Tanuki-Manga

Życie nastoletniego Shi­‑woona nie należy do łatwych. Co prawda ma dach nad głową, a rzadko widywana matka zostawia mu pieniądze na jedzenie, ale problemy ze szkolnym gangiem doprowadzają go do takiej rozpaczy, że ostatecznie podejmuje próbę samobójczą. I tak manhwa pewnie by się skończyła gdzieś w okolicach 55. strony, gdyby nie nowy nauczyciel (jak się okazuje, wojownik o nadludzkich zdolnościach), który po długich namowach zgadza się uczyć głównego bohatera sztuk walki. Cóż, jeżeli po lekturze tego wstępu kupicie The Breakera, spodziewając się koreańskiej wersji typowego shounena, to… będziecie mieli całkowitą rację. Mordobicie, fanserwis, nastoletni bohater, a wszystko to w szkolnym otoczeniu – może w kolejnych tomach autorzy wyjdą poza ramy opowieści dla nastolatków, ale na razie nic na to nie wskazuje.

Ciekawych opinii o samym komiksie odsyłam do recenzji głównej, tu natomiast pozwolę sobie napisać przede wszystkim o polskiej edycji. The Breaker wydany został w formacie zbliżonym do A5 (a więc większym niż przeciętny dla polskich mang), co na pewno należy policzyć na plus. Tomik ma obwolutę z cienkiego, lecz dobrej jakości papieru – niestety, przynajmniej w moim egzemplarzu, odrobinę zbyt krótką i niestarannie zagiętą. Wydawca zrezygnował z jakiegokolwiek spisu treści czy strony tytułowej, od razu przechodząc do właściwego komiksu. Czytelnika witają cztery kolorowe strony wypełnione treścią chyba najbardziej istotną w The Breakerze – fanserwisem i bijatyką. Tym, na czym skupiło się me recenzenckie oko, nie były jednak krągłości licealistek ani ponure mordy szkolnych zakapiorów, a onomatopeje – w całości przetłumaczone na nasz język, bez pozostawienia jakichkolwiek „krzaków”. Na kolorowych stronach pojawia się także pierwszy z rozsianych po tomiku przypisów, zawierających wyjaśnienia terminów i nazw własnych nieznanych polskiemu czytelnikowi. Warto wspomnieć o numeracji stron, inaczej niż w większości wydawanych w Polsce komiksów azjatyckich obecnej na niemal wszystkich stronach.

Kilka słów wypada poświęcić tłumaczeniu, o które – przyznam szczerze – bardzo się obawiałem, pamiętając wyczyny wydawnictwa z Carciphony. Niepotrzebnie; oczywiście nie jestem w stanie ocenić wierności przekładu, ale nie znalazłem żadnych niezręczności stylistycznych, tekst czyta się płynnie i bez konieczności namysłu nad przekazem. Błędów w liternictwie również nie wypatrzyłem, w ortografii tylko jeden, aczkolwiek dosyć rażący – „stól pysk” na str. 41. Przy okazji warto podkreślić obecność wulgaryzmów, czyli czegoś, co nieczęsto pojawia się w polskich tłumaczeniach komiksów. Nie ma tego za wiele, ale bohaterowie potrafią zwyzywać od „skurwieli” czy „pierdolić”, a to już coś.

Niestety, nawet w tak niewątpliwie dobrym wydaniu znalazło się kilka błędów, choć od razu zaznaczę, że nie są one na tyle istotne, aby psuły przyjemność płynącą z lektury. Wspomniałem już o problemach z obwolutą; poza tym trzeba zwrócić uwagę na brak wewnętrznych marginesów na niektórych stronach (np. 120­‑121), przez co dla zapoznania się z całymi kadrami trzeba niekiedy trochę porozginać tomik, i nieco zbyt cienki papier, skutkujący przebijaniem kadrów przez kartki. W zasadzie to wszystko, co mogę złego napisać o pierwszym tomie The Breakera – polska edycja z pewnością zasługuje na pochwałę, a pod pewnymi względami (onomatopeje, numeracja stron) może stanowić wzór do naśladowania dla innych wydawców komiksu azjatyckiego.

Tomik zawiera tylko jeden, ale za to ciekawy dodatek – mianowicie słownik wymowy koreańskich imion i nazw własnych pojawiających się w The Breakerze. Oprócz tego dwie strony pod koniec poświęcone zostały na stopkę redakcyjną i reklamę, a na jednym ze skrzydełek znalazły się podziękowania od autorów.