Tanuki-Manga

Ema ma dorywczą pracę, jak większość nastolatek, ale jej godziny są dość nietypowe: od 23.00 do 3.00. Dlaczego, pytacie? Ponieważ ma niezwykłą zdolność widzenia duchów, co pozwala jej pracować w restauracji „Ghost only”. Jak nazwa sama wskazuje, ów przybytek istnieje tylko dla zjaw, które zatrzymują się tu na ostatni posiłek przed drogą na drugą stronę. Jednak jej właściwą funkcją jest raczej łączenie ludzi, którzy zostali rozdzieleni przed śmiercią niż podawanie jedzenia. Wraz z kucharzem Yuu, kelnerką Miso i kelnerem Enomoto, Ema umila gościom ostatnie chwile na Ziemi. Wszystkim kieruje Ren Saeki – menedżer i jedyny, prócz Emy, żywy człowiek.

Na mangę trafiłam przypadkiem. Pomyślałam, że będę czytać kolejną przygodówkę z oklepanymi chwytami, okraszaną grozą, a trafiłam na ciekawą i nietypową komedię z delikatnym wątkiem romantycznym w tle. Sam pomysł restauracji dla duchów uważam za oryginalny. I właśnie umiejscowienie akcji w tak niezwykłym miejscu sprawiło, według mnie, że ta historia wyróżnia się na tle innych opowieści romantycznych.

Historia rozpoczyna się interesująco. Wracając późnym wieczorem ze szkoły, Ema napotyka na swojej drodze chłopaka. Chłopaka to za mało powiedziane! Otoczony latającymi kulami ognia przypominającymi świetliki, ubrany w czarny garnitur, o bladej cerze, przypomina raczej ducha niż człowieka. Uśmiechając się, rzuca spojrzenie pełne złośliwej satysfakcji z wywoływanego efektu (konkretnie: stanu, w którym niewiele brakuje do śmierci ze strachu). Czy po spotkaniu takiej zjawy zdołałby ktokolwiek z was, drodzy czytelnicy, odmówić jakiejkolwiek propozycji ze strony owego monstrum? Ema w każdym razie nie potrafi. Pomimo lęku przed wszelkimi istotami tego rodzaju zostaje zatrudniona w restauracji tylko dla duchów. Z czasem przekonuje się, że nie są one takie straszne, a wręcz przeciwnie, potrzebują jej pomocy. Fabuła jest epizodyczna. Każdy odcinek to jedna sprawa, której rozwiązania podejmuje się Ema oraz (bardzo opornie i bez zainteresowania) Saeki. Po dwóch tomikach widać już jednak przygotowania do zawiązania większego wątku miłosnego między tą dwójką.

Główna bohaterka jest skonstruowana według tradycyjnego schematu słodkiej i dziecinnej istotki, pragnącej ratować wszystkich i pomagać wszystkim. Na szczęście, dla zrównoważenia tego lukru, jest mroczny, złośliwy i myślący przede wszystkim o pracy, Saeki. Duet przyjemnie się uzupełnia, dzięki czemu Ema nie powoduje osadzania się cukru na zębach, a menedżer nie jest złym do szpiku kości pracoholikiem. Postacie drugoplanowe są również ciekawie rozbudowane, a ich atuty zostają w pełni wykorzystane: Yuu jest panem w średnim wieku o wyglądzie nastolatka. Pełni rolę doradcy i starszego brata Emy. Cały czas się kłóci z Misą, która jest sarkastyczna, leniwa i zaabsorbowana swoim wyglądem (ta para przypomina mi Ayako i Houshou z Ghost Hunt). Interesującą postacią drugoplanową wydał mi się Enomoto, który poza tym, że nie jest ani duchem, ani żywym człowiekiem, ma również intrygującą osobowość. Mimo że jest facetem, zachowuje się jak mała dziewczynka (dzięki czemu jest nieodłącznym towarzyszem Emy), jest również okropnym narcyzem. Uważam, że dodatkowe brawa należą się Yui Shin właśnie za te postacie, ponieważ Ghost Only jest jednym z rzadkich przypadków pełnego wykorzystania możliwości postaci z tła. Doskonale uzupełniają fabułę, równocześnie nie przyćmiewając głównych bohaterów. Każde z nich ma wyjątkowy i ciekawie zbudowany charakter, a przede wszystkim spełnia świetnie swoją rolę, pomagając rozwijać się historii.

Kreska nie wyróżnia się niczym specjalnym. Autorka dba o szczegóły, a tła są pracowicie zapełnione. Poza restauracją możemy podziwiać wnętrza innych budynków, do których akcja co jakiś czas się przenosi. Główna bohaterka zmienia swoje kreacje, ale tu także nie należy oczekiwać szaleństw. Choć na początku Ema jest kreowana na uroczą, wielkooką istotkę, z czasem autorka zmienia jej wygląd na bardziej realistyczny, choć nadal nie pozbawiony uroku.

Sądzę, że Ghost Only jest skierowana do dziewcząt w wieku mniej więcej trzynastu lat. To nieskomplikowana komedia, której zaletą są ciekawe postacie. To bardzo smaczny ale nie oszałamiający koktajl z dobrych składników. Polecam go również bardziej wymagającym smakoszom jako krótki przerywnik między poważniejszymi drinkami. Ot, prosta historia nastoletniej dziewczynki, pracującej w restauracji dla duchów.