Tanuki-Manga

Głównym bohaterem Record of Lodoss War: The Grey Witch jest Parn, pochodzący z królestwa Valis młody wojownik, parający się zawodem najemnika. Chłopak jest obdarzony iście paladyńskim charakterem, bowiem ponad wszystko stawia prawość, honor, dobro i im podobne cnoty, a jego największym pragnieniem jest zyskanie miana wielkiego bohatera i poprzez swoje czyny oczyszczenie imienia zniesławionego ojca, za życia członka elitarnego zakonu rycerskiego, Świętych Rycerzy Valis. W toku wydarzeń do młodzieńca dołącza szereg towarzyszy, takich jak wojowniczy krasnolud Ghim, uczony mag Slayn, łotrzyk po odsiadce Woodchuck, kapłan Falis Etoh oraz Deedlit, elfia szamanka. Utworzona w ten sposób drużyna, dowodzona przez Parna, wyruszy na poszukiwanie przygód, by koniec końców otrzymać zadanie zdobycia informacji o Karli, tytułowej Szarej Wiedźmie, potężnej czarodziejce, której osoba może okazać się kluczem do rozstrzygnięcia o losach zbliżającej się wielkimi krokami wojny między krajami Valis i Marmo.

Brzmi znajomo, prawda? Nic dziwnego. Record of Lodoss War: Szara Wiedźma to pozycja korzystająca z najbardziej utartych schematów swojego gatunku. Dzielna drużyna, wyruszająca na spotkanie przeznaczenia, dążenie do nieśmiertelnej sławy, nadciągające zło, którego nie sposób powstrzymać. Wszystko to już było, setki, jeśli nie tysiące razy, tak w książkach i w anime, jak i w mandze. Trudno też nie zauważyć podobieństw między rozwiązaniami zastosowanymi w mandze oraz tymi, z których korzysta się przy projektowaniu znacznej części przygód dla systemów RPG, takich jak Dungeons & Dragons. To zresztą nie dziwi, jeśli weźmie się pod uwagę, iż wyspa Lodoss jest częścią świata o nazwie Forcelia, zaprojektowanego przez Ryu Mizuno dla popularnego w Japonii systemu RPG Sword World. Sztampowość jest więc bez wątpienia największą wadą fabularną tej mangi, jednakże historia w niej zawarta zachowuje spójność i nie zostaje przesadnie zagmatwana, co z kolei można uznać za zaletę.

Bohaterowie, podobnie jak fabuła, do specjalnie oryginalnych nie należą. Mamy tu więc prawego rycerza, spokojnego i dobrego kapłana, nieco wyobcowaną ze społeczeństwa ludzi elfkę, rozważnego maga, sprytnego i chciwego złodziejaszka oraz pozbawionego manier, acz sympatycznego krasnoluda. Właśnie, sympatycznego. Postacie, choć ich charaktery są tak ograne, można z dość dużą łatwością polubić. Istotną zaletę jest także fakt, że ich osobowości są wyraziste i żaden z bohaterów nie sprawia wrażenia nijakiego.

Strona techniczna niestety nie prezentuje się nadzwyczajnie. Co prawda otoczenie, w którym rozgrywa się akcja mangi, jest dość różnorodne i interesujące, a część postaci, takich jak Deedlit czy Karla, zaprojektowano starannie, dzięki czemu całość jest miła dla oka, lecz wady, takie jak przesadnie wielkie stopy, czy wyglądająca jak sztuczna albo wręcz metalowa broda Ghima, nie mogą ujść uwadze czytelnika.

Pozostaje już tylko pytanie, komu zrecenzowaną tutaj mangę można polecić. Bez dwóch zdań, przede wszystkim miłośnikom gatunku. Przypuszczam, że dla niektórych osób bardzo tradycyjne podejście do tematu fantastyki może okazać się zaletą, nie wadą, zaś kreska, mimo pewnych niedociągnięć, jest na tyle ładna, by lektura The Grey Witch sprawiała przyjemność. Jeśli jednak ktoś do zdeklarowanych zwolenników fantasy nie należy, a po omawianą pozycję chce sięgnąć z czystej ciekawości, może równie dobrze rozważyć lekturę czegoś innego, oryginalniejszego.