Tanuki-Manga

Piętnastoletnia Seong Eungyo jest przeciętną bohaterką komiksu dla dziewcząt: niezbyt inteligenta, ze skłonnościami do łakomstwa i na dodatek leniwa, ale za to bardzo wrażliwa (a przynajmniej tak nas zapewniają w notce odautorskiej). Pewnego rysu oryginalności nadaje jej zamiłowanie do wagarów i bijatyk, no ale ostatecznie czymś te wszystkie bohaterki muszą się różnić poza fryzurą. Ustabilizowane życie Seong Eungyo ulegnie całkowitej zmianie za sprawą spotkanego na stacji metra bishounena (ale takiego prawdziwego bishounena, bez znajomości tekstu można by go pomylić z kobietą), który ratuje dziewczynę spod kół pociągu, a następnie przez magiczny fresk w pobliskim muzeum wyciąga na wycieczkę w odległą przeszłość, w świat magii i miecza. Wszystko wskazuje na to, że naszej bohaterce przyjdzie odegrać ważną rolę w owej przeszłości, tymczasem jednak musi – wspólnie z bishounenem – wymyślić jakiś sposób na wydostanie się z więzienia, do którego trafia wkrótce po przejściu przez fresk…

Jak łatwo zauważyć, wstęp powiela schematy znane z innych azjatyckich komiksów wydanych w Polsce (przychodzą na myśl Takamagahara i Fushigi Yuugi). Czy historia wyewoluuje w coś bardziej oryginalnego, zobaczymy w kolejnych tomach – tymczasem jednak nie zapowiada się zbyt interesująco. I niestety, całkiem możliwe że do tej ciekawszej części już nie dojdziemy, bo polskie wydanie komiksu zostało dosyć dawno temu zawieszone, a wraz z zaprzestaniem działalności wydawniczej przez Kasen, szanse na jego dokończenie spadły do zera.

Wydanie prezentuje średni poziom Kasenu, całkiem znośny z wyjątkiem tych tomików, w których zawiodła korekta. W Legend akurat pod tym względem nie zauważyłem większych problemów (choć drobne wpadki są), w związku z czym czytelnik może rozkoszować się stosunkowo dużym formatem, przetłumaczonymi onomatopejami, przyzwoitym drukiem i lakierowaną okładką z miękkiego papieru. Oczywiście, może także ubolewać nad brakiem choćby milimetrowych marginesów, co skazuje tomik na intensywne rozginanie – a i tak nie zobaczy się wszystkiego. Zabrało również numeracji stron, aczkolwiek przy szczątkowym spisie treści (dwie pozycje) nie ma to aż takiego znaczenia. Nie owijając w bawełnę, wygląda to wszystko bardzo ubogo, ale takie były i są realia wydawania komiksów japońskich i koreańskich.

Jeżeli chodzi o jakiekolwiek treści poza samym komiksem, recenzowany tomik prezentuje się bardzo skromnie. Trzy strony na samym końcu przeznaczone zostały na reklamę (kiepsko wydrukowaną) innych manhw Kasenu i to wszystko. Inaczej jednak niż w kuriozach wydawniczych z pierwszych lat komiksu azjatyckiego w Polsce, w Legend znalazły się wszystkie essentialia, tzn. karta tytułowa, stopka redakcyjna i spis treści. Można chcieć więcej, ale wymagać – już chyba nie.