Tanuki-Manga

Mówi się, by nie oceniać ludzi po wyglądzie, ale kto tak naprawdę się do tego stosuje? Wszyscy ulegamy stereotypom. W szkole, do której uczęszcza Teru, część nauczycieli ma o Kurosakim bardzo złe zdanie: no bo skoro cieć, to pewnie niezbyt rozgarnięty, a do tego jeszcze te tlenione kudły… Jak nic, podejrzany typ. Z kolei Teru, jako pilna uczennica, cieszy się dobrą opinią grona pedagogicznego. Dlaczego więc takie dobre dziecko zadaje się z tym obwiesiem woźnym? Pana Egawę, nauczyciela angielskiego, bardzo to martwi. Łatwo zgadnąć, jak zareaguje Teru, kiedy pedagog spróbuje zawrócić ją ze złej w jego mniemaniu drogi… Dochodzi więc do zakładu, w którym stawką są włosy Kurosakiego. Po tym epizodzie siódmy tomik Dengeki Daisy robi się nieco poważniejszy. Dyrektor Kazumasa i Kurosaki próbują na podstawie opisu pana Arai znaleźć Akirę, który pomaga byłej pielęgniarce szkolnej, Chiharu Mori, w jej niecnych planach. Kiepsko im to idzie, Akira ubiega ich i sam z kolei znajduje Teru, skutecznie, choć nieszkodliwie, uprzykrzając jej życie. Atmosfera trochę się zagęszcza, bohaterowie czują, że zbliżają się kolejne problemy, już nie tak błahe. Kurosaki podejmuje decyzję: postanawia powiedzieć Teru całą prawdę o sobie i swojej przeszłości. Niestety, ktoś próbuje pokrzyżować mu plany…

Oczywiście, jak przystało na Dengeki Daisy, autorka cały czas pogłębia relację łączącą bohaterów i wcale nie musi się przy tym uciekać do typowych dla gatunku sztuczek. Ważne są szczegóły w zachowaniu postaci: za każdym razem jestem zachwycona tym, jak wiele można osiągnąć w tak prosty sposób. Poza tym w zasadzie każdy rozdział mówi coś nowego o bohaterach – nie twierdzę, że są to wyjątkowo oryginalne czy ciekawe osobowości, ale naprawdę sprawiają wrażenie żywych, myślących ludzi. Niektórzy narzekają, że Kurosaki za bardzo przeżywa, wyolbrzymia i niepotrzebnie robi dramat ze swojej przeszłości. Moim zdaniem ma powody, bo jego sytuacja do łatwych nie należy, a przedstawiony został jako dość uczuciowy facet. Poza tym akurat w przypadku tej mangi autorka wie, co robi: to jest komedia z poważniejszymi wątkami, które zostały dodane z wyczuciem i pasują do całości. Jeśli ktoś się martwi, że teraz całość skręci ostro w stronę dramatu (co sugeruje zakończenie tomiku), mogę tylko potwierdzić słowa autorki znajdujące się na ostatnich stronach: nie będzie gwałtownej zmiany konwencji ani przeciągania dramatu na siłę. W kolejnym tomie cały wątek związany z przeszłością Kurosakiego i Daisym zostanie wyjaśniony, a na początku tomiku dziesiątego doczeka się zamknięcia. Tym samym wrócimy do codzienności bohaterów i atmosfery komediowej (która nigdy całkowicie nie znika z kart tej mangi).

Wydanie utrzymuje dotychczasowy poziom. Bardzo ładnie prezentuje się błyszcząca obwoluta, okładka pod nią tradycyjnie pozbawiona jest obrazków i utrzymana w szarościach. Drukowi niewiele mam do zarzucenia, jest wyrazisty i odpowiednio nasycony. Niestety, jak zwykle kadry są poucinane, niekiedy dość mocno. Wydawnictwo twierdzi, że wynika to z jakości materiałów dostarczanych przez stronę japońską, a także spadów, czyli tych obszarów druku, które są przeznaczone do wycięcia – nie nazwę więc tego zaniedbaniem, ale fakt pozostaje faktem. Narzekać można również na użytą czcionkę, która niestety przy pewnym stopniu pomniejszenia staje się trudna do odczytania (o czytaniu w trakcie jazdy samochodem można zapomnieć, wystarczy lekki wstrząs i literki zlewają się w jedną całość). Tłumaczenie, tak jak dotąd, ma się dobrze – język, jakim posługują się bohaterowie, jest dość swobodny, poza tym tłumaczka stara się dostosować niektóre żarty do naszej rzeczywistości, zamiast tłumaczyć je dosłownie, co również w moich oczach wypada pozytywnie (scena z wąsami Teru jest tego dobrym przykładem). Błędów i literówek nie stwierdziłam. Na końcu tomiku Waneko zamieściło reklamy swoich sklepów, forum i Komikslandii – innych dodatków tu nie znajdziemy.