Tanuki-Manga

Poruta? :D a nie chodzi przypadkiem o karutę? Chyba, że to jakaś dziwna odmiana pisowni… ps. a oburzenie rozumiem. To, co bohaterka wyprawia z Taichim w późniejszych rozdziałach mangi to właśnie ''wstyd, hańba i poruta'' :P

Sympatyczne shoujo z pełnym pakietem zalet i niedostatków tego gatunku, ale nie o tym chciałam tu pisać. Tonari…warto ugryźć dla jednego elementu, który moim zdaniem został zrealizowany perfekcyjnie. Otóż ta dość schematyczna opowieść zawiera jeden z najciekawszych, najbardziej sympatycznych i najbardziej przekonujących portretów ''Tego Drugiego'' jakie dane mi było spotkać w mandze  kliknij: ukryte  (tak Yamaken, to na twoją cześć ^^). Jest to też druga, po Ao Haru Ride manga, która aż prosi się o złamanie schematu  kliknij: ukryte  nierozerwalności związku głównej pary bohaterów, która pomimo problemów praktycznie zawsze zmierza do nieuchronnego, pozytywnego końca. Od czasu do czasu autorom mang udaje się stworzyć nietuzinkowych bohaterów, którzy w pełni zasługują na to by zrzucić z piedestału mrukliwych, ''mrocznych'', egoistycznych (żeby nie napisać wprost ''patologicznych'') typków z pierwszego planu i zasłużenie zająć ich miejsce. Marzy mi się historia w której  kliknij: ukryte  Yamaken, Kikuchi i tym podobni zostaną wyrzuceni z friendzonu raz a skutecznie. Niezmiennie marzy mi się też autor, który wreszcie odważy się na takie rozwiązanie…

Mi też ten jeden wątek zupełnie ''nie pasuje'', ale co zrobić :F Na pocieszenie dodam, że anime ogląda się naprawdę przyjemnie i – jak napisał już zensc – fabuła urywa się w ''odpowiednim'' momencie :) A co do kontynuacji, pożyjemy zobaczymy…

A zgadnij ;)... po szczegóły odsyłam na fora dyskusyjne. Chociaż można i sprawdzić samemu. Wiem, że niektórym takie  kliknij: ukryte  ''romantyczne'' rozwiązanie się podoba, mnie zaskoczyło totalnie. Jak po takim finale patrzeć na pierwszą część opowieści?

W takim razie masz szczęście, że nie dotrwałeś do finału… to dopiero byłby szok :] Mangę znam pobieżnie, ale i tak ciężko mi uwierzyć, że zdecydowano się na takie a nie inne rozwiązanie fabuły. Mogę tylko zdradzić, że w dalszej części mangi  kliknij: ukryte  relacje pomiędzy Rin a Daikichim przechodzą w zupełnie ''inny wymiar'', niekoniecznie taki jakiego życzyłby sobie czytelnik. Przypuszczam, że japoński czytelnik jest dużo bardziej tolerancyjny, ale dla mnie taki ''finał'' relacji przybrany ojciec (!)/nastoletnia córka jest nie do zaakceptowania :/ A szkoda, bo ''Usagi'' to niesamowicie ciepła opowieść, nie tylko o rodzicielstwie. Wyjątkowo mam nadzieję, że twórcy anime dadzą upust fantazji i stworzą alternatywne zakończenie >-<

Szczerze mówiąc nie mam pojęcia jak to ocenić (ani tym bardziej zinterpretować). Nie przepadam specjalnie za  kliknij: ukryte  wątkami makabrycznymi, ale doceniam umiejętność stworzenia odpowiedniego nastroju. Chyba najlepiej pasuje tu słowo ''niepokojący''. Kreska na plus a dziewczynka przypomina mi strasznie blame'owską Cibo (dopiero później skojarzyłam nazwisko autora). Oddzielna nagroda należy się też za zdanie rozpoczynające opowieść :))) Właśnie tak powinno się wprowadzać czytelnika w totalne osłupienie x] Efekt murowany.

Trudny temat, problem jak najbardziej poważny i niestety bardzo ''na czasie'', co wiem także z własnego doświadczenia (nabytego po obydwu stronach barykady). Nie nazwałabym tej mangi genialną, ale doceniam trud włożony już w samo przedstawienie takiego tematu. Opowiedziana historia jest dość prosta, podział bohaterów raczej czarno­‑biały (sensei – jakże typowe zachowanie!), na szczęście nie mamy tu spodziewanego,  kliknij: ukryte  hiper­‑dramatycznego zakończenia. Mamy za to morał i zakończenie, które wbrew pozorom nie jest ani naiwne ani tak zupełnie nierealistyczne. Dodatkowy plus dla wątku córka­‑matka. ''Vitamin” na pewno można polecić nie tylko jako odskocznię od historii typu kocha/nie kocha/kocham dwóch.

ps. swoją drogą, niezła recenzja i świetny cytat z Bursy ;)

Doskonała rozrywka dla każdego, kto czuje potrzebę oderwania się od szarej codzienności. Balsam na skołatane serce (i nerwy :D). Nie będę się rozpisywać, bo przypuszczam, że każdy kogo zachwycił specyficzny klimat anime prędzej czy później dotrze jakoś i do mangi.

ps. nie jestem wielbicielką komiksów a Ouran to druga manga jaka kiedykolwiek trafiła w moje ręce, niech to zatem podsumuje moją ocenę :)))

Gorąco polecam mangę (sama czytałam w wersji angielskiej). Anime obejmuje mniej więcej połowę oryginalnej historii (a ta jest bardzo ciekawa). Większość wątków w mandze jest w oczywisty sposób poszerzona, cała historia dojrzalsza podobnie jak charakterystyka bohaterów (szczególnie wątek Tamakiego, Kyoui i bliźniaków). No i oczywiście humor ;) (osławiony wątek Alicji w Kranie Czarów jest tu dużo, duuuużo lepszy). Polecam!