyznam, że trochę znudziły mnie mangi shojo, ale ta mnie mile zaskoczyła. Jest przede wszystkim świeża i nie przekombinowana. Słodka, ale nie przesłodzona, akurat na poprawę nastroju i oderwanie się od szarej rzeczywistości. Kreska bardzo ładana, postaci naturalne i ciekawe. Poza tym lekki, nie wymuszony humor, co cenię w tego typu mangach najbardziej. Do tego Andou… Fragmenty z jego udziałem były najlepsze. Rozwalił mnie doszczętnie swoimi tekstami i charakterem. Sytuacja, w której  kliknij: ukryte  stwierdził, że nie umie się bić i żeby Ninako uciekałabyła bezcenna :) Naprawdę to jedna z najlepiej wykreowanych postaci, z jaką się spotkałam w mangach. Niby takie klasyczne shojo, a naprawdę mile wyróżnia się wśród innych tytułów.

Bardzo lubię czytać mangi Sakisaki Io. Mimo że trzymają się one tych zwykłych, shoujowych schematów, jest w nich coś co sprawia że nawet przy trochę poważniejszej tematyce czyta się je lekko i z dużą przyjemnością. Strobe Edge nie odstaje pod tym względem od reszty prac autorki i jest chyba najlepszą, jak na razie (wydawane obecnie Ao Haru Ride również jest ciekawe) jej mangą.
Do Strobe Edge na początku byłam nastawiona sceptycznie – wolę gdy w shoujo to facet stara się o uczucia głównej bohaterki niż gdy jest na odwrót. Cały mój sceptycyzm jednak szybko minął. Bohaterowie są przesympatyczni (nie mylić z realistyczni!), a Ninako mimo że teoretycznie wpisuje się w schemat typowej żeńskiej bohaterki, jest na swój sposób oryginalna (może dlatego że otwarcie jest postawione że Ninako czasem nie grzeszy inteligencją?), albo po prostu – da się ją lubić. I chyba właśnie dzięki niej z przyjemnością śledziłam całe te dziesięć tomów. Zgodzę się tutaj z Zensc – humor jest olbrzymim plusem tej mangi. Poza tym podobało mi się troszkę takie wyśmianie schematu „on Cię lubi więc grupka dziewczyn będzie Cię prześladować” w scenie gdy  kliknij: ukryte  pojawia się klub odrzuconych. Inną rzeczą jest to że rzadko chyba kiedy, w shoujo bohaterka normalnie dogaduje się i koleguje z wszystkimi dziewczynami z klasy, niby niewielka rzecz ale mimo wszystko dodaje nieco świeżości mandze.

Właściwie polecam wszystkim miłośnikom shoujo i chyba nikomu innemu bo po prostu ten kto tego gatunku nie lubi – raczej się do niego dzięki Strobe Edge nie przekona, natomiast dla mnie jest to naprawdę dobra manga do której mogę wrócić nieraz i będę się bawić przy jej lekturze tak samo dobrze jak za pierwszym razem.

Standard – tak zapewne powiedziałaby osoba, która powierzchownie oceniłaby pierwsze kilka stron mangi. Mamy dziewczynę, Ninako, która skrycie obserwuje popularnego i przystojnego chłopaka, Rena, marząc o bliskiej konfrontacji z nim. Nie jest zaskoczeniem, że wkrótce potem z przypadku zaczynają ze sobą rozmawiać, a główna bohaterka żyje we wspaniałym uniesieniu, iż obiekt jej westchnień raczył zwrócić na nią uwagę. I czytelnik dochodzi do przeświadczenia, że te schemat zostanie zachowany – że będą spędzać dużo czasu, on się w niej zakocha albo już jest w niej zakochany, tylko, podobnie jak ona, boi się do tego przyznać. Nic bardziej mylnego! Ren wcale nie spogląda na Ninako w taki sposób, a w dodatku ma dziewczynę, którą wyjątkowo ceni i kocha, o czym nasza biedna bohaterka  kliknij: ukryte  dowiaduje się po wyznaniu mu swoich uczuć. Co, oczywiście, kończy się odrzuceniem. I tak, w tym momencie zaczynają się schody i w pewnym sensie nieco żmudna, ale poruszająca historia o zawodzie w przyjaźni, niespełnionej miłości i mnóstwie nieporozumień. Z czasem sprawy się komplikują, bo pojawia się najlepszy przyjaciel wspaniałego Rena, z którym zarówno wiąże niezbyt przyjemne doznania i przykre wspomnienia z przeszłości. Jeśli chodzi o sam obraz miłości, jest on tu ukazany wyjątkowo jednostronnie. Nie można tego odczuć w tak intensywny sposób jak w Kimi ni Todoke. W niektórych przypadkach zdaje się być on nawet bagatelizowany albo traktowany przedmiotowo. Co jednak nie zmienia faktu, że na łamach całej serii najbardziej odczuwamy konflikt między Renem a Andou, czyli jego przyjacielem. Jednak trzeba przyznać, że cała historia została wykreowana w przyjemny, nieco przygnębiający sposób. Kreska jest wyjątkowo ładna i staranna, przyjemna dla oka. Z kolei charaktery postaci zagadkowe i niekiedy niezrozumiałe. Ale chyba na tym polega urok tej mangi. W każdym bądź razie – polecam osobom, które nie męczą się szybko przy rozpaczy bohaterki o niespełnionej miłości. W gruncie rzeczy wszystko jest przedstawione naprawdę realistycznie, w istocie przypomina niektóre współczesne i rzeczywiste przypadki. Bo, będąc szczerym, ile to razy nie marzyliśmy o tym, aby być z kimś, kto jest nieosiągalny?