Tanuki-Manga

Zespół Prywatnych Szkół Kurosu to, nawet dla postronnego obserwatora, nietypowa placówka. Teoretycznie są szkoły, w których mamy podział na klasy dzienne i wieczorowe, ale tu zamiast wieczorowych mamy klasy „nocne”. Ich uczniowie są równie nietypowi, jak szkoła, w której się uczą. O ile bowiem do klas dziennych chodzą zwykli ludzie, tak uczniami klas nocnych są… wampiry. O co tu chodzi? Otóż przez stulecia między ludźmi a nosferatu panowała nieprzejednana nienawiść. Aby skończyć z tą sytuacją, powstała szkoła Kurosu. Chodzące do nocnych klas młode wampiry mają się uczyć koegzystencji z ludźmi i szacunku do śmiertelników. Problem picia krwi rozwiązują specjalne tabletki. Uczniowie klas dziennych o całej sprawie nie wiedzą, ale i tak piszczą z zachwytu na widok przystojniaków i piękności, które uczęszczają na nocne lekcje. Nietrudno dojść do wniosku, że sekret Kurosu długo nie powinien się utrzymać, gdyż pomysłowość nastolatków nie zna wszak granic. Aby upilnować wszystkich uczniów Kurosu i zachować w tajemnicy tożsamość pijawek, dyrektor szkoły powierzył dwójce swoich przybranych dzieci mało wdzięczne, a bardzo wymagające role strażników.

Yuki i Zero różni w zasadzie wszystko, od podejścia do wykonywanej pracy po stosunek do krwiopijców. Ocalona w wieku pięciu lat przez jednego z wampirzych uczniów Yuki to energiczna i charakterna nastolatka, wykonująca swoją pracę z oddaniem. Od razu dostrzec można, że robi maślane oczy do Kaname, nieformalnego przywódcy nastoletnich wampirów. Jej kolega, Zero, niezbyt nawet starannie maskuje swoją niechęć do wąpierzy, a zwłaszcza do wzmiankowanego Kaname. Powody ma, trzeba mu to przyznać, gdyż ich pobratymiec wymordował całą jego rodzinę, a Zero dziabnął na tyle solidnie, że chłopak wciąż musi walczyć z perspektywą posiadania dłuższych niż ustawa przewiduje zębów. Zero i Kaname ledwie tylko skrywają wzajemną wrogość, a znajdująca się między nimi Yuki stara się przeżyć, co z biegiem czasu staje się coraz trudniejsze. Trudno wszak mówić o bezpieczeństwie, gdy ma się na głowie szkołę pełną nastolatków, z których połowa to wampiry, a druga połowa mniej lub bardziej skrycie (bez świadomości ich paranormalnego pochodzenia) podkochuje się w nich. Dodajmy, że wampirze nastolatki są tylko trochę bardziej zdyscyplinowane niż ludzcy uczniowie Kurosu.

W pierwszym tomie Vampire Knight autorka skoncentrowała się na przedstawieniu trójki głównych bohaterów, ich motywacji, problemów i wzajemnych zależności. Pozostali bohaterowie pojawiają się na trzecim planie i niewiele o nich się dowiadujemy. Ze strony ludzi mamy jeszcze dyrektora, a ze strony wampirów – Kaina (czy może kiedyś powstać tytuł o wampirach, w którym nie będzie kogoś o tym imieniu?) i Aido. Biorąc jednak pod uwagę, że na kartach komiksu jest sporo postaci, można podejrzewać, że kolejne tomy przedstawią nieco dokładniej pozostałych bohaterów. W chwili obecnej wyróżniłbym Yuki – jak na bohaterkę shoujo zachowuje ona dużo charakteru i niezależności, nie mdlejąc na widok każdego przystojniaka. A tych w jej otoczeniu nie brakuje. Dość przekonywująco wypada Aido, zwłaszcza na tle innych nosferatu. Nie jest tak natchniony i mroczny, zachowuje sporo luzu i typowego dla nastolatków humoru. Jednocześnie autorka nie daje zapomnieć, że to wampir i to jeden z tych potężniejszych. Kaname i Zero są z kolei tak mroczni i poważni, że zachwyt budzić mogą chyba wyłącznie u fanek Edwarda Cullena.

Vampire Knight spełnia standardy gatunku wręcz podręcznikowo. Mamy odpowiednio mroczny klimat, przystojnych facetów, bohaterkę zaplątaną pomiędzy nimi i typowo haremowe zagrywki. Autorka w notatkach wspomina, że chciała stworzyć historię mroczną i krwawą. Niby jej się udało, ale jak na moje oko, za dużo tu melodramatu i wstawek humorystycznych (pytanie – zamierzonych czy nie?), aby manga ta mogła być bezdyskusyjnie uznana za tytuł sensu stricte mroczny. Typowa dla shoujo jest także kreska – powiem szczerze, średnio przekonująca, zwłaszcza jeśli chodzi o okrągłe niczym spodki (niekiedy wyglądają jak okulary) i niewyrażające absolutnie nic oczy głównej bohaterki. Panowie jak panowie, ich urody nie podejmę się oceniać, zostawiając tę przyjemność czytelniczkom komiksu. Tła występują w ilościach śladowych, zazwyczaj zastępują je rastry. Śmieszy krew – jej ilości wydobywające się z drobnych obrażeń wskazują na to, że Yuki musi mieć w żyłach spore ciśnienie. Zdarzają się, acz niezbyt często, rysunki nieudane, vide całostronicowy Zero na stronie 55, z dłonią większą od głowy.

Nie czuję się władny wyrokować, czy to dobry tytuł, czy nie. Pierwszy tom jest wstępem do historii, która może rozwinąć się na wiele różnych sposobów. Moja redakcyjna koleżanka przestrzegała mnie już przed wątkami yaoi, które pojawiają się w kolejnych tomikach. Pożyjemy, zobaczymy. W polskim przekładzie zdarzają się błędy, co gorsza pojawiające się już na „skrzydełkach” obwoluty – „dziewczyna która straciła…” bez przecinka przed „która”, „jeśli podobała ci się seria Vampire Knight mogą cię zainteresować…” bez przecinka przed „mogą” i zdania brzmiące po prostu dziwnie – „Twoje z nim flirty nic mnie nie obchodzą” (str. 19). Poza tym jest nieźle – aczkolwiek język, jakim posługują się bohaterowie, trudno uznać za młodzieżowy (to ciągłe, oficjalne zwracanie się do siebie per „kolega”…). Na razie dałbym Vampire Knight szkolne trzy plus, a panie mogą sobie ocenę podnieść do czwórki. Nawet jeśli kolejne tomy zachowają ten standard, to nie będzie źle, acz szału nie ma.