Tanuki-Manga

Kiedy zgodziłem się na recenzowanie całego cyklu Niepamięć panny zmierzchu, nie wiedziałem, na co się piszę. Jest to bowiem komiks, który nie zawiera ani jednego interesującego dla mnie motywu, w przeciwnym wypadku wiedziałbym cokolwiek na jego temat przed rozpoczęciem lektury. Zagłębiłem się w nią, przekonany, że dostałem kota w worku i do mangi podszedłem jak do jeża, nauczony niemiłymi doświadczeniami pt. Doubt. Tymczasem okazało się, że przy okazji redakcyjnego obowiązku podsunięto mi pod oczy całkiem sympatyczną mangę. Szkoda, że nie jestem osiem lat młodszy, wtedy z pewnością czytałbym ją z większym zainteresowaniem.

Coraz trudniej jest mi bowiem z zapartym tchem śledzić losy japońskich nastolatków, a właśnie o ich przygodach ten komiks opowiada. Miejscem akcji jest zasługujący na miano architektonicznego „gargamela” gmach szkoły, który nie miał szczęścia do projektantów i architektów, był więc wielokrotnie rozbudowywany bez pomyślunku i wyobraźni. W efekcie placówka plątaniną korytarzy przypomina labirynt i nic dziwnego, że gimnazjalista Niiya Teiichi pomylił drogi i zbłądził do starej, nieużywanej części kompleksu. Humoru z pewnością nie poprawią mu miejskie legendy, głoszące, że szkołę nawiedza duch zaginionej przed laty dziewczyny. Opowieści okazują się prawdziwe, gdy Niiya spotyka zabłąkaną duszę Yuuko Kanoe. Wbrew pozorom dziewczyna okazuje się bardzo figlarna i razem z nowym przyjacielem, który jako jedyny zdaje sobie sprawę z jej obecności, zakłada klub badaczy zjawisk nadprzyrodzonych. Od tej pory we dwoje rozwiązują różne zagadki i stawiają czoła kolejnym mitom, z których słynie ich dziwaczna szkoła.

Nowa pozycja od Waneko, oryginalnie zatytułowana Tasogare Otome x Amnesia, powinna przypaść do gustu miłośnikom tajemnic i niekoniecznie strasznych opowieści o duchach. O ile przed premierą pojawiały się głosy krytyki dotyczące tłumaczenia tytułu, ja nie widzę nic złego w zamianie amnezji na niepamięć. Tak samo pozytywnie oceniam przekład samej mangi, ponieważ teksty w dymkach czytało mi się płynie. Jedynie na stronie 77 można ujrzeć taki wyraz, jak „przypomniam”, lecz to przeoczenie korekty, a nie tłumaczek (za Niepamięć panny zmierzchu odpowiadają Magdalena Malinowska i Joanna Żurowska).

Książeczkę oprawiono w nieco krzywo zagiętą obwolutę. Próbowałem przybrać pozę podobną do tej, jaką wykonuje widniejąca na obrazku główna bohaterka, lecz okazało się to zadaniem karkołomnym, ale co duch to duch, nie ma przecież kręgosłupa. Zauważyłem za to, że z tyłu obwoluty stylizowane na czcionkę z maszyny do pisania białe litery „zmierzchu”, nachodzące na jaśniejsze fragmenty tła, wyglądają niewyraźnie i tak, jakby zostały wstawione w najbardziej podstawowym programie graficznym. Sama okładka jest już jasna i ponownie czytelnika wita Yuuko, kusząca swoimi wdziękami nie z tego świata. Szkoda tylko, że jej lewa ręka wydaje się za długa. Na pierwszy rzut oka tego nie widać, lecz siedząc w tej pozycji nie sięgnąłbym do ziemi. Prawa noga także jest zgięta bardzo NADnaturalnie.

Komiks rozpoczyna się dwiema stronami kolorowymi, a kończy czterema, zawierającymi dodatki, które wyjaśniają rozmieszczenie szkolnych budynków i aranżację wnętrza klubu badaczy zjawisk nadprzyrodzonych. Przetłumaczone onomatopeje umiejętnie wkomponowano w obrazki w miejsce oryginalnych. W większości kadrów dominują ciemne odcienie szarości i czerń i pewnie przez to niektóre rysunki straciły na detalach (miłośnicy ujęć na majtki mogą być zawiedzeni faktem, że w polskiej edycji właściwie nie widać zarysów bielizny pod rajstopami Yuuko). Drugą przyczyną może być sposób opracowywania polskich edycji mang, które powstają poprzez skanowanie japońskich materiałów. Z tego samego powodu niektóre strony są ucięte z boku lub w poziomie, ale na szczęście kadry nie ucierpiały przy tym dotkliwie.