Tanuki-Manga

A po co?

Gra to gra, manga to manga. Nawet jeśli manga jest wierną adaptacją gry.
To dwa różne nośniki i to, co świetnie sprawdza się, kiedy sami kierujemy bohaterami, niekoniecznie daje taki sam efekt na papierze bądź w kinie, kiedy jesteśmy biernymi widzami (czego świetnym przykładem jest moim zdaniem najnowszy film „Tomb Rider”).

No a w dziale Tanuki Manga oceniamy… mangi.

Możesz pomóc i sama napisać newsa :> [link]

Przestałam czytać parę tomików temu, ale plotki o tym plot twiście wyskakiwały w necie od przynajmniej roku, jak nie dłużej, chociaż do końca nie chciałam uwierzyć, że Yana się na to jednak porwie, bo to takie… MEH. Cóż.

I nie, wydaje mi się, że problem z mangaczką jest taki, że ona chyba już ma dość tej mangi i nie ma sensownch pomysłów, zwłaszcza na to, jak to zakończyć, ale ciężko jej przerwać, bo wszyscy wiedzą, że drugiej takiej kury znoszącej złote jaja już nie wymyśli.

Dziękuję za miłe słowa na temat recenzji :)

Nie wszystkie moje teksty są tak radośnie zgryźliwie, tylko „Ren­‑ai Shijou Shugi”, „Desire Climax” oraz przede wszystkim trzy odsłony „Kindan no Koi”. Jakby co, życzę miłej lektury :>

Moje yaoice też?! Przy „Księciu przepisów” będziesz się dobrze bawił, mogę cię zapewnić. I żadne spoilery nie zaszkodzą xD

I nah, ja nie mam pretensji czy coś. Zresztą, zawsze jest możliwość napisania alta.

W którymś momencie w mandze jest wspomniane (chyba babcia Kakeru mówi to Naho i reszcie), że Kakeru nie chciał pomocy psychologa/psychiatry. A niestety pierwszym krokiem do udanej terapii jest chęć samego zainteresowanego. Bez tego ani rusz.

No i ten spoiler co do zakończenia, faktycznie… Ale sama se teraz mogę pluć w brodę, mogłam napisać tę recenzję dawno temu, bez spoilerów --'

Nie dałam rady przeczytać pierwszego tomu w całości, nie jestem więc w stanie ocenić tego jako kryminału, za bardzo już na samiutkim początku zraziłam się do tego tytułu przez warstwę wizualną. To co robi z ciuchami Yana Toboso w „Kuroshitsuji” jakoś daję radę zdzierżyć, bo ona generalnie ubiera tak pseudo­‑wiktoriańsko wszystkich (chociaż w najnowszych tomach już naprawdę przegina i zaczynam mieć dość), ale z tego, co widzę, Ki Ha Lee starała się jednak nie fantazjować za bardzo. Tym bardziej więc…

warto docenić, że już choćby pokazanie Lizzy i jej ulubionych krynolin musiało wymagać sporego wysiłku

Szkoda, że autorka rysunków nie włożyła trochę tego wysiłku w dokładniejsze przypatrzenie się zdjęciom sukni z danej dekady. Doceniłabym bardziej.

Zapłakałam (w duszy) i zrobiłam ogromnego facepalma na widok sukni, którą ma służąca Lizzy (na logikę wypadałoby, że to przyzwoitka, ale kto to wie…). To cholerny fason z cholernego początku lat 80. XIX wieku. I naprawdę to widać na pierwszy rzut oka (zwłaszcza w pierwszym, najpierwsiejszym kadrze, w którym mamy okazję ujrzeć Lizzy), jak bardzo krój tej sukni różni się od strojów inych kobiet. I nie, ta suknia nie jest wąska dlatego, że owa panna stoi na niższym szczeblu drabiny społecznej i nie starczyło jej pieniędzy na więcej materiału, to po prostu zwykły brak wiedzy i ignorancja rysowniczki.

Niesforna grzyweczka Lizzy mnie dobiła, w sprawę z poślubieniem KAMERDYNERA (czy też krypto­‑prawnika, whatever) wolałam się nie zagłębiać, bo rozbolała mnie od tego głowa. Nie, nie i jeszcze raz nie.

Obawiałam się tego, jak oni rozplanują ten długaśny tytuł na okładce… i słusznie się obawiałam. ŹLE TO WYGLĄDA :| I czcionka zupełnie nietrafiona. Ech…

ŁAAAA~!! Ła, ła, ła, ła, świeżutki news!
Tego lata „Orange” dostanie anime! Zupełnie się tego nie spodziewałam! Och, jak czekam na lato teraz…

Źródło: ANN & oficjalna strona [jp]

Grisz, a „Potworny Regiment” i skrót „POR” nie są czasem takim puszczeniem oczka do fanów Pratchetta? Bo chociaż mangi jako takiej nie czytałam, skojarzenie było u mnie błyskawiczne.

Wiesz, Lin, ja wiem, że to przeszło przez korektę Ave i Meru tudzież jeszcze kogoś innego, ale mimo to mam wątpliwości co do tego rzucania „shake'em” (czytałoby się to dosłownie: szejkem, bardzo twardo i dziwnie trochę) – twoja propozycja nie wydaje mi się najwłaściwszą formą, bo po „k”, a przed „e” wyraźnie słychać coś jeszcze, tak więc taki zapis (jak w przypadku nazwiska Snape, kiedy po „p” nie ma nic i zapisujemy to „Snape'em”) raczej odpada.

Tym niemniej zapis zastosowany w mandze też jest nie do końca dobry, chociaż bliższy wzorcowi – „shakiem” (SJP PWN, Dobry Słownik, WordList) niż twoja wersja. Chyba że od tamtego czasu językoznawcy, jak to często bywa, zmienili zdanie, gnębieni uzusami i innymi takimi. Wtedy wycofuję moją uwagę.

Tfu, nie DiaLo, tylko Brothers Conflict. Pomyliły mi sie kalki adaptacji otome game.

Mój Boże, cóż za rozczeniowa postawa (w komentarzach do Diabolik Lovers też). Jak tak bardzo cię to gnębi, to sama dodaj ogryzek. Nie zajmie ci to dużo więcej czasu niż napisanie komentarza.

Nie, to jest manga jak najbardziej dla pań.

Gdyby motyw „sadystyczny i poniżający drań, który jednak w głębi serca mnie kocha, tylko musi to do niego dotrzeć, i będzie happy end (chociaż nadal może będzie się nade mną znęcał, ale to takie sexy)", wszystkie te otome game w typie „Diabolik Lovers” czy „Amnesia” (wg ankiety Touma, który z miłości zamknął heroinę w klatce, okazał się najpopularniejszym wśród Japonek bohaterem gry) oraz naprawdę duża ilosć drama CD w typie „Bad Medicine -Infectious Teachers-" czy „ALICE=ALICE” w ogóle by się nie sprzedawały (a studio Rejet to by już w ogóle splajtowało dawno temu…). A się sprzedają, i to jak jeszcze! Akurat ta gałąź biznesu kwitnie.

Japońscy salarymani nie mają z tym nic wspólnego. Robisz nadinterpretację, i to dość feministyczną. Zresztą, wystarczy spojrzeć na ogromny sukces tego pseudo sado­‑maso badziewia „50 twarzy Greya” – takie fantazje tkwią też w kobietach. A już motyw „wydobywania z brutala jego dobrej strony, nie tracąc przy tym całkiem brutala” jest chyba jednym z najstarszych możliwych.

co Google tłumaczy jako odrodzenie/wskrzeszenie/renesans

<facepalm>
Bardzo cię przepraszam za tę reakcję, ale wierz mi, Google Translate to NIE jest argument. Naprawdę. (W tym miejscu kwestionuję użycie GT jako wyroczni, nic innego.)
Z drugiej strony Isayama też mógł użyć GT (ughhhhhhh, why?, kup se słownik, koleś…) i dojść do takich wniosków, więc generalnie wychodzimy na zero. Zwłaszcza że Levi może faktycznie być szansą na odrodzenie ludzkości.

Swoją drogą to ciekawe, że obalasz moją logikę tak, jakbyś chciała dowieść, że Mikasa i Levi jednak nie są spokrewnieni.

Właściwie to… nie. Jest mi to głęboko obojętne. Myślę, że zakwestionowałam raczej oczywistość podejrzeń odnośnie Mikasy i Leviego. Zwłaszcza że opierały się głównie na podobnym talencie (jak dla mnie to żaden argument) i podobieństwie wyglądu (którego ani razu nie dostrzegłam przebijając się przez te wszystkie bazgroły mangaki). Dla mnie to nie było takie oczywiste, więc krzyknęłam: veto! ;)

Wiesz, ten komentarz wisi tu od 2 lat i moderatorstwo nie zareagowało, więc jednak trochę się czepiasz, moim zdaniem.

Te emotikony to kaomoji, tak dla twojej wiadomości. To raczej typowy sposób pisania japońskich nastolatek – chociaż nie tylko, piszą tak różni ludzie, wystarczy posiedzieć trochę na japońskich portalach społecznościowych, Nico Nico Douga czy chociażby głupim Twitterze.
Więc ja tu widzę po prostu bardzo silną inspirację w pierwszym komentarzu, a prowokację w drugim, ale sam się prosiłeś swoim czepialstwem.

PS Tak w ogóle te emotikony w komentarzu mają sens i ja tam ogólny komunikat rozumiem.

Z prawie wszystkim, co napisałaś, się zgadzam, bo ma to sens, ale co do jednego fragmentu mam wątpliwości:

Levi i Mikasa mają ten sam wrodzony talent i są rysowani podobnie (a przy takiej różnorodności twarzy od Isayama­‑sensei trudno nie zacząć czegoś podejrzewać

1. Stwierdzenie, że rysowani są podobnie, jest bardzo na wyrost. Zwłaszcza, że, jak napisałaś, oglądasz tylko anime, które jest jakieś 100 razy ładniejsze. Bądźmy szczerzy – Isayama rysuje paskudnie, a już zwłaszcza twarze wychodzą mu bardzo różnie – nawet jednej i tej samej postaci. Więc tak naprawdę nie można nic brać jako pewnik, bo może to była tylko krzywa kreska. Jednym z powodów, dla których odpadłam od mangi SnK, było to, że w którymś momencie Erwina poznałam tylko po tym, że  kliknij: ukryte  nie miał ręki. Z twarzy w życiu bym nie powiedziała, że to on, ot jakiś kolejny random blondas.
W niektórych ujęciach widać, że Mikasa ma, powiedzmy, skośne oczy. Czasem ma jednak normalne (ale w mangach i anime to akurat nic nie znaczy). Oczy Leviego natomiast są bardzo charakterystyczne, ale przy (braku) stylu rysowania Isayamy można to uznać za: a) skośność; b) tzw. „ciężkie powieki”; c) wieczny kac i światłowstręt oraz ogólną pogardę i obrzydzenie światem, w którym przyszło mu żyć.
Poza tym, czy ja wiem, czy Levi się aż tak bardzo wyróżniał na tle urody reszty? Ciemne włosy, małe, podkrążone oczka, wiecznie niezadowolony wyraz twarzy – Hitler też tak wyglądał, a zdecydowanie był Europejczykiem (kładącym nacisk na aryjski typ urody, zawsze mnie to śmieszyło, tak nawiasem mówiąc).
2. Jednak trudno zacząć coś podejrzewać z innych powodów niż wygląd, bo „Mikasa” to typowo japońskie imię. Zresztą jedyne w całej mandze chyba. „Levi” (a w tamtych zamierzchłych czasach pierwszych tomów jeszcze na dodatek „Rivaille” lub „Rivai”) to zdecydowanie nie japońskie imię. Wywodzi się ono z tradycji żydowskiej – już dalej od Japonii chyba nie można było trafić.
3. Talent nie jest argumentem, tak naprawdę. Może być, bardzo słabym zresztą. Ale nie jest, w większości przypadków. Na świecie trafia się cała masa ludzi, dajmy na to, genialnie grających w tenisa – ale to nie znaczy, że są ze sobą spokrewnieni czy w ogóle mają ze sobą cokolwiek wspólnego (oprócz tego, że dobrze grają w tenisa).

autor to ukrywał, co nie ma najmniejszego sensu w świecie przedstawionym, gdzie wszyscy używają imienia i nazwiska

No właśnie :)
Skoro wszyscy przedstawiają się z imienia i nazwiska, a jeden jedyny Ravioli nie, to od samego początku dało się wyczuć, że coś tu jest na rzeczy. Dla mnie w każdym razie zawse to było oczywiste.

Wydaje mi się, że to jednak spoiler. W tomie 1 ani razu nie pada jego nazwisko, Levi zawsze przedstawia się tylko z imienia.

Niby w mandze już od dawna wiadomo, jak się nazywa, ale ta dwutomówka to całkiem osobny twór, więc moim zdaniem z recenzji powinno zniknąć nazwisko.

Istnieją jeszcze takie rzeczy jak erraty i wydania kolejne, w ktorych może już nie być błędu – acz nie sądzę, żeby faktycznie się komuś chciało.

Zdecydowanie Orange. Ścieżki próbowałam przeczytać zanim jeszcze ukazały się w Polsce, ale odpadłam dość szybko, bo po raz tysięczny kolejna mangaczka shoujo próbowała mi wmówić, że z buca do n­‑tej potęgi jest zajebiaszczy amant. Za to w przypadku Orange połykałam tomik za tomikiem sama nie wiem kiedy.

Nie pochwala?

Faktycznie, nie zauważyłam, żeby główna bohaterka została ukarana za prześladowanie, stosowanie przemocy oraz gwałt (całe szczęście, że przypadkiem nie skończyło się na nieumyślnym zabójstwie, jak mu przyłożyła parasolką).

Zauważyłam natomiast, że dziewucha za swoją patolkę dostaje w nagrodę wymarzonego faceta. Super.

Jak w tytule – pytam z ciekawości, bo zastanawia mnie jedna rzecz w recenzji pierwszego tomu.

Od kiedy stosowanie dwóch pytajników obok siebie jest poprawne i dopuszczalne?

Niektórzy potrafią czytać i rozumieć po angielsku. Nie sądzę, żeby jakakolwiek polska grupa translacyjna miała Okane jako jeden z swoich projektów.