Tanuki-Manga

Chociaż już długo nie logowałam się na tę stronę, teraz to zrobiłam żeby się z Tobą zgodzić :) Czytając recenzję zastanawiałam się „czy to na pewno ta manga?” bo zarzuty stawiane jej przez Recenzentkę nijak mi do niej nie pasowały – bohaterowie nie wydawali mi się płascy, kreska bardzo mi się podobała, czytając nie czułam się jakoś specjalnie senna. Warto wspomnieć, że jeden z współautorów był blisko związany z japońskim środowiskiem medycznym, to świadczy na korzyść mangi, przynajmniej jeśli chodzi o realizm. Też zamierzam potraktować tę recenzję jako dowód na to, jak bardzo mogą różnić się gusta :)

Niestety, Kyosuke Motomi to jednak kobieta :) Ale też bardzo podobają mi się jej mangi, nie są takie słodkie i naiwne jak większość mang shoujo. Zwłaszcza bohaterki w „Seishun Survival” potrafią wziąć sprawy w swoje ręce, zamiast panikować :)

Hm, skoro ktoś już poruszył ten temat, to może ja też się wypowiem :) O ile bełkotem bym tej recenzji nie nazwała, to zgodzę się, że dość ciężko się ją czyta – nagromadzenie cudzysłowów, metafor i „krążenie” wokół tematu zamiast przejścia do rzeczy sprawiają, że konkrety gdzieś giną. A że te konkrety dotyczą głównie osobistych odczuć recenzenta i mało istotnych (z punktu widzenia czytelnika) szczegółów, trudno znaleźć w recenzji odpowiedź na proste pytanie „czy warto to przeczytać?”. A przecież tego się przede wszystkim od recenzji oczekuje.

Bardzo interesująca manga. Nie przepadam za tytułami tego rodzaju, gustuję w bardziej typowych mangach, np Clampa – Takemitsu Zamurai to wyjątek. Kreska jest bardzo charakterystyczna, nawiązująca do tradycyjnego malarstwa japońskiego, z początku może sprawiać wrażenie niedbałej, ale kiedy już się do niej przyzwyczai można dostrzec, że „coś” w niej jest :) Także sposób prowadzenia narracji jest dość nietypowy, na przykład fragmenty ukazane z punktu widzenia zwierząt. Ta manga jest inna – ale „inna” nie znaczy „zła”, wręcz przeciwnie.

Bardzo ciekawa manga. Przypomina trochę serial „Zagubieni” (przynajmniej z początku), ale jest bardziej logiczna i mniej pogmatwana (chociaż autorka nie śpieszy się z odkrywaniem tajemnic). Bohaterowie są bardzo różnorodni, a wydarzenia przedstawione z różnych punktów widzenia, co również stanowi duży plus. Kreska może nie jest idealna, ale autorka nieźle podciągnęła się w rysowaniu od czasów „Basary”. Bardzo polecam.

Dziwna manga. Kreska jest bardzo ładna – ciekawe projekty postaci, dopracowane kadry i tak dalej, zresztą widać to nawet po okładce. Ale za to fabuła wydaje się bardzo… chaotyczna, jakoś nie mogłam zrozumieć o co chodzi. Spotkałam się już z podobnymi komentarzami, więc najwyraźniej nie jest to tylko mój problem…

Przyjemna komedia :) Zazwyczaj nie podobają mi się manhuy (czy jak to się odmienia), ale to jeden z wyjątków. Kreska jest bardzo w stylu shoujo, z kwiatuszkami, iskierkami i tak dalej, ale nawet mi się podobała – no może poza tym, jak autorka rysuje włosy, postaci wyglądały jakby miały jajowate głowy.
Może nie jest to bardzo ambitna manga (manhua), ale z pewnością warto ją przeczytać.

Tę manhwę warto przeczytać choćby dla samej kreski (która jest prześliczna), a i fabularnie jest bardzo interesująca. Zarzucić jej mogę tylko to, że jest za krótka – siedem tomów to w tym przypadku bardzo mało, a zakończenie sprawia wrażenie zbyt nagłego. Również niektóre postaci nie dostały od autorki tyle uwagi, na ile zasługiwały. Ale mimo wszystko to jedna z lepszych manhw, jakie czytałam (szkoda, że Kasen nie wydało jej zamiast średniego Les Bijoux). Polecam.

Słyszałam sporo pochlebnych opinii o tej mandze, ale kreska jest tak paskudna, że nie mogłam jej czytać. Pewnie większości czytelników to nie przeszkadza (i lepiej się tym nie zniechęcać), ale ja jestem akurat na to bardzo wyczulona.

Hm, mi to na przykład nie przeszkadza :) Jeśli recenzowana manga nie ma żadnych zalet, recenzja właściwie ogranicza się do „Kreska jest brzydka. Fabuła jest beznadziejna”, a jeśli recenzent chce dodać coś więcej, zamienia się to w litanię wad, którą naprawdę kiepsko się czyta. Trochę humoru równoważy beznadziejność mangi :) A informacyjną funkcję recenzji ten tekst spełnia, więc nie widzę problemu.

Bardzo ciekawa manga – jeden z autorów był lekarzem, więc problemy związane z japońską służbą zdrowia są realistycznie przedstawione. Chociaż wydaje mi się, że manga rozgrywająca się w polskim szpitalu byłaby jeszcze ciekawsza ;)
I jeszcze jedna uwaga – jeśli ktoś zamierza zabrać się za tę mangę, to radziłabym nie sugerować się pierwszym rozdziałem. Jest w zupełnie innym stylu niż reszta.

20th century boys to chyba zbyt poważna manga, a poza tym dość długa. Ostatnio wydawcy wolą chyba trzymać się bardziej rozrywkowych tytułów.

Jestem teraz mniej­‑więcej w połowie i muszę przyznać, że jak na razie to najlepsza manga, jaką w życiu czytałam. Naprawdę trudno się od niej oderwać. Ocena „10” to dla niej za mało, powinna mieć jakieś specjalne wyróżnienie ;) Szkoda tylko, że chyba nie doczekamy się wydania „20th Century Boys” w Polsce.

Zauważyłam, że Hana Kimi jest w kategorii shounen­‑ai/yaoi… Czy ktoś mógłby mi wytłumaczyć dlaczego? Oznaczyłam ten komentarz jako „do mangi” bo zakładam, że to nie jest błąd, tylko coś mi umknęło przy czytaniu…

„Double arts” bardzo dobrze się zapowiadała – ładna kreska, dość ciekawa fabuła itd. Niestety, Japończykom chyba nie przypadła do gustu i została zakończona na trzecim tomie, zupełnie bez sensu. Szkoda, bo naprawdę miała potencjał.

„Akira” to dość specyficzna manga, na pewno nie każdemu przypadnie do gustu. Mi na przykład nie spodobała się zamotana fabuła (a może to ja jej nie zrozumiałam, nie wiem). Trudno mi się wypowiedzieć co do kreski – z jednej strony ten styl niezbyt mi się podoba, a z drugiej  – niektóre strony naprawdę robią wrażenie, podobnie jak okładki. Anime radziłabym obejrzeć wszystkim, a jeśli komuś bardzo się spodoba, to wtedy można sięgnąć po mangę.

Nie interesuję się sportem, zwłaszcza futbolem amerykańskim, ale moim zdaniem Eyeshield 21 to świetna manga :) Kreska jest wyjątkowo ładna i dopracowana jak na mangę shonen, spodobała mi się od pierwszego tomu, a potem było jeszcze lepiej. Podoba mi się też sposób ukazania postępów Seny – nie pojmuje wszystkiego w lot i musi ciężko pracować na sukces. Mecze są trochę schematyczne, ale rekompensują to bohaterowie i relacje między nimi. Mój faworyt to oczywiście Hiruma, ale reszta bohaterów też posiada głębię psychologiczną (nie wiem, jak to inaczej nazwać), przez co budzą sympatię. Eyeshield 21 to jedna z najlepszych mang, jakie czytałam, a na pewno najlepszy sportowy shonen.

Na pewno warto przeczytać tę mangę, chociaż rewelacyjną bym jej nie nazwała. Powinna spodobać się fanom Saiyuki – trochę mniej w niej humoru, ale jest w podobnym stylu. No i kreska pani Minekury – jest dość charakterystyczna, nie każdemu przypadnie do gustu. Zwłaszcza sposób, w jaki rysuje kobiety jest dość dziwny.

Dość ciekawa manga. Krótka, ale to akurat zaleta – trzeba wiedzieć kiedy skończyć, a pomysł, na którym opiera się manga nie wystarczyłby na więcej rozdziałów. Ale najbardziej spodobała mi się kreska, która jest bardzo ładna. Na pewno warto przeczytać.

Raczej nie gustuję w mangach, w których sceny walk ciągną się przez kilka tomów, ale kreska naprawdę mnie urzekła – zdecydowanie zasługuje na 10 punktów. Szczególnie podoba mi się nawiązywaniedo tradycyjnej sztuki japońskiej w kolorowych stronach. Nie mogłam uwierzyć, że autorem Vagabonda jest ta sama osoba, która stworzyła „Slam Dunk”.

Świetna manga :) Jest lekka, zabawna, a wątek miłosny i główna bohaterka nie są irytujące (co wśród mang shoujo chyba jest rzadkością). Kreska z początku faktycznie była trochę dziwna, ale albo się poprawiła, albo się przyzwyczaiłam, bo zaczęła mi się nawet podobać. Jedyna wada, jaka mi przychodzi do głowy, to za mało Shou (a w końcu to wokół niego wszystko powinno się kręcić), no ale nie można być przecież monotematycznym :)

Jedna z niewielu mang shoujo, w których główna bohaterka zachowuje się całkiem racjonalnie. Nie jest omdlewającą dziewoją, którą trzeba ciągle bronić, dostającą spazmów na widok głównego bohatera, ani też entuzjastyczną optymistką. Jest po prostu normalna, i bardzo dobrze. Manga jest trochę krótka, ale wlaściwie to też może być plus – trzeba wiedzieć, kiedy skończyć historię i nie ciągnąć jej bez końca. Za shoujo nie przepadam, ale ta manga bardzo mi się podobała – polecam.

„Gantz” zainteresował mnie swoim pomysłem na fabułę – ta tajemnicza czarna kula i cała reszta sprawiają, że jest bardzo nietypowy. Z początku raziła mnie kreska (te okropne pulchne twarze) i zachowanie głównego bohatera, na szczęście i to i to po pewnym czasie zmienia się na lepsze. Jako że jestem kobietą i cycki nie bardzo mnie interesują, przewijałam te momenty, w których było większe ich nagromadzenie, po prostu z nudów. Obejrzałam w swoim życiu sporo krwawych horrorów, więc na krew i flaki byłam „uodporniona”. W Gantzie najbardziej podoba mi się nieprzewidywalność fabuły. W większości mang można mniej – więcej przewidzieć jak potoczą się zdarzenia, natomiast w „Gantzie” bardzo często następuje coś zaskakującego. kliknij: ukryte  Tak jak uśmiercanie główniejszych bohaterów, wampiry, telepaci i cała reszta. Jednak muszę przyznać, że tej najnowszej serii mangi już nie czytam, po prostu mi się nie chce.

Zastanawiałam się nad zakupem tej mangi, ale po przejrzeniu zrezygnowałam. Prosta kreska, nieskomplikowana fabuła, monotonne wypowiedzi bohaterów sprawiają, że cala manga jest jakaś taka bez wyrazu.

Tak myślałam, że ten Rammsteiner to od zespołu :) Dzięki za ciekawostki. A co do mangi: jest równie dobra co „Dogs”, którą niedawno komentowałam. A nawet lepsza, bo tworzy spójną całość. Polecam wszystkim fanom mang typu „Hellsing” :)