Tanuki-Manga

Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Yuiko Kubozuka, której miłością życia są wszelkiego rodzaju zwierzątka. Niestety jest to jednostronne uczucie. Im bardziej Yuiko pragnie roztoczyć opiekę nad każdym spotkanym czworonogiem, tym szybciej one od niej uciekają. Poznajemy ją właśnie podczas jednej z „akcji ratunkowych”. W zdjęciu z drzewa bezpańskiego kota pomaga jej nieznajomy. Okazuje się, że jest on nowym uczniem, przeniesionym do jej klasy. Nazywa się Leo Aoi i bardziej przypomina dzikie zwierzę niż człowieka, wzbudzając we wszystkich przerażenie. We wszystkich? Oczywiście że nie! Kiedy innych groźny, wręcz zwierzęcy, wygląd chłopaka odstrasza, Yuiko przyciąga to jak magnes.

Tak rozpoczyna się pierwszy rozdział mangi. Nietrudno domyśleć się, co będzie dalej. Główna bohaterka oczywiście odkrywa, że straszny wygląd Leo to tylko pozory, ponieważ jest on miłym, grzecznym i trochę dziecinnym chłopakiem. Yuiko zaś jest raczej zwykłą i rozsądną nastolatką, której jedyną słabością są zwierzęta. W trakcie różnych przygód rozpoczyna się młodzieńcza miłość tej dwójki. I uwaga – oto fenomen, którego nie spotkałam w żadnej dotychczas przeczytanej mandze: zachowanie zakochanego chłopaka. Leo wychowywał się w Afryce i jest to jego pierwszy od dość dawna powrót do cywilizacji. Po takiej wiadomości spodziewałam się najgorszego. Na pewno główny bohater nie będzie umiał wyrazić swoich uczuć (jakże popularne sceny jąkania się, oblewaniem się pąsem jak panienka na widok wybranki serca itp.) albo gorzej – zrobią z niego idiotę okazującego swój afekt zdaniami i czynami typu „ja być król dżungli”. I właśnie tu nastąpiło miłe zaskoczenie. Jeśli dziesięcioletni pobyt w Afryce pozwala na zdobycie takiej ogłady, taktu i wyczucia romantycznych sytuacji, natychmiast wysyłam tam swojego chłopaka! Drogie panie, Leo jest wręcz spełnieniem marzeń o chłopaku, który wie, kiedy przytulić dziewczynę, poświęcić się dla niej lub powiedzieć, że kocha, i to wszystko z wyczuciem oraz umiarem. Dużym plusem jest to, że autorka nie przesadziła w drugą stronę i nie zrobiła z niego tzw. „lady killera”. Co wypadłoby raczej sztucznie, bo bądź co bądź, gdzie on miałby w dżungli ćwiczyć takie umiejętności?

Kreska ma swój charakter, pozwalający od razu rozpoznać prace tego autora. Najlepiej widać to na przykładzie pierwszoplanowych postaci męskich, charakteryzujących się oryginalnym rysunkiem oczu i włosów. Przy oczach dolna kreska jest bardziej zarysowana, sprawiając wrażenie, że postać jest niewyspana. Reszta jest ładnie i staranie narysowana, ale nie wyróżnia się niczym specjalnym.

Fabuła jest wartka i ciekawa. Brak raczej typowych dla tego gatunku chwytów mających zbliżyć dwójkę bohaterów, a te, które się pojawiają, są interesujące, ale nie odbiegają od normy. Kolejnym plusem przemawiającym za tą mangą jest jej długość. Beast Master, choć jest raczej krótkim utworem mającym zakończenie dla wszystkich wątków. Romans bohaterów rozwija się szybko, ale nie pędzi. Rozwój fabuły jest świetnie zaplanowany, więc kiedy historia dobiegała końca nie odczuwałam niedosytu. Powiedziałabym wręcz, że manga ma finał się w najwłaściwszym momencie.

Tytuł polecam raczej paniom, które przeczytały już trochę spod znaku shoujo, a chciałyby zapoznać się z czymś odświeżającym w tematyce romansów szkolnych. Oczywiście zachęcam również początkujących amatorów tego gatunku, bo najlepiej zaczynać od bardzo dobrego dzieła w danej kategorii, a za takie właśnie uważam Beast Master, do którego lektury serdecznie zapraszam.