Tanuki-Manga

Ostatni, dziesiąty tom Angel Sanctuary, przynosi odpowiedzi na wszystkie pytania i z hukiem zamyka całą historię. Sceną, na której rozgrywa się ostatni akt anielskiej sztuki jest Acilut – najwyższa warstwa Nieba. To tu przebywa Bóg oraz ten, którego tak bardzo pragnie odnaleźć Setsuna, Adam Kadmon. Wszyscy bohaterowie w pośpiechu zmierzają do boskiej wieży Etemenanki z zamiarem powstrzymania Rociela i uzyskania odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Jednakże koszmarna prawda, którą odkrywają, przechodzi ich najśmielsze wyobrażenia. Jak zakończy się spotkanie Mesjasza z Bogiem, czy uda mu się pokonać Rociela i ocalić już nie tylko Ziemię, ale również pogrążone w wojnie Niebo i Piekło? I czy zdoła odzyskać Sarę, aktualnie opętaną przez Sandalfona?

Trzeba przyznać, że Kaori Yuki w mistrzowski sposób odsłania wszystkie karty i prowadzi czytelnika przez labirynt wzajemnych powiązań i boskich intryg. Oprócz odpowiedzi na powyższe pytania poznajemy również historię miłości Lucyfera i Alexiel oraz przyczynę szaleństwa jej brata bliźniaka. Akurat w moim przypadku miało to niemałe znaczenie, ponieważ całkowicie zmieniło moje podejście do tej postaci. Tak się składa, że szczerze nie cierpiałam Rociela i życzyłam mu długiej i bolesnej śmierci. Ujawnione w ostatnim tomie fakty sprawiły, że nie tylko zaczęłam mu współczuć, ale też uznałam go za najbardziej tragicznego i doświadczonego przez los bohatera. Nagle wszystkie, nawet najbardziej negatywne postacie, okazały się tylko pionkami w zaplanowanej wieki temu grze. Swoją drogą, to pocieszające, że wizja Nieba autorki jest tylko literacką fikcją, nie pretendującą do bycia czymś więcej. Nie należę do ludzi szczególnie mocno wierzących, ale jednak mam nadzieję, że „boski świat” prezentuje się nieco bardziej optymistycznie. A skoro przy optymizmie jesteśmy, warto zwrócić uwagę, że ostatnia część Angel Sanctuary jest utrzymana w dosyć poważnym tonie. Scen humorystycznych czy rozładowujących napięcie jest jak na lekarstwo i nawet zazwyczaj „wyluzowane” postacie, jak Michael, Rafael czy Cry, tym razem zachowują powagę.

Uczciwie przyznaję, że marna ze mnie specjalistka, jeżeli chodzi o jakość druku i tłumaczenia. Z mojego, laickiego punktu widzenia, wszystko jest jak należy. Tomik czytało mi się znakomicie: nie zauważyłam żadnych poważnych potknięć gramatycznych czy stylistycznych, wypatrzyłam jedynie brak dosłownie jednej spacji między wyrazami. Poza tym, teksty wydają się lekkie, płynne i niezwykle naturalne, naprawdę przyjemnie się je czyta. Tak jak i poprzednie części, tomik posiada elegancką, lakierowaną obwolutę, która tym razem przedstawia Setsunę wraz z Sarą w otoczeniu czerwonych płatków róż; ten sam obraz możemy zobaczyć na okładce, tyle że w szarościach. Wnętrze mangi prezentuje się równie zachęcająco: odbitki są ostre i nasycone, a wszystkie rastry dobrze widoczne. Przy okazji warto zwrócić uwagę, w jak znakomity sposób Kaori Yuki ukazała młodnienie ciała Rociela. Proces ten nie był nagły, ale odbywał się stopniowo i te niespieszne zmiany, których kulminacja ma miejsce w ostatniej części, doskonale widać w poszczególnych tomach. Mimo że to już koniec cyklu, wydawnictwo nie pokusiło się o żadne dodatki, a ostatnie dwie kartki tomiku zajmują zapowiedzi wydawnicze.

Dziesiąty tom Angel Sanctuary jest zgrabnym i niezwykle udanym podsumowaniem całej historii. Kaori Yuki udało się stworzyć spójny i interesujący świat, zamieszkany przez pełne charakteru postacie, i utrzymać fabułę na wysokim poziomie. Na dodatek wciągającej opowieści towarzyszy piękna oprawa graficzna. Sądzę, że wybór akurat tego tytułu przez J.P.Fantastica był strzałem w dziesiątkę i zachęcam do zapoznania się z nim.