Tanuki-Manga

Przyznam, że nie jestem fanką wampirów. Kiedyś wręcz nie cierpiałam tego tematu. Obecnie już mi nie przeszkadza, ale i tak trochę obawiałam się tego, jak autorka poradzi z nim sobie w nowej mandze. Jak się okazało, obawy były zupełnie niepotrzebne, a pani Mochizuki wydaje się być w niesłabnącej formie. Na plus zaliczam dużo sprawniejszy niż w Pandorze prolog, manga wciąga od pierwszych stron. Głównego bohatera kupiłam od razu, również Vanitas bardzo szybko mnie do siebie przekonał. Całość jest zgrabnie zakomponowana, a w eksploatowany temat wampirów udało się wpleść powiew świeżości (dopiero pod koniec zaliczyłam mindfucka, dzięki któremu już wyczekuję kolejnego tomu). Nie żałuję zakupu.

Wydanie polskie w bardzo dobrej jakości, wydrukowano kolorowe strony, tłumaczenie jest dość płynne i pozbawione błędów. Wyłapałam tylko jedną literówkę i w jednym miejscu nie dało się odczytać tekstu z powodu zbyt wąskiego marginesu.

Naprawdę kawał dobrej lektury. Fabuła ciekawa, postacie charyzmatyczne, kreska śliczna. No i Dazai. Kocham gościa po prostu. Jedyny minus taki, że w miarę rozwoju akcji zarówno on, jak i reszta Agencji Detektywów schodzi na nieco dalszy plan. Ale ogólnie – miodzio.

Świeżo po lekturze ostatniego tomu stwierdzam, że to jedna z najlepszych mang, jakie miałam przyjemność przeczytać. Długie 24 tomy, a autorka ani razu nie zboczyła z obranej trasy, ani razu nie okazała przejawów spadku formy zarówno pod względem graficznym, jak i fabularnym. Tak naprawdę tylko pierwszy tom pozostawił mnie w wątpliwościach, ale teraz cieszę się, że jednak sięgnęłam dalej (zresztą to był tylko prolog bardzo długiej historii, wybaczmy). Postacie świetnie napisane i dające się lubić, wszystkie bez wyjątku. Byłoby obłędnie zobaczyć pełną ekranizację.

Zapomniałabym. Ogromny atut tej mangi to mało Novy i Liberty.

Stwierdzam, że niema wersja Felicity, ta z gry, wypadła najlepiej – zarówno w mandze, jak i anime, gdzie jest ona pełnoprawną postacią, wypada kiepsko. Ale przynajmniej manga, w przeciwieństwie do anime, pokazuje fabułę gry i nawet zawiera scenki z CG! Kreska śliczna. Całkiem nieźle.

 kliknij: ukryte  Break, czemuś umarł? Autorka nie ma oporów przed łamaniem czytelnikom serc…

Początek – to, co zawarte zostało w anime – jest świetny. Po pojawieniu się wątku miłosnego jest już tylko gorzej i gorzej. Boli to tym bardziej, że pierwsze tomy zapowiadały się obiecująco.

Mało straszny komiks, ale czyta się go nieźle.

Jeden z niewielu horrorów, które wywarły na mnie wrażenie. Bardzo podoba mi się kreska. Niestety końcowa część mangi nieco nuży, dlatego punkcik w dół do oceny.

Kocham tę mangę. Po prostu jest cudowna.
Dawno nie widziałam tak prostej, a zarazem naturalnej i wiarygodnej historii, i postaci, które wydają się być żywymi ludźmi z krwi i kości. Nigdy nie identyfikowałam się z żadną postacią tak, jak z Eiko, Moe podbiła moje serce poświęceniem dla przyjaciółki (i niewyparzonym językiem), a Narugami – to jeden z najlepszych bohaterów męskich, jakich widziałam. Jego relacja z Eiko jest absolutnie urocza (pod żadnym pozorem nie przesłodzona!), a kłótnie z Moe bawiły mnie. Kreska jest śliczna, choć nietypowa, ale nie wyobrażam sobie tej mangi w innej oprawie graficznej. Oneshocik jest idealnym dopełnieniem. Gorąco polecam :)

Domyślam się, ale najpierw muszę dokończyć czytać po kolei xD

Też mnie to zastanawia, bo nie wiem, jak ten algorytm (?) czytać. Jeszcze pokombinuję.

Okej, jeśli jakimś paniom to się podoba, nie wnikam. Ja raczej się z tym nie zapoznam.

Niby widownia shoujo… Ale sądząc z opisu, myślę, iż jest to komiks dla panów. Japończycy czasem potrzebują pofantazjować o poniżaniu kobiety czy znęcaniu się nad nią, by dać jakiś upust swoim emocjom, na co w życiu codziennym nie mają wielu okazji. Dlatego czytają mangi o takich patologicznych związkach, a im bardziej bierna bohaterka, tym lepiej. Zdaje się, że Mayu Shinju też tworzy takie mangi? Poziom tych dzieł jest wątpliwy, ale chyba nie należy ich krytykować za ten konkretny aspekt – patologię w związku – bo jest to zamierzone i służy tylko podsycaniu fantazji salarymanów.
(nawet pani Joanna Bator zauważyła to w swojej książce Japoński Wachlarz)

I proszę się nie śmiać z mojego zapłonu, kupiłabym już dawno ;(

Po polsku? Ja chyba śnię. Zbankrutuję…

Nigdy nie słyszałam o tej mandze, dostałam ją w gratisie. Po opisach wydawała się całkiem interesująca i rzeczywiście, okazała się świetna! Porusza dość poważną tematykę, jednak nie ma tu nadmiaru dramatyzmu, a akcja idzie swoim tempem i nie pozwala się nudzić. Ash to niesamowicie charyzmatyczna postać, która od razu przywiązuje do siebie czytelnika.
Co do Angel, miałam podobne co recenzentka, też skojarzył mi się z Rukią, ale jego płeć odkryłam chyba dopiero w drugim rozdziale… xD Whirl trochę mnie drażnił tym swoim popisowym tekstem, którego nie będę powtarzać, jednak dał się znieść. Historia bardzo mi się podobała, kreska jest dopieszczona i staranna, projekty postaci miłe dla oka. Co do wydania, rzucił mi się w oczy częsty brak odstępów między wyrazami, ale jakoś szczególnie nie przeszkadzało mi to. Polecam :)

Manga opowiada o Homrze sprzed wydarzeń z anime, poznajemy lepiej bohaterów, którzy byli tam tyko tłem, ponadto niesamowita dawka humoru. Wspaniała lektura, oby więcej takich z tego uniwersum.

Okej, nie chciałam Cię urazić, a nie licząc tego drobnego szczegółu recenzja jest bardzo dobra ;)

Manga świetna, ale Kyousuke Motomi to kobieta.

Pierwszy tom rozczarował mnie okrutnie, było nudno i niefajnie. Drugi tom był lepszy, może dlatego, że na początku w ogóle nie ma Ganimedesa xD, ale na drugim się nie nudziłam. Manga jest raczej słaba, przynajmniej na początku, ale nie jest tragiczna. Można przeczytać, ale po co, skoro są lepsze pozycje na polskim rynku.

Właśnie skończyłam lekturę ostatniego tomiku i bez jakichkolwiek wątpliwości uznaję Dengeki Daisy za najlepszy romans, jaki znam (a w ogóle nie przepadam za romansami). Historie pani Motomi ogólnie mają typowy dla tej autorki urok, ale Dengeki to chyba najlepsza jak dotąd jej praca. Fantastyczni, wyraziści i zabawni bohaterowie, ciekawa fabuła, nienachalna, rozwijająca się miłość – po prostu cud miód. Polecam absolutnie, bo to arcydzieło w gatunku shoujo i komedii!

Nie wiem, od czego to zależy, ale Doubt czytało się przyjemnie (nawet jeśli nie był doskonały), a Judge to dla mnie mordęga. Nawet kreska wygląda okropnie (a przecież w Doubt była bardzo podobna, lecz tam to nie raziło). Fabuła mogłaby być ciekawa, ale nie jest. Postacie są irytujące, a najbardziej główny bohater i jego „chcę wszystkich ocalić”. Porażka, a szkoda.

Zaczęło się w miarę dobrze, chociaż pomysł nie różnił się wiele od typowych romansów, nie obyło się bez schematów, ale czytało się przyjemnie. Niestety wraz z rozwojem fabuły było coraz więcej absurdów i niedociągnięć. Kreska Kary jak zawsze piękna i to dla niej przeczytałam tę manhwę, ale Wspomnienia Demona były o wiele lepsze.