Tanuki-Manga

Młoda łowczyni Fubuki poluje na wilka, który niegdyś zabił jej ojca. Jednak gdy już go wytropi, odkryje, że zemsta nie jest łatwą rzeczą, a przyjaźń może narodzić się w najdziwniejszych okolicznościach. Młodzieniec opuszcza rodzinną wioskę, pozostawiając ukochaną; wiele lat później odnajdzie ją niezmienioną, nadal piękną i młodą… Powracający z wojny łucznik wpada w zamieć śnieżną; przekonany, że nigdy już nie spotka swej narzeczonej, widząc parę ptaków w ataku wściekłości i rozpaczy zabija jednego z nich. Nie zdaje sobie sprawy, że ptaki nie są tym, czym się wydają… W ten oto sposób możemy zaznajomić się z jednym ze starszych i jednocześnie najciekawszych dzieł grupy CLAMP.

Zdecydowanie pierwszoplanową rolę w komiksie odgrywa grafika; Shirahime­‑Syo to dzieło na pograniczu artbooka, z wysublimowaną, niezwykle starannie dopracowaną kreską. Widać wyraźnie, że autorki inspirowały się tradycyjną sztuką japońską, używając narzędzi zastrzeżonych raczej dla malarstwa, jak np. akwareli. Należy jednak podkreślić, że „inspiracja” w przypadku tak doświadczonych rysowniczek oznacza jedynie zaczerpnięcie pewnych elementów. Shirahime­‑Syo nadal w oczywisty sposób pozostaje mangą; spotykane niekiedy porównania tego komiksu do ukiyo­‑e uważam za nadinterpretację, przyczepianie niepasującej etykietki do komiksu, który doskonale broni się sam, bez pomocy z XIX wieku. Osoba znająca twórczość CLAMPa bez problemu rozpozna wczesną kreskę tej grupy, kontynuację stylu, jaki mogliśmy zaobserwować w RG Veda.

Zarówno postacie, jak i fabuła odgrywają w Shirahime­‑Syo rolę drugoplanową (aczkolwiek istotną), będąc dopełnieniem graficznego kunsztu autorek. W mandze brak jest miejsca na jakiekolwiek rozwinięcie postaci, czy też szersze pokazanie ich charakteru – bohaterowie nie dość, że są epizodyczni, to jeszcze postawieni wobec dramatycznych i niecodziennych wydarzeń raczej nie zachowują się racjonalnie. Fabuła balansuje na pograniczu realizmu magicznego i grozy (w lżejszym wydaniu); występujące w niej elementy nadnaturalne można interpretować zarówno jako czystą fantastykę, jak i jako deliryczne urojenia postaci, wywołane mrozem i skrajnym zmęczeniem. Z tego schematu wyłamuje się epilog, dając do zrozumienia, że jednak „coś” zamieszkuje ośnieżone szczyty… Specyficzne podejście do fabuły i postaci znajduje odzwierciedlenie w układzie komiksu. Trzy zawarte w albumie opowieści (oraz stanowiące jedną całość prolog i epilog) nie są związane ani głównym wątkiem, ani osobami bohaterów, a ich skrótowość każe domniemywać, że oparte zostały na opowieściach zaczerpniętych z japońskiego folkloru. Nie oznacza to jednak, że mamy do czynienia z luźnym zbiorem utworów – motyw przewodni istnieje, jednakże pojawia się na innej płaszczyźnie niż w zwykłych komiksach.

Elementem łączącym wszystkie trzy historie jest bowiem yuki­‑onna, Pani Śniegu. Popularna postać w folklorze japońskim, przedstawiana była zazwyczaj w dosyć negatywnym świetle – jako youkai, śnieżny demon o wampirycznych skłonnościach, ze względu na upodobania seksualne zbliżony do europejskiego sukkuba. CLAMP sięgnął jednak nie do ludowych legend, ale do bardziej wyrafinowanego wizerunku yuki­‑onna, jaki wykształcił się w kulturze japońskiej na przestrzeni XIX w. Tak więc nie lodowy wampir czy pozbawiony nóg duch śniegu, ale raczej piękna, efemeryczna kobieta jest postacią przewodnią Shirahime­‑Syo. W spinających komiks prologu i epilogu CLAMP całkowicie odwraca tradycyjne ujęcie, zdając się sugerować, że każdy potwór jest niczym innym, jak dziełem człowieka.

Shirahime­‑Syo to bez wątpienia tytuł niszowy, bardziej czarno­‑biały artbook niż klasyczny komiks. Z tego względu bez większego ryzyka można przyjąć, że będzie to pozycja ciekawa przede wszystkim dla osób zainteresowanych komiksem jako środkiem wyrazu artystycznego. Specyficzne podejście do fabuły i postaci sprawia z kolei, że ma niewielkie szanse na przyciągnięcie czytelników oczekujących od mangi przede wszystkim interesującej historii – chyba, że żywią szczególną pasję do krótkiej formy i nieco delirycznej odmiany fantastyki. Natomiast polecam Shirahime­‑Syo osobom pragnącym pogłębić swoją wiedzę na temat japońskiej kreski, jej odmian i rozwoju.