Tanuki-Manga

upchnięcie czterech przepisów na dwóch kartkach zaowocowało tym, że litery mają momentami 0,8 milimetra

Brawa dla drukarni, która zdołała czytelnie wydrukować tak drobną czcionkę.

Za to Pleśń to całkiem niezła, mocna opowiastka o domu, w którym wszystko stopniowo pożera tytułowy grzyb.

„Opowiadania z Doliny Muminków” zaraz mi się przypomniały…

Czytasz mangi od święta, jak wydawnictwo wyda. A to tak naprawdę jest „literatura” do przeczytania w metrze za odpowiednik kilku złotych (a później do kosza). Jako taka na bardzo wysokim poziomie.

Ale znajomość zakończenia pozwala na pogłębioną kontemplację strony artystycznej komiksu. Wiesz jak się skończy, więc więcej uwagi przykładasz do formy, do kreski i fabuły. A poza tym… suspens jest ok, ale nie uważasz że to trochę takie oszukiwanie samej siebie? No, to przecież manga jest ;) Naprawdę mieliby go nie uratować?

Wątek kazirodztwa nie gra w tym komiksie głównej roli. Z kazirodztwa w „Kwiatach grzechu” na dobrą sprawę nie wynika nic – bez żadnych problemów można by przepisać całą historię z głównymi bohaterami nie spokrewnionymi w żaden sposób. Ani Sejoon, ani Sewa nie próbują przemyśleć swych uczuć w tym kontekście, ich rodzina niczego nie dostrzega, a koledzy zaczynają coś podejrzewać pod sam koniec. A do zaburzeń psychicznych (Sejoon), głupoty i niedojrzałości (Sewa) kazirodztwa nie trzeba.

Z yaoicami jest ten problem, że większość ma mocno mnie odrzucający wyróżnik „uczniowie/studenci”. Z tych co go nie mają, jeden to kontynuacja (więc nie będę się zabierał), a drugi zarekwirowała Moshi. Resztę odznaczyłem, będę sprawdzał – zobaczymy.

Yep. Morał z tego taki – piszcie recenzje, bo jak nie, to przyjdzie zły Teukros i zaspojleruje. A mam na oku już kolejne tytuły…

Mandze nie brakuje realizmu. Zachowanie bohaterów nie jest racjonalne, ale na pewno nie jest nierealistyczne; tak jak napisałaś, nie jest niczym nadzwyczajnym że grupa nastolatków ma głupie pomysły. Po prawdzie, to Naho i jej przyjaciele nie wypadają jeszcze tak źle, mają przynajmniej dobre chęci, często nawet tego nie ma.

Wiedząc, że Kakeru się zabije bohaterowie powinni się starać go wysłać do psychiatry i psychologa.

To właśnie miałem na myśli. W Polsce przynajmniej takich leków nie da się normalnie kupić – są stosowane wyłącznie pod kontrolą lekarza, przypuszczam że w Japonii jest podobnie.

Nie wierzę, aby autorce po tylu latach naprawdę chciało się wracać do tego tytułu. Owszem, jeżeli wydawnictwo sypnie groszem, a autorka będzie akurat w potrzebie, to pewnie wyjdzie ciąg dalszy. Ale to już nie będzie to samo, choćby dlatego, że autorka swoje przeżyła, ma inny – większy – bagaż życiowy niż wtedy, gdy tworzyła Nanę. Nie wejdzie się dwa razy do tej samej rzeki.

Czytelnicy też się zmienili. Gdy lata temu czytałem Nanę, byłem zafascynowany oryginalnością tej mangi. Dzisiaj pewnie nie zrobiłaby na mnie takiego wrażenia, choć przyznam że kupiłbym pełne polskie wydanie.

Biorąc pod uwagę, że tłumaczeniem zajmowała się osoba o nazwisku „Joo Han Shim” szczerze wątpię, aby przekład dokonywany był z wersji angielskiej.

Gorzej – zakończenie jest dostępne tylko po japońsku, bo w USA wydano więcej niż u nas, ale nie wszystko.

„Manga jest niezła, rysunki są niezłe, historia jest niezła.” – zupełnie bez ironii – to dla Ciebie zbyt mało? Znakomita większość mang jest średnio słabo rysowana i ma beznadziejny scenariusz. Mangi w których oba te elementy są przynajmniej „niezłe” to rzadkość. Stąd jak sądzę pochwały dla tego tytułu.

Ano, wątek występuje w 1. tomie, później występuje bardzo okazyjnie, a jeszcze później magicznie się okazuje że to w zasadzie nie rodzeństwo itd.

Dotykamy tu dwóch różnych kwestii.

Kwestia pierwsza to „Zmierzch” jako interesująca, współczesna powieść. Niewątpliwie „Zmierzch” jest literackim fenomenem budzącym ogromne zainteresowanie, zarówno ze względu na popularność jak i poruszoną w nim tematykę. Świadczą o tym nie tylko wyniki sprzedaży, ale także ilość artykułów naukowych „Zmierzchowi” poświęconych. Utwór nie musi być arcydziełem (nie musi być nawet dobry), aby stać się kamieniem milowym w dziejach literatury (vide np. „Frankenstein, czyli współczesny Prometeusz”, cykl o Conanie z Cymerii, czy z bardziej współczesnych – „Pięćdziesiąt twarzy Greya”) i trzeba się z tym pogodzić. To właśnie miałem na myśli pisząc o „Zmierzchu” jako o jednym z najciekawszych utworów współczesnej literatury amerykańskiej.

Druga kwestia to ocena adaptacji „Zmierzchu” na tle innych recenzowanych na Tanuki komiksów. Zacytowane wyżej zdanie napisane zostało całkowicie serio, i odzwierciedla mój rzeczywisty pogląd na sprawę. Zacznijmy może od kreski; wydaje się, że nie ma wątpliwości, że Kim Young rysuje całkiem nieźle. Bazując na moim doświadczeniu stwierdzam, że robi to lepiej od znacznej części znanych mi japońskich rysowników (dbałość o szczegóły, umiejętność rysowania ludzi, oddania w komiksie elementów specyficznych dla powieści). Co więcej, widać też że się stara, rozwija warsztat (vide kwestia zdjęć, początkowo wstawianych dosyć nieudolnie, a w drugim tomie już ze znaczną wprawą), i przyznam że ciekaw jestem jak to będzie wyglądać w adaptacji „New Moon”. A fabuła? Hm, naprawdę gorsza od „Balsamisty”, „Doll”, czy „Love Hina”? Proste, sympatyczne w lekturze romansidło z wampirami – wbrew pozorom stworzenie czegoś takiego nie jest trywialnym zadaniem.

No, to już kwestia tego co się lubi w komiksach (zakładam, że dobrą kreskę lubi każdy). Jeżeli masz ochotę na oryginalny komiks obyczajowy, bardzo różny od tego co normalnie można u nas poczytać, to pewnie warto się z Opowieścią zapoznać.

Warto, świetnie narysowane.

Pitu Pitu nie jest mangą dla dzieci, chociaż sądzę że dziecku mogłaby się spodobać. Nie ma fabuły (składają się na nią nie powiązane opowieści), kreska oscyluje między realizmem a deformacją zbliżoną do kubizmu, w treści najbliżej jej chyba do realizmu magicznego. Ale polecam, to znakomity komiks.

Nielegalne publikowanie mang (jak każda nielegalna działalność) prowadzone jest na wyłączne ryzyko skanlatorów. Nie ma co narzekać czy oburzać się, że skanlatorzy dostają wezwania do usunięcia pirackich materiałów, trzeba raczej się cieszyć że jak na razie nikt nie poniósł odpowiedzialności cywilnej, albo – co gorsza – karnej.

Bardzo dziękuję za zwrócenie uwagi, okładka zmieniona.

Rzeczywiście, manga była nieprawidłowo oznaczona. Poprawiłem.

Nie jest źle, jeżeli drugi tom utrzyma poziom pierwszego, będzie to jeden z ciekawszych komiksów japońskiego autorstwa wydanych w Polsce. Tyle tylko, że znajomość bajek obowiązkowa – bez tego przepada cały dowcip (z własnego doświadczenia).

Bardzo dziękuję za zwrócenie uwagi, poprawione.

No życie mu uratowała! Coś się w końcu należy za taki heroizm.

W zasadzie, biorąc pod uwagę w jakich magazynach komiks był publikowany, powinien mieć w wyróżnikach i shoujo i shounen. Ale josei raczej nie, chyba że zmieni magazyn trzeci raz…