Tanuki-Manga

Randka?! Teoretycznie Kei powinien skakać ze szczęścia, ale czy jakiekolwiek spotkanie z Hanazono jest normalne? Odpowiedź nasuwa się sama, a w związku z tym nikogo nie powinna dziwić obecność na randce Sakury i Juna, którym nie bardzo wychodzi zacieśnianie więzi. Chłopak dalej przeżywa swoją traumę, nasilającą się zresztą pod wpływem Sakury. Dziewczyna jest załamana faktem, że Jun dosłownie przed nią ucieka i nie chce nic wyjaśnić, ale od czego ma się przyjaciół? Problem zostaje rozwiązany, jednak dzień jeszcze się nie skończył, a wdzięczna Sakura postanawia odwdzięczyć się Keiemu i Hikari, zapraszając ich do swojej posiadłości.

Kolejne rozdziały również wypełniają zabawne perypetie bohaterów, ale autorka od jakiegoś czasu poświęca znacznie więcej miejsca pozostałym członkom Special A. O ile początek tomu 8. należy do Juna i Sakury, o tyle w dalszych rozdziałach możemy obserwować Akirę, Tadashiego, Yahiro oraz Megumi. Wielowątkowość mangi sprawia, że czytelnik czuje się odrobinę zagubiony, ponieważ mangaczka potrafi powrócić do jakiegoś tematu po dłuższej przerwie. Poza tym brak płynności ma wpływ na sposób postrzegania rozwoju relacji – mam wrażenie, że wszystko toczy się bardzo powoli, a związki bohaterów stoją w miejscu. W przypadku Keiego i Hikari jest to w pełni uzasadnione, gdyż dziewczyna nie należy do osób domyślnych, a i Kei nie naciska jakoś szczególnie. Gorzej ma się sprawa Akiry i Tadashiego czy chociażby Juna i Sakury – to nie tak, że chodzą ze sobą od wczoraj, ale widoczny brak postępów sprawia, że czytelnik ma poczucie stagnacji. W tej chwili najbardziej interesuje mnie, jak potoczą się losy Megumi i Yahiro, którzy bardzo wyraźnie mają się ku sobie. Zostaje jeszcze dziadek Keiego, coraz mocniej naciskający na jego wyjazd do Londynu – oj, będzie z tego dramat jak nic! Na razie zadanie nakłonienia do wyjazdu niechętnie stara się wypełnić Aoi, ale jak długo senior rodu Takishima zechce słuchać jego tłumaczeń? Cóż, także w tym przypadku nie oczekuję cudu i przyspieszenia, ponieważ w tej chwili ta kwestia wyrasta na czołowy „dramat” komiksu, a że do końca zostało jeszcze dziewięć tomów, wątpię, żeby autorka zdecydowała się pogrzebać taki samograj fabularny. Generalnie ósmy tom utrzymuje lekki i wesoły nastrój, acz wydaje się nieco słabszy od poprzednika. Zobaczymy, co zaprezentuje nam Maki Minami w dziewiątym.

Trochę sobie ponarzekałam, ale tom 8. ma jedną ogromną zaletę, która całkowicie mnie zauroczyła. Jest nią tyrada wygłoszona przez Sakurę na temat tego, co sądzi o kretynach porzucających ukochaną, bo ich zdaniem tak jest dla niej najlepiej (i naturalnie robiących to z miłości). Mistrzostwo świata i okolic, mili Państwo, aż się prosi, żeby co druga bohaterka shoujo ustawiała w ten sposób do pionu swojego niepozbieranego amanta, który „wie lepiej”.

Jakość wydania pozostaje niezmienna, dlatego daruję sobie opis druku i przekładu. Nie wypatrzyłam także żadnych błędów. Interesująco wypada obwoluta, na której Hikari towarzyszą trzecioplanowi bohaterowie, nieobecni w omawianym tomiku, a mianowicie młodsi bracia Keiego i Yahiro – Sui i Chitose. Panowie zdobią również pierwszą stronę, tym razem w wersji nastoletniej i cholera, biją na głowę całą obsadę S.A. Special A – szkoda, że to tylko niezobowiązująca fantazja mangaczki. A skoro przy pani Minami jesteśmy, warto wspomnieć o dodatkach odautorskich – tradycyjnie nie zabrakło historyjki o Szmacianym Tadashim, próbującym okazać wdzięczność Aoiemu, ale dużo ciekawiej prezentuje się krótki dodatek opowiadający o pierwszym spotkaniu głównych bohaterów. Poza tym tom wypełniają ramki z mnóstwem „ciekawostek” odautorskich, dotyczących nie tylko samej mangi, ale i autorki. Zazwyczaj nie zwracam na nie większej uwagi, ale tym razem zainteresowała mnie notka omawiająca tła – jak się okazuje, twórcami większości z nich są asystentki pani Minami i niestety często nie są one drukowane. Ostatnią kartkę zajmuje stopka redakcyjna oraz reklama Ouran High School Host Club.