Tanuki-Manga

Miałam wystawić 6, ale wystawię 7. Przez historię z psem -jest bardzo wyjątkowa i bardzo do mnie przemawia, co rusz do niej wracam. Polecam mangę, nie tylko fanom gatunku ;)

Książkę czytałam i wywarła na mnie bardzo duże wrażenie. Za mangę wzięłam się przez przypadek i zajęło mi parę stron by zdać sobie sprawę, że ja już znam tę historię. Przez to właściwie przeleciałam mangę dosyć pobieżnie, nie chciałam sobie zepsuć wrażeń z książki (manga rozwiewa w końcu niektóre nasze wyobrażenia z lektury oryginałów). W każdym razie chcę powiedzieć, że w mandze zabrakło mi dwóch rzeczy, które w książce były one pokazane o wiele bardziej brutalnie, przejmująco i smutnie. Kto dociekliwy nich czyta ukryte - kliknij: ukryte  Pierwsza rzecz to niewidomy brat głównego bohatera. W książce był absolutnie najtragiczniejszą postacią -scena wykorzystania seksualnego przez innych chłopców z sierocińca jest po prostu dla czytelnika traumatyczna, nie mogłam przestać o niej myśleć. Druga to śmierć głównego bohatera. W książce była opisana od początku do końca, a nie niedopowiedziana, jak to ma miejsce w mandze. Mówiąc krótko -komu się spodobało, temu polecam książkę. Wygląda może na to, że robię reklamę, ale książka jest naprawdę dobra, o wiele bardziej smutna i wstrząsająca.

Dobra już ogarniam ;)

Po horrorach spać nie mogę, po mangach tego pana również. Po Uzumaki miałam tydzień niespokojnych nocy, Gyo się nawet nie podjęłam, ale postanowiłam spróbować z Black Paradox. I bardzo dobrze to przeżyłam. Przyznać muszę, że nie było tam dla mnie ani jednego naprawdę strasznego momentu (szok!). Albo ja dojrzałam do horrorów, albo naprawdę manga jest wyjątkowo spokojna. Tylko ten dodatek.. Lizawa. Najmocniejszy motyw z całej mangi, ale nie tak mocny jak to co się działo w Uzumaki. Tak więc polecam takim strachajłom jak ja, dobra manga wprowadzająca w świat Ito :)

Całkiem miło się czytało, ale większych emocji nie wzbudziło. W sumie czemu się dziwić, przecież większość tych historii znamy od maleńkości. Nie wyszło jednak nudno, bo autorka zmieniła trochę bieg wydarzeń, przez co postacie mają więcej uroku i charakteru. Co do kreski powiem tak -nie przeszkadzała. Proporcjonalna, miejscami urocza, ale w sumie nic więcej. Ale to co naprawdę utrudniało mi lekturę, to układ kadrów. Tak naćpanej mangi dawno nie czytałam! Kadr na kadrze, wuchta dymków -nie powiem, robi to wrażenie, ale niesamowicie utrudnia sprawę czytelnikowi. W ogólnym rozrachunku uznaję mangę jako dosyć ciekawe doświadczenie, jednak na pewno nie będę do niej wracać.

Świetna manga! Naprawdę polubiłam autora. Końcówka jest naprawdę emocjonująca i miejscami nawet komiczna. Po prostu cudo -jak ktoś lubi wszelkiej maści patologie, to naprawdę polecam.

Doceniam, że autorka poszła w stronę egzystencjalnych dylematów i rozterek bohaterów, ale niestety (moim zdaniem) przegięła. Wyszedł z tego pseudo­‑psychologiczny bełkot (mocne słowo, ale samo mi się nasuwa). Nie wiadomo jak to ugryźć. Do Death Note mam sentyment (moje pierwsze anime i pierwsza manga), lubię również ambitniejsze dzieła, ale po przeczytaniu „Nearly” czuję po prostu rozczarowanie. Kreka nie przypadła mi do gustu -postacie często są zdeformowane. Tyle.

Cienkie to, cienkie. Ni to ciekawe, ni to specjalnie zabawne. Dziwię się, czemu Waneko zabrało się za coś takiego, chyba tylko ze względu na dosyć świeże anime. Osobiście wymiękłam po 2. tomie, zupełnie nic mi się nie spodobało (tak, kreska również). Nikomu nie polecam.

Zgadzam się ze wszystkim oprócz Alicji. Dla mnie była równie słabą postacią co towarzyszące jej bishe.

Fanka CLAMPu ze mnie kiepska -przygodę z X zakończyłam na 10. tomie, Chobits przeczytałam całe. I tyle w temacie. Twórczość grupy lubię, ale szaleć nie szaleję. Kobato zakupiłam z czystej ciekawości. Fabularnie nie powala, jej pies jest niesamowicie irytujący, a postacie są już chyba rozciągnięte do granic możliwości. Ale manga ma to coś. Taki urok i po prostu miło się ją czyta, przypomina mi się trochę pierwsze sielankowe tomiki Chobits. Tak właśnie jest -miło i sielankowo. I to tyle. To jedyny powód dla którego będę dalej kupować ten mało ambitny tytuł. No, może jeszcze dla tych wszystkich pytań, które nasuwają się po lekturze pierwszego tomu. Kobato opiszę dwoma słowami -„miłe czytadło”.

Wszyscy się zachwycają, liczba fanów tego tytułu wśród moich znajomych wzrasta, a ja, kurczę, nie wiem w czym rzecz! Czytam, bo czytam -kumpela pożycza. Nie jest złe ani słabe, nie, ale nie jest też specjalnie dobre. Dla mnie nie ma tu „tego czegoś”, co odnalazłam np. w „Battle Angel Alita”, „Opowieści panny młodej” czy nawet takim „One Piece”. Nie licząc tej dziewczynki ze skrzydłami i Badou, który bez wątpienia jest moim ulubionym bohaterem, nie mogę się przywiązać do żadnej z postaci. Mam wrażenie, że co druga postać nie zmienia wyrazu twarzy i emocji (np. pannica z kataną -śliczna, ale niezmienna buźka). O akcji nie mam zbyt wiele do powiedzenia -jakaś tam jest. Traumatyczna przeszłość (nie wypadająca w większości zbyt przekonująco), te pościgi, te wybuchy -łubudubu w amerykańskim stylu, czyli coś czego nie kupuję. Co do strony wizualnej -jest ok. Denerwuje mnie ta wszechobecna biel pustki, aż się odechciewa czytać, ale postaci wyglądają ciekawie. Kreska jest ładna, odbiega trochę od tych dzisiejszych wielkookich rysunków na jedno kopyto, a i kadry ciekawe.

No nic, poczytamy, zobaczymy. Byłabym wdzięczna, gdyby ktoś mi napisał za co on lubi „Dogs”.

Kawał porządnej mangi -miejscami okropnie obrzydliwej, niepokojącej i po prostu dziwnej. Lektura skłaniająca do przemyśleń. Naprawdę, gdy zacznie się czytać nie można przestać. Rysunki są bardzo realistyczne, co jest niewątpliwym plusem. Osobiście bardzo przywiązałam się do „pary” głównych bohaterów (szczególnie do Manabu, który sprawia mylne pierwsze wrażenie). Uważam, że nie będą to puste słowa, jeśli napiszę, że każdy w tej mandze odnajdzie cząstkę siebie. Pewnie będzie to ta najbardziej skrywana, zapomniana cząstka, której najchętniej byśmy się pozbyli.

Ciekawa manga, nie powiem. Ale trochę nie ograniam, dlaczego te zwierzaki wyglądają jak ludzie :I

Takie tam miłe czytajło, spodziewałam się czegoś gorszego, patrząc na niektóre opinie w Internecie. Odkrywcze, ani specjalnie zaskakujące nie jest, ale ma parę naprawdę fajnych momentów. Ładna kreska, spoko bohaterowie. Mi najbardziej spodobał się trzeci wątek. Mimo, że mangę pożyczyłam od koleżanki, to i tak nie żałowałabym tych parunastu złotych na zakup z własnej kieszeni.

Jakimś cudem udało mi się dorwać wszystkie tomy. Chyba moja ukochana manga, podoba mi się, że akcja cały czas gna do przodu, a Alita się zmienia. Szczegółowa kreska, a ten żółty papier prezentuje się przy niej znakomicie. Kto jeszcze nie kupił -naprawdę polecam, za rok może już być poważny problem z nabyciem tytułu.

Jestem dopiero na 4 tomie, akcja mnie jakoś super nie porwała, ale postacie jak najbardziej do mnie przemawiają (Kamui!!), nawet taka Kotori. Ale na pewno będę kupować do końca dla jednego prostego powodu -strony wizualnej. Kreska może nie do końca w moim typie, ale rozmieszczenie kadrów, tła, detale -normalnie C U D O! Jeszcze tak pięknych stron nie widziałam, jestem pod ogromnym wrażeniem i podziwem dla rysowniczek.

Jestem dopiero na trzecim tomie, ale jak dla mnie „Last Order” brak klimatu z pierwszej serii. „Battle Angel Alita” czytałam dawno, nadal z sentymentem wracam do tego tytułu. A „Last Order”.. No nie wiem. Nie mogę się w to wkręcić, nie wciąga już aż tak i niezbyt łapię się w akcji. Będę czytać dalej i zobaczę -może mi się w końcu spodoba.

Manga zapowiadała się naprawdę dobrze. Ale aktualne wydarzenia są tak niesamowicie nudne, że aż nie chce mi się czytać, tylko wertuję kartki (mangę pożyczam od koleżanki). Mam nadzieję, że Kishimoto odejmie walk, a doda wątki przyjaźni, które przecież wciąż są obecne, ale nikną w tłumie bijatyk. Poczytałabym sobie taki sielankowy chapter.

Anime prawie na pewno nie powstanie, bo nie jest to manga, a koreańska manhwa. A ekranizacje manhw nie są rzeczą częstą.

Zawsze pozostanę wierną fanką anime (wiadomo -muzyka, kolory, ruch, robią swoje). Manga jest bardzo fajne, choć anime lepsze. Kreska w mandze jest oszczędna, często niezbyt staranna. Bez ówcześniejszego zapoznania się z anime niekiedy trudno zrozumieć o co chodzi. Ale i tak wszystkim fanom serii gorąco polecam.

Mi te historyjki przypadły do gustu -dobrze przemyślane i zabawne. Z kreską jest troszkę cieniutko, nie jest to ten sam poziom co w One Piece, ale można to zrozumieć -Oda stworzył Wanted przed OP.

Historyjka Romance Dawn jest prototypem początku przygody Luffiego, nie występuje w nim Shanks, tylko dziadek gumiaka.

Dla fana OP pozycja obowiązkowa. Można ją ściągnąć po polsku tutaj:

Nie zamieszczamy odnośników do nielegalnych źródeł.
Moderacja.