Tanuki-Manga

Itoi jest typową szkolną ofiarą. Nie, nie jest to postać komediowa typu Keitaro z Love Hina – raczej tragikomiczna. Uśmiechnięta i wesoła, chciałaby zdobyć przyjaźń i sympatię innych dziewczyn ze swojej szkoły. Jednakże właśnie to okazuje się rzeczą najtrudniejszą. Itoi, z racji swojego usposobienia, stała się bowiem idealnym celem dla mniej lub bardziej wyszukanych, ale jednakowo nieprzyjemnych żartów ze strony reszty szkoły. Normą już jest, że znajduje swoje rzeczy w śmietniku. Co więcej, daleka jest od tego, aby kogokolwiek za to winić, bezskutecznie stara się wszystkich przekonać do własnej osoby.

W szkole zbliża się zabawa, na którą każdy powinien przyjść w specjalnym kostiumie. Itoi również chciałaby się tam pojawić, jednak nikt nie ma czasu ani ochoty, aby wybrać się z nią na zakupy. Niespodziewanie taką propozycję składa jej Ariyoshi, dość dziwna, zwykle cicha, ale zarazem silna dziewczyna, typ samotniczki, która również bywa obiektem żartów innych. Różnica jest taka, że z Ariyoshi raczej nikt nie śmie kpić otwarcie. Obie dziewczyny wybierają się zatem na zakupy do dzielnicy Shibuya, miejsca, w którym znajduje się największe w Tokio skupisko sklepów i salonów mody. Shibuiya to także jedno z centrów nocnego życia Tokio. Mówić krótko – okolica, w którą grzeczne dziewczynki pokroju Itoi raczej się nie zapuszczają.

Pozornie wycieczka ta nic nie zmienia. Próba przekupienia dokuczających Itoi dziewczyn również spala na panewce – swoje podarki bohaterka odnajduje w śmietniku. Jednakże ta pierwsza wyprawa do Shibuyi nie jest dla obu dziewcząt ostatnią. W miarę jak się poznają, Ariyoshi dowiaduje się coraz więcej na temat charakteru Itoi. Dla niej, która na kpiny reaguje obojętnością, wydaje się dziwne, że może istnieć ktoś, kto wciąż stara się pozyskać względy swoich dręczycieli. Obie bohaterki odkrywają, że jest jednak coś, co je łączy. Co to takiego? Przyjaźń? Miłość? Zrozumienie? A może wszystko po trochu?

Już po kilku przeczytanych stronach wiedziałem, że skądś znam tą kreskę. Nie myliłem się, autorką After School jest Mari Okazaki, odpowiedzialna także za wydane u nas Suppli. Rysunek jest bardzo podobny, widać to zwłaszcza w kresce postaci. Reszta ciut bliższa jest może kanonom shoujo, jednak wydaje mi się, że każdy bez większego problemu rozpozna charakterystyczny styl tej rysowniczki – wielkie, czarne oczy, będące ukłonem w kierunku klasyki shoujo, szczupłe sylwetki bohaterów czy nie doprowadzoną tu i ówdzie do końca kreskę. W odróżnieniu od Suppli, ta manga jest może bardziej statyczna, mniej tu dynamicznych obrazków, a gdy się pojawiają, mają niekiedy humorystyczny wydźwięk. Warto natomiast zwrócić uwagę na tło – jak sama autorka pisze w dopiskach, podczas rysowania tej mangi odwiedzała Shibuyę i robiła liczne zdjęcia, które potem wykorzystywała jako referencje.

After School ma nad Suppli jedną przewagę – jest zwięzłe. To krótka, dwuczęściowa historia, z zakończeniem co prawda otwartym, ale bynajmniej nie uciętym. Sylwetki postaci nakreślone są klarownie, tym bardziej, że mamy do czynienia zaledwie z dwiema bohaterkami. Zastrzeżenia można mieć do faktu, iż nie ma tu nikogo więcej, drugi, trzeci czy jakikolwiek inny plan wydarzeń i postaci po prostu nie istnieją. Dokuczające Itoi uczennice to bezimienna masa. Zastrzeżenia miałbym też do końcówki – owszem, jest raczej przewidywalna, jednak nagła i radykalna przemiana charakteru Itoi nie przekonuje mnie za bardzo.

Tytuł ten jest częścią cyklu historii, które Mari Okazaki poświęciła tokjiskiej dzielnicy Shibuya. Jak nietrudno się domyślić, After School jest tytułem spod znaku białej lilii. Ma tę niewątpliwą zaletę, jest że jest znacznie mniej zangstowany niż spora część mang tego rodzaju. Nie, broń Boże nie twierdzę, że to komedia. Po prostu życiowe problemy bohaterek nie są tu rozdęte to rozmiarów Zeppelina, zaś humorystyczny suspens potrafi pojawić się w cokolwiek zaskakującej chwili. Trudno mi porównywać After School z Suppli całościowo. Pierwsza manga to jednak shoujo, druga – josei. Gdybym jednak miał wskazać na tę, którą czytało się przyjemniej, czysto subiektywnie wskazałbym pierwszą. Wybór i ostateczną ocenę pozostawiam czytelnikom.